Veel ouders en met name de moeders zien erg tegen het vieren verjaardagsfeestjes voor hun kind op. Er wordt steeds meer verwacht, geef je een keer geen snoepzakje mee dan zeggen de kinderen gerust, krijgen we geen zakje, en hup een deuk in je zelfvertrouwen. En dat terwijl je je juist zo had uitgesloofd. Ja helaas zijn kinderen hard en ontevreden lijkt het wel.

Via mijn praktijk krijg ik veel vragen van zwangere moeders waarbij de roze wolk al tijdens deze periode overschaduwd wordt.

Ik heb een poos geleden geschreven over de verschillende mama's die er bestaan.

Wat is dat toch in onze maatschappij? Waarom maken we elkaar onzeker met overal een mening over te hebben en te oordelen zonder dat je achtergronden kent. Als een moeder te lang borstvoeding geeft krijgt ze commentaar, geeft ze kort borstvoeding krijgt ze commentaar, als ze voor de fles kiest krijgt ze commentaar, heeft ze de intentie om lang te voeden, maar krijgt ze te maken met de ene ontsteking na de andere en besluit zodoende de fles te geven zodat ze in ieder geval gelukkiger is dan hebben we commentaar.

Altijd wist ze dat ze graag jong moeder wilde worden en veel kinderen wilde krijgen. Maar ja, de jaren gingen voorbij en er kwam maar geen geschikte partner voorbij. Pas op haar 35e kwam ze haar man tegen, dolgelukkig waren ze samen en ze gingen ervoor, hopen op kinderen.

Moeders heb je in alle soorten en maten. Jonge, oude, oudere, lieve, vervelende, schreeuwende, thuisblijf, werkende -moeders, knutsel- moeders, overblijf- moeders, klaarover -moeders, lees-moeders en ga zo maar even door.

Ik lees en hoor veel verdrietige dingen om me heen over verlies en rouw. En wat knap dat deze vrouwen en moeders toch hun schouders er maar weer steeds onder zetten. Ziekte en dood veroorzaken toch een groot gevoel van verlies en rouw. Ook als je opa en vader dement wordt zul je een rouw periode doormaken. Verlies je iemand aan de dood door kanker dan vreet dit diep in je eigen leven in. Dat zijn zware dingen om mee te maken. Je krijgt je dierbaren er ook niet meer mee terug. Kunst is om dan toch zelf het een plek te gaan geven. Hier is tijd voor nodig. Maar hoe gek ook er komt zomaar weer een dag waarop je merkt dat je kunt lachen en weer een beetje blij kunt zijn. Dit is een mooi overlevings mechanisme van ons mensen. Want je kinderen moeten toch in blijdschap kunnen opgroeien. Dit is niet makkelijk als je jezelf verdrietig voelt. Daarom neem ik mijn petje af voor al die moedige mama's die toch maar mooi zo goed voor hun gezin zorgen. Maar denk daarbij ook goed aan jezelf. Want eerst voor jezelf zorgen dan ben je pas in staat voor een ander te zorgen.

En dan eindelijk... vakantie

De laatste loodjes voor de grote zomervakantie, als ouders ben je druk, thuis en op het werk moet er nog veel geregeld worden. De koffers, tent, caravan etc. moeten worden gepakt. Het huis moet nog even worden schoongemaakt, boodschappen gedaan voor onderweg, de beesten verzorgd en naar hun logeer adres gebracht. De sleutel kan naar de buren voor de bloemen en de post. En dan ben je doodmoe. Maar jullie gaan op vakantie. Gelijk zodra je klaar bent naar de camping 1600 kilometer van huis. Na een lange vermoeiende reis komen jullie aan op de plaats van bestemming. Ouders kiezen vaak voor entertainment en dit kan nog al eens tegenvallen. Maar ja de kinderen zijn het gewend tegenwoordig dat alles voor ze wordt ingevuld. De kinderen worden vermaakt en papa en mama zitten met laptop en iPod te vertellen op facebook hoe leuk het allemaal is. Na drie weken gaan ze naar huis, maar uitgerust zijn ze nog lang niet.

Maar het kan ook anders

Jullie besluiten het eens anders aan te pakken. Eerst neem je twee dagen rust. Samen wordt er ingepakt en al een beetje uitgerust gaan jullie op pad, niet al te ver weg. Bij aankomst op de camping( zonder entertainment) zet je samen met de kinderen de tent op. Als gezin doe je alles samen en dan is er tijd voor de leuke dingen zoals: kampvuur maken en je broodje of worstje roosteren, speurtochten houden, zandkastelen en dammen bouwen aan het strand, samen een bordspel of balspel doen de hele dag ben je lekker buiten bezig.

's Avonds als de kinderen naar bed zijn zit je met je partner gezellig bij te praten, jullie doen een spelletje, drinken een glaasje wijn en er is tijd voor een goed boek. De zon gaat prachtig onder en jullie voelen je relaxt en betrokken bij elkaar. De laptop, iPod iPad, mobiel en Nintendo zijn en blijven uit.

Na een week of drie gaan jullie uitgerust naar huis en besluiten dit thuis door te zetten, de werkelijke aandacht voor elkaar is goed bevallen, de kinderen waren stukken liever en dit willen jullie graag behouden.

Bovenstaande is een utopie, de praktijk is altijd anders dan de theorie. Maar zou het niet mooi zijn als dit zo werkte? Maar ja anno 2012 is helemaal zonder al deze dingen niet meer realiseerbaar, maar beperken zou weleens goed zijn. Al ben ik de eerste om toe te geven dat ook ik mijn mail bekijk op vakantie. Gewoon af en toe en één keer per dag.

Ik wens jullie allemaal een goede zomer en fijne vakantie op je eigen manier.

Ik heb mijn eigen praktijk, maar daarnaast ben ik ook nog kraamverzorgster. Een heerlijk, boeiend en intiem beroep. Helaas hoor ik nog regelmatig dingen als borstvoedingsmaffia. Dat is nu juist niet wat wij voor ogen hebben.