Mijn leven met een angststoornis
Ongeveer 3;5 jaar geleden, na de geboorte van onze eerste zoon, kreeg ik een burn-out i.c.m. een angststoornis. Ik weet het nog als de dag van gisteren. Ik was pas weer begonnen met werken na mijn zwangerschapsverlof. Ik reed op de snelweg op weg naar huis toen ik misselijk werd en hartkloppingen kreeg. Natuurlijk kwam daar de paniek bij want ik wist niet wat mij overkwam. Was het mijn hart? Moest ik langs de snelweg stoppen? Wat was er aan de hand? Ik besloot om door te rijden naar mijn ouders waar de kinderen waren. Met de gedachten dat als er iets gebeurd, dan is er iemand bij mij. Daar aan gekomen ben ik op bed gaan liggen en al snel ging het beter. Maar dat dit pas het begin was van een lange zware weg wist ik niet.
Helaas kreeg ik steeds vaker te maken met paniekaanvallen (uiteindelijk dagelijks). Ik hoefde maar een steek in mijn hoofd of borst te voelen en ik dacht dat ik dood ging. De deur uit ging ik minimaal, de angst om flauw te vallen of erger was te groot! Want stel er gebeurde iets, wat gebeurd er dan met de kinderen? Waar dit opeens vandaan kwam, geen idee. Ik ging minder werken, maar al snel ging het niet meer en kwam ik in de ziektewet terecht. Op aanraden van mijn werkgever kwam ik in aanraking met Phi-Med. Daar heb ik therapie gekregen voor mijn diagnose: een angststoornis i.c.m. burn-out. Het was een intensive traject waar ik 3x in de week naar toe moest. Maar het was het zo waard!