3 jaar geleden
Mijn leven met een angststoornis
Ongeveer 3;5 jaar geleden, na de geboorte van onze eerste zoon, kreeg ik een burn-out i.c.m. een angststoornis. Ik weet het nog als de dag van gisteren. Ik was pas weer begonnen met werken na mijn zwangerschapsverlof. Ik reed op de snelweg op weg naar huis toen ik misselijk werd en hartkloppingen kreeg. Natuurlijk kwam daar de paniek bij want ik wist niet wat mij overkwam. Was het mijn hart? Moest ik langs de snelweg stoppen? Wat was er aan de hand? Ik besloot om door te rijden naar mijn ouders waar de kinderen waren. Met de gedachten dat als er iets gebeurd, dan is er iemand bij mij. Daar aan gekomen ben ik op bed gaan liggen en al snel ging het beter. Maar dat dit pas het begin was van een lange zware weg wist ik niet.
Helaas kreeg ik steeds vaker te maken met paniekaanvallen (uiteindelijk dagelijks). Ik hoefde maar een steek in mijn hoofd of borst te voelen en ik dacht dat ik dood ging. De deur uit ging ik minimaal, de angst om flauw te vallen of erger was te groot! Want stel er gebeurde iets, wat gebeurd er dan met de kinderen? Waar dit opeens vandaan kwam, geen idee. Ik ging minder werken, maar al snel ging het niet meer en kwam ik in de ziektewet terecht. Op aanraden van mijn werkgever kwam ik in aanraking met Phi-Med. Daar heb ik therapie gekregen voor mijn diagnose: een angststoornis i.c.m. burn-out. Het was een intensive traject waar ik 3x in de week naar toe moest. Maar het was het zo waard!
Nu kan ik enigszins omgaan met de paniek. Want ja, tot op de dag van vandaag heb ik last van paniekaanvallen en de angststoornis. Duizeligheid (gevoel van flauwvallen) is al een reden voor angst en paniek, en bijna dagelijks heb ik hier last van. Een steek in mijn hoofd of borst idem. Een tussentijdse bloeding hetzelfde. Maar ik heb nu gelukkig de middelen om te relativeren en enigszins te kunnen functioneren. Helaas is dit wel ten kosten van mijn werk gegaan, want dit ging niet meer. De combinatie van huis, gezin en werk was en is teveel, en dat vind ik stiekem moeilijk om te accepteren. Ik wil het graag, maar het gaat gewoon niet. Ook is het ten kosten van de babytijd van Mason (onze tweede) gegaan, want hier herinnering ik mij weinig van door die periode. Ik heb alles alleen op de automatische piloot gedaan met hulp van mijn ouders en man. Maar bewust aanwezig was ik niet. Helaas is het ook een periode geweest, en misschien nog steeds, dat mensen in mijn omgeving het niet begrijpen hoe het is om een angststoornis te hebben en paniek te krijgen. Soms vind ik dat moeilijk, want in mijn hoofd komt het dan over alsof ik zeur of klagen om niets. Terwijl het niet niets is. Mijn angststoornis komt al naar boven als een van mijn kinderen een bloedneus krijgt, of ziek is. Het ergste scenario komt dan al tevoorschijn in mijn hoofd.
De huisarts schuift het op stress en hormonen, maar zelf heb ik hier vraagtekens bij. Ja, ik sta er bijna de hele week alleen voor met de kinderen, omdat mijn man 7 dagen in de week werkt en een eigen zaak heeft... Maar hoe kan een toentertijd 26 jarige zich opeens uit het niets zo voelen? Hoe kan ik mij nu nog zo voelen? Anderen kunnen toch ook werken, huishouden en gezin combineren? Het blijft lastig, maar ik hoop dat ik het op een dag kan accepteren en verder kan. Voor nu probeer ik te genieten van mijn tijd met de kinderen.