Ik weet het nog goed, ik had bij mijn zwangerschap van Kate totaal geen angst voor de bevalling. Ze moest er toch uit en het komt zoals het komt dacht ik dan, de verloskundige was verbaasd over de rust die ik ervaarde. Een beetje een zure appel was het dus wel toen ik nu bijna 6 jaar geleden beviel, na 33 uur ploeteren, van onze prachtige dochter door middel van een spoedkeizersnede. Ik had het gevoel te falen, waarom kon ik niet natuurlijk bevallen? Later realiseerde ik me dat het niets te maken had met falen, het was de situatie, ons meisje lag verkeerd en kon er niet uit. Ik had alles gegeven, eerst uren lang mijn eigen weeënstorm en toen die afzwakte kreeg ik weeënopwekkers op standje maximaal, een uur persen maar het mocht allemaal niet baten. Pas weken na de bevalling hoorde ik dat Kate een sterrenkijkertje was en dat het in de positie waarin ze lag, simpelweg onmogelijk voor haar was om vaginaal geboren te worden. Hoe heeft niemand het gezien? Er was tijdens de bevalling,17 uur voor de keizersnede, nog een echo gemaakt; er hebben ontelbaar veel gynaecologen elk uur gevoeld hoe het ging met de ontsluiting en niemand heeft opgemerkt dat mijn meisje verkeerd lag? Daarnaast ging de keizersnede ook niet goed, er scheurde iets, ik verloor veel bloed en raakte in shock waardoor ik haar niet meer bij me kon houden maar ze in de couveuse werd gelegd. Alles bij elkaar zorgde ervoor dat ik in de eerste 2 jaar van het moederschap absoluut geen tweede kind meer wilde, ik peinsde er niet over om ooit nog een keer te bevallen.

Jaren geleden schreef ik een blog over dat er in verband met mijn mentale gezondheid in ons gezin nooit meer een tweede kindje zou komen. Nu, 3 jaar later, ben ik nu toch 29 weken zwanger.

Kate zit nu anderhalf jaar op school, waarvan ze inmiddels een jaar (op en af) wordt gepest, of hoe je het ook wilt noemen op kleuterleeftijd. Ik ben van mening dat kinderen dingen zelf moeten leren oplossen en dus koos ik er in de eerste instantie voor om me er niet mee te bemoeien, maar toen het pesten langere tijd aanhield, heb ik haar getraind op het gebied van weerbaarheid. Ze pakte dit goed op en sprak het kindje dagelijks aan op zijn gedrag, deelde haar gevoelens met hem en vertelde ook aan zijn moeder wat hij deed. Wanneer hij haar pijn deed en "stop, hou op" niet hielp, deed ze uiteindelijk terug wat hij bij haar deed. Enige tijd voor de kerstvakantie besloot ze zelf niet meer met dit kindje te willen spelen en trok haar eigen plan.

Ik ben niet de moeder die ik wil zijn, nooit geweest ook. Mijn mentale struggles staan in de weg, ik ben licht ontvlambaar, snel overprikkeld, heb vaak nergens zin in, weet niet hoe ik moet genieten of misschien weet ik eigenlijk zelfs wel niet hoe ik moet leven.

Ik ben helemaal voor het stimuleren van zelfredzaamheid bij kinderen, nou goed laten we wel eerlijk blijven, zolang ik niet te veel haast heb dat is.

Allerliefst meisje, de allereerste schooldag ooit. De eerste dag van een nieuw avontuur ♡

Het gaat niet goed, het gaat al een tijdje niet zo goed. Misschien begon het al wat te sudderen voor de vakantie maar sinds we terug kwamen van vakantie is het echt raak, inmiddels meer dan twee maanden.

Ik liep een winkel binnen met Kate in de draagzak, ze zal net een maand of 3 oud geweest zijn of misschien nog niet eens. Een man vroeg hoe oud ze was en zei “geniet er maar van voor je het weet is ze zo groot” wijzend naar zijn zoontje van een jaar of 4. Ik mompelde wat en dacht “ja vast, zo snel gaat de tijd niet hoor ze zal echt niet zomaar groot zijn”. Ik weet zeker dat ik op dat moment vond dat de tijd best wat sneller mocht gaan.

Kate vraagt al minstens een jaar wanneer ze naar school mag, alleen dat ging natuurlijk nog wel een tijdje duren en ik liet het op zijn beloop. In februari realiseerde ik me dat ik misschien toch eens moest gaan kijken naar de opties zodat ze tijdig ingeschreven kon worden en nog zou kunnen wennen voor de zomervakantie. In maart hadden we de eerste rondleiding en ik besloot dat we nog wat rondleidingen zouden plannen maar op een of andere manier kon ik mezelf er gewoon niet toe zetten om de telefoon te pakken en nieuwe afspraken te maken. Ik stak mijn kop in het zand, het idee dat ze naar school zou gaan vond ik moeilijk te accepteren en dus stopte ik het onbewust weg.