Diagnostisch onderzoek? Onzin.

Ze was nog maar heel klein en ik kon mijn vinger er niet op leggen maar ik voelde het aan alles, ons meisje is anders. Je wijt veel aan “elk kind ontwikkelt zich anders” ze kroop al met 6 maanden en met 7 maanden liep ze langs de meubels, extreem vroeg maar toen ze 2 jaar en 3 maanden oud was kende ze hooguit een handje vol woorden en verder gebruikte ze veel geluidjes om dingen duidelijk te maken, behoorlijk laat met praten dus. Ach dat was gewoon haar ontwikkeling, toch? Snel met de grove motoriek, langzaam met taalontwikkeling. Maar toen ze ineens nog geen 3 maanden later een gigantisch vocabulaire bezat en in volzinnen van 5 woorden sprak was dat wel wat gekkig. En zo waren er wel vaker dingen die “anders” waren maar niet zodanig dat je er wat mee doet. Tot het moment dat Kate naar de basisschool ging, toen veranderde alles.

Kate had steeds vaker extreme woedeaanvallen, waarbij ze zichzelf en ons pijn deed. De opstapeling van dingen die anders dan anders waren werd steeds groter. In mijn studieboeken was ik een jaar eerder al iets tegen gekomen dat triggerde en waarbij ik na het nodige onderzoek zo ontzettend veel herkenning in vond, maar mijn omgeving zei dat ze een “gewone” kleuter was. Maar nu, nu dat ze er zelf echt last van begon te ondervinden was het was tijd om aan de bel te trekken. De huisarts wuifde het al snel weg, diagnoses waren niet zaligmakend en onnodig. Via heel veel omwegen kwam ik uiteindelijk bij een jeugdconsulent van de gemeente terecht, maar ook hier liep ik tegen een muur op. 

De jeugdconsulent trok direct haar conclusie: “Moeder is depressief, dochter lijdt daar onder. Er is geen sprake van kind factoren”. Zonder enig onderzoek werden we weggezet als disfunctioneel gezin, dat deed pijn. We waren namelijk geen disfunctioneel gezin, ik werkte keihard aan mijn mentale gezondheid en had inmiddels met de nodige hulp geleerd hoe ik daar goed mogelijk mee om kon gaan in het moederschap. 

We mochten wel PMTO therapie gaan volgen, een soort van oudermanagement traject waarbij je meer grip op je kind krijgt. Ik gaf aan het allemaal prima te vinden maar dat als de situatie met Kate niet beter zou worden, ik na 3 maanden een doorverwijzing naar de GGZ wilde. Je raad het al, de situatie verergerde maar er kwam geen doorverwijzing naar de GGZ, wel mochten we naar een speltherapeut. Deze kwam na een aantal sessies tot de conclusie dat Kate bij ons thuis geen kind mag zijn. Ze wist volgens de therapeut namelijk niet hoe rollenspellen te spelen en creatief te zijn. Gek, thuis deed ze niet anders dan knutselen en rollenspellen. Of was dat eigenlijk helemaal niet gek maar voelde ze zichzelf bij de speltherapeut niet veilig en vrij genoeg om te exploreren? Er werd nogmaals te snel een conclusie getrokken die niet in het belang van onze dochter was.

Inmiddels waren we zover dat Kate zichzelf tot bloedens toe beschadigde en ben ik ontzettend kwaad geworden. Weten hoe het afloopt? Je leest het donderdag in een nieuwe blog.

Wil je meer van dit soort eerlijke verhalen over het moederschap? Op mijn Instagram deel ik openhartig over de mooie én uitdagende kanten van het ouderschap, inclusief persoonlijke ervaringen, de prikkelarme mindset, praktische mom hacks, tips en nog veel meer! Je vindt me op @thecoachingmom, zie ik je daar?