Wanneer je kind pijn wordt gedaan

Kate zit nu anderhalf jaar op school, waarvan ze inmiddels een jaar (op en af) wordt gepest, of hoe je het ook wilt noemen op kleuterleeftijd. Ik ben van mening dat kinderen dingen zelf moeten leren oplossen en dus koos ik er in de eerste instantie voor om me er niet mee te bemoeien, maar toen het pesten langere tijd aanhield, heb ik haar getraind op het gebied van weerbaarheid. Ze pakte dit goed op en sprak het kindje dagelijks aan op zijn gedrag, deelde haar gevoelens met hem en vertelde ook aan zijn moeder wat hij deed. Wanneer hij haar pijn deed en "stop, hou op" niet hielp, deed ze uiteindelijk terug wat hij bij haar deed. Enige tijd voor de kerstvakantie besloot ze zelf niet meer met dit kindje te willen spelen en trok haar eigen plan.

Kate is echter erg gevoelig en loyaal, en na de kerstvakantie waren ze weer vrienden, een keuze die voor mij onbegrijpelijk was maar wel haar keuze en dat heb ik te respecteren. Het ging een tijdje beter, maar helaas begon het deze week opnieuw. Ze werd geslagen, gekrabd, geduwd en tegen haar geschreeuwd. Ze meld dit niet bij de leerkrachten omdat ze bang is dat het kind op zijn kop krijgt, want: "hij is mijn vriend en hij doet ook vaak wel lief".

Toen Kate gisteren vertelde dat ze nu ook door twee andere jongens is geschopt en haar handen voor haar gezichtje hield uit angst dat ze haar gezicht zouden raken, en dat het "vriendje" dat haar pest tegen de andere jongens zei "goed zo, goed zo", brak mijn hart. Ze durft op school niets te zeggen en dus ondergaat ze het maar gewoon, om vervolgens thuis te delen wat er gebeurd is. Ik ben blij dat ze in ieder geval tegen ons open durft te zijn zodat we haar kunnen proberen te helpen en beschermen.

Het klinkt voor sommige mensen misschien wat overdreven, maar in mijn ogen is dit niet veel anders dan wanneer een vrouw wordt mishandeld door een man en het lijdzaam ondergaat uit angst zich uit te spreken of weg te gaan. Of omdat het allemaal wel meevalt, want ja, hij doet haar pijn, maar hij is ook vaak wel lief voor haar. Ooit, in een ver verleden, bevond ik mij in die positie en ik heb mezelf voorgenomen dat ik er alles aan zal doen om te proberen te voorkomen dat mijn dochter zich ooit in eenzelfde situatie zal bevinden.

Waar heeft mijn meisje dit aan verdiend? Hoe kan dit nu al zo lang doorgaan? Waar zijn de ouders en de school in dit verhaal? Ik zie wel dat er af en toe een poging wordt gedaan om het te stoppen, maar blijkbaar is het niet voldoende. Hoe vaak ik het, het afgelopen jaar niet bagatelliseert heb horen worden met opmerkingen als "ach, het zijn kinderen". Nee! Het is aan ouders en de maatschappij om kinderen, vooral jongens, te leren dat dit gedrag niet acceptabel is. Als we zouden zeggen "ach, het zijn nog maar kinderen" en verbaal en fysiek geweld accepteren, wanneer leren kinderen dan wel dat dit niet oké is?

Geen enkel kind zou dit ooit moeten doormaken. Er is geen excuus voor pestgedrag, op geen enkele leeftijd en in geen enkele situatie.