Er zou toch nooit meer een tweede komen?

Jaren geleden schreef ik een blog over dat er in verband met mijn mentale gezondheid in ons gezin nooit meer een tweede kindje zou komen. Nu, 3 jaar later, ben ik nu toch 29 weken zwanger.

De keuze om niet voor een tweede te gaan was pijnlijk, een pijn waarvan ik had verwacht dat deze wel zou slijten omdat ik wist dat ik gezien de omstandigheden de juiste keuze maakte. Mijn dochter verdiende een moeder die zich voor de volle 100% kon inzetten om beter te worden en om de beste mama mogelijk te zijn.

Maar het hoofd en het hart zijn het soms gewoon niet met elkaar eens, de pijn bleef en de pijn werd nog groter omdat ik zag hoeveel verdriet het haar deed dat er geen broertje of zusje zou komen. Na bijna een jaar maakte ik het bespreekbaar en mijn man gaf aan dat als hij echt eerlijk mocht zijn, hij ook nog altijd dolgraag een tweede kind wilde. Hij vroeg wat ik nodig had om het wel aan te durven. Wat ik nodig had was een volledige back up van zijn kant, de aanmoediging en tijd om door te gaan met therapie en om te blijven werken en niet weer fulltime moeder te zijn. Hij beloofde er alles aan te doen om te helpen en we namen wat tijd om na te denken.

We besloten al snel dat we ervoor moesten gaan, maar zo snel als het zwanger worden van Kate ging, zo lang duurde het deze keer. Na 2 jaar besloten we dat we misschien gewoon moesten accepteren dat het niet voorbestemd was. Toen we een maand later op vakantie waren en mijn buik gigantisch opgezet was (niets bijzonders want PDS), rende Kate op mijn buik af en bleef maar knuffelen en zei steeds weer “mama heeft een baby in haar buik” dolblij was ze en ze wilde absoluut niet horen dat er echt geen baby in mijn buik woonde.

Moesten we het misschien nog wat langer een kans geven? Dat deden we, maar mijn cyclussen werden steeds langer en ik kreeg steeds vaker tussentijdse bloedingen. Toen begin september mijn menstruatie weer was begonnen besloot ik dat dit het was. Ik wilde geen medisch traject na ruim 2 jaar was het geloof op een wonder verdwenen. Ik zou weer aan de pil gaan en het voelde als een afgesloten hoofdstuk, hoe verdrietig ook, dit was het.

Mijn menstruatie stopte echter na 2 dagen en ik voelde me al een paar dagen flink beroerd in de ochtenden. Zou het? Nee dat kon niet.. Maar om nu met de pil te beginnen terwijl er iets knaagde voelde ook niet goed en dus deed ik een test, en ja hoor ik was zwanger. Ik voelde geen blijdschap ik was compleet verbaasd en in de war, ik had geen idee hoe ik me moest voelen. Hoe kon ik nu toch zwanger zijn na al die tijd? Ik had net geaccepteerd dat we met zijn drietjes zouden blijven en nu dit? Hoe?

Het moest echt even inzinken, ik was ook bang, want natuurlijk wilde ik dolgraag dit tweede kindje maar nu het echt was, zou ik het wel aankunnen 2 kindjes? Al snel kwam er steeds meer ruimte voor blijdschap, met daarnaast nog steeds angst en dat mag ook, het is ook spannend. Maar dit kleintje is zo welkom, het is alsof hij wist het is nu of nooit, hij hoort bij ons ♥