Juda heeft 2 jaar op zich laten wachten en nu genieten we al twee maanden van hem.

Vandaag kreeg ik via een vriendin een link van een nieuws bericht. “‘Amper aandacht voor verdriet na miskraam’, en dat moet anders” was de kop van dit bericht. Mijn hart brak terwijl hij een sprongetje maakte. JA JA JA, kon ik alleen maar denken JA! Dit is wat ik bijna een jaar geleden al riep.

Goed, daar lig ik dan. In bed. Ik kan weer niet in slaap vallen en loop maar te malen in mijn hoofd over dingen die nog moeten gebeuren, geuren in huis die ik niet kan plaatsen en niet kan laten verdwijnen en onwijs veel punten waar ik aan moet werken en waar ik tegenaan loop of van baal.

Goed,waar begin ik.

6 juli 2020,

Ik heb last van FOMO (Fear Of Missing Out) en niet alleen ik, maar een heel groot gedeelte van de wereld heeft hier last van, ik heb het alleen nu voor mijzelf nodig om het uit te spreken/schrijven.Eigenlijk ben ik van jongs af aan (wat ik mij herinner) bang geweest om dingen te missen.Ik wilde van alle afspraakjes weten en er bij horen.Dit was niet alleen in mijn kindertijd zo, maar als puber heb je al wat onzekerheden en al wat vrienden verloren en je wilt dat niet nog een keer. Daarnaast, is er bij horen, iets wat opdat moment belangrijk is.

Daar zit je dan.

Na een weekendje op de camping met gesnotter, rode ogen en continu niezen is het toch tijd om volledig voor mijzelf te gaan kiezen.

Er word tegenwoordig veel verwacht van baby's.