Ik mis jou elke dag opnieuw

6 juli 2020,

Daar lig je dan. Tijd voor de tweede echo, de termijnecho. Al voor dat het uitgesproken was zag ik het al.

Ons wonder, ons onverwachtse wonder is net zo snel en onverwachts weer bij ons weggegaan.

Vandaag zou ik 10 weken moeten zijn geweest en jij was maar 7 weken en 5 dagen toen je stopte met groeien.

Ik mis je, ik mis je in mijn toekomst beeld. Ik zag je al samen met je grote broer. Spelen in de tuin of nog naast mij als we slapen en cocoonen.

Ik droomde van opnieuw borstvoeding geven en riep dat ik het nu langer zou willen volhouden.

Maar naast dat toekomst beeld, had ik ook een onderbuik gevoel. Had ik ook licht bloed verlies, voor dat we jouw hartje op de eerste echo zagen kloppen.

Papa en ik moesten ons zelf er aan herinneren dat jij onderweg was. Voelde je dat aan? Ben je daarom er tussen uit gekropen?

Ik voel mij heel erg leeg van binnen. Leeg terwijl jij nog in mijn buik zit en ondanks dat ik geen afscheid had willen nemen.. Wil ik wel dat je zo snel mogelijk weggaat. Het voelt gek. Gek om niet door te kunnen. Gek om met jou rond te lopen.

Omdat je hartje heeft geklopt en je dus hebt geleeft. Geloof ik dat je nu bij je overgroot opa's en oma's bent. Dus, ooit zien we je weer.

Dag lief kleine gewenst kindje ❤️