De laatste ?

Juda heeft 2 jaar op zich laten wachten en nu genieten we al twee maanden van hem.

Maar elke dag huilt mijn hart een beetje meer. Weer een dagje dichtbij dat hij groeit en ontwikkelt.

Weer een dagje dichterbij dat hij ooit niet meer klein is.

Hoe wel mijn bevalling nog maar 2 maanden geleden is en ik kei-hard riep! NOOIT MEER!! Omdat hij echt vreselijk was. Bijna traumatisch misschien wel.

Heb ik nu het gevoel en gedacht. Misschien nog 1 keer?

Maar, dan weer zwanger moeten zijn. Weer de onzekerheid of het goed blijft gaan, moet ik nu niet gaan genieten van wat ik heb en daar voldoende aan hebben.

Maar waar Juda nu zo lekker alles ontdekt en nog zo heerlijk knuffelt voelt dat als gisteren bij Bram. Hij is het voorbeeld van hoe snel dat kan gaan.

Kan ik het al aan, deze fase achter mij laten?

Is het verstandig om over een jaar misschien toch te kiezen voor een derde of moet ik nu de knoop doorhakken dat het goed is zo, twee knullen, een bonus dochter van nu 12 en m’n man en ik.

We kijken over een jaar wel, eerst genieten van deze lieve baby waar we met smart op hebben gewacht en elke dag ons hart vervult met liefde❤️