mijn verhaal, mijn miskraam. deel 1

Vandaag kreeg ik via een vriendin een link van een nieuws bericht. “‘Amper aandacht voor verdriet na miskraam’, en dat moet anders” was de kop van dit bericht. Mijn hart brak terwijl hij een sprongetje maakte. JA JA JA, kon ik alleen maar denken JA! Dit is wat ik bijna een jaar geleden al riep.

Ja, we zijn bijna een jaar verder en het doet nog steeds pijn. Tuurlijk wel minder dan eerst, ik kan nu ook makkelijker zwangerschapsaankondigingen zien, maar ja het doet nog steeds pijn.

Terwijl ik dit bericht lees op mijn telefoon, bedenk ik mij alleen maar dat ik wel open ben geweest naar mijn vrienden en familie door wat voor periode ik ging. Maar het verder nooit heb gedeeld. Iets wat ik wel miste zelf tijdens mijn proces van verwerken was wel een ervaringsverhaal.

natuurlijk is geen één miskraam het zelfde, maar stukjes kunnen wel vergelijkbaar zijn.

Dus hierbij komt mijn hele verhaal van het proces, de verwerking en hoe het tot stand kwam.

Het wordt hopelijk niet te lang. Daarnaast speelde er in die periode ook nog wat naast. Dit komt allemaal hier in samen. Ready? Lets Go!

19 mei 2020, gisteren al een test gedaan en zag een heel vaag lijntje.. huh, hoe kan dat, nee dit kan niet. hij was nu nog positiever. Maar, mijn eisprong was dan veel te laat. Goed. Schakelen. Oke, nou dan komt nummer 2 iets eerder dan gepland.

Doordat hij gisteren al wat vaag positief was had ik stiekem met Bram al een klein schattig pakje gekocht voor zijn broertje of zusje. Dus deze geven we samen aan Papa. Verrassing, zeg ik zacht. Bert kijkt verbaast naar mij en weer terug naar het pakje en wordt licht emotioneel. Echt? Vraagt hij, is het echt? Dus ik kan alleen maar knikken en pak de test er bij.

Goed vanaf nu wordt het regelen, kijken, plannen en bedenken hoe we het aan onze ouders gaan vertellen.

ik meld mij gelijk aan bij de verloskundige praktijk waar ik ook zat met de zwangerschap van Bram en dit keer zou ik mee doen aan Moeders voor Moeders.

Door Corona werden er geen vroege echo’s meer gemaakt, behalve als je een medische achtergrond had. Nou die had ik niet dus had een kleine domper. Tot we een mail kregen dat het wel mocht. Maar dan moet je hem zelf betalen. Prima, dachten wij. Dus op 2 juni moest ik alleen naar de eerste afspraak. Daar werd nog geen hartslag geconstateerd, ze noemde het een veredelde zwangerschapstest en ik werd weer naar huis gestuurd. Alle stress factoren gingen aan. Want ik had al 6 weken moeten zijn geweest.

Na 2 dagen voelde het voor mij niet goed waardoor ik de verloskundige belde en vertelde wat er was gebeurt. Die vroeg verbaast of ik niet volgende week weer een nieuwe afspraak had? Toen ik vertelde dat ik zonder afspraak naar huis was gestuurd had ze gelijk voor mij een nieuwe afspraak gepland en kon ik een week later weer langs komen.

Gelukkig mocht Bert dit keer wel mee en hebben we een hartslag gezien, al zei de echoscopiste wel dat dit nog geen zekerheid bood. Toch gingen we verliefd en blij met een foto van ons kindje naar huis. Ons wondertje.

In deze periode vanaf juni merkte ik wel dat dit een andere zwangerschap was dan die van Bram. Ik had minder kwaaltjes en bij Bram voelde ik gelijk, dit is een jongen en dat kwam nu niet. Maar dacht. Dit komt vast om dat het nog niet helemaal gepland was, we nog niet gefantaseerd hadden over hoe het is om een fulltime gezin van 4 te zijn (en af en toe 5). Daarnaast had ik een onderbuik gevoel en zei wel vaak tegen Bert, Dit is niet goed, het gaat niet goed.

Toch hebben we het op Vaderdag onze ouders verteld. Het was het positieve lichtpuntje in een moeilijke periode. Want in dezelfde maand is mijn opa opgenomen in het ziekenhuis met een ontsteking waar ze niet achter kwamen + zijn gezondheid die door leukemie helemaal was aangetast.

Toen werd het Juli, om precies te zijn donderdag 2 juli. Op deze datum is mijn lieve opa overleden. Ik heb hem een week daarvoor nog mogen vertellen dat hij nog een keer oerpake zou worden. Ik heb hem de namen verteld die we klaar hebben liggen voor een jongen en een meisje. Maar wat brak mij dit, ik ben huilend in slaap gevallen en werd ook huilend weer wakker. Dat weekend hadden we familie weekend van Bert zijn kant. Wij hebben onze schouders er onder gezet en zijn gegaan. Even wat positieve energie hadden we nodig en die hebben wij ook gekregen. Op dit weekend hebben we ook Bert zijn oma verteld dat er een nog een achterkleinkind aan zou komen. Oma was dol blij, nog een zei ze met een glimlach op haar gezicht. 

Op maandag 6 juli hadden wij de termijn echo gepland. Die dag voelde ik al steeds dat het niet goed was. Ik zei steeds. Ik weet het niet. ik weet het niet. het is niet goed en houdt er maar rekening mee.

En mijn angst werd bevestigd. Bij de eerste seconde zagen ze al dat het mis was. Ons wondertje was mijn opa al voor gegaan. Ik viel in een gat en wist niet wat ik met mijzelf aan moest.

Eigenlijk ging ik overleven en alsnog weer in de plan en regelstand. Op woensdag 8 juli hebben wij mijn opa begraven, op donderdag 9 juli hadden wij een afspraak bij de gynaecoloog, vrijdag 10 juli kwam ons wondertje los en zondag 12 juli zaten wij met z’n alle in de auto richting Frankrijk om onze vakantie te vieren.

Hoe wij dit voor elkaar hebben gekregen en serieus niets zijn vergeten om in te pakken voor de vakantie is voor mij nog steeds een vraag. Maar we hebben 11 heerlijke dagen gehad. Ja het was confronterend om zwangere mama’s over de camping te zien paraderen, maar Bram en Alissa genoten en dan geniet je ook als (bonus)mama. Ik heb zelf erg genoten van de Franse wijn, Franse worst en al het andere wat je niet mag eten als je zwanger bent.

Maar dan kom je thuis en wordt je bang.

ik zie toch dat dit al een hele lange blog wordt. Ik zal snel part 2 uploaden met wat er met mij mentaal is gebeurt.

Bedankt voor het lezen <3