Vanaf week 6 was het dus iedere dag wel een aantal keer feest. Zodra ik opstond als ik wakker werd, als ik een keukenkastje open maakte ( laten we niet beginnen over die koelkast..), zodra ik in de auto zat en zodra ik koffie rook. 

En toen ik mijn hand op mijn zus haar groeiende buik neerlegde en mijn neefje zijn schopjes voelde durfde ik langzaam toe te geven aan het gevoel dat ik misschien toch ooit wel zwanger wilde worden, als ik een jaar of 30 ben dan..

Doordat de weeën gelijk zo hevig zijn word ik meegenomen naar de kraam suite in een rolstoel. Eenmaal terug op de kraam suite ga ik op bed liggen en probeer de weeën op te vangen, ze komen alleen zo dicht op elkaar dat het me niet lukt om te ontspannen, ook niet met een warme kruik. Ik ga een poosje in bad liggen, maar ook daar kan ik niet ontspannen. Ik ijsbeer een tijdje van bed naar douche heen en weer. Wanneer de verloskundige weer komt kijken hoe het er voor staat, lukt het om het ballonnetje eruit te trekken, gelukkig denk ik nog.. Er zit vooruitgang in! 3 cm zegt de verloskundige, tijd om je vliezen te breken.. Ik besef me opeens dat ik voor dit moment bang was, want wat als hij in het vruchtwater heeft gepoept? De verloskundige breekt mijn vliezen en ik zie aan haar gezicht dat het niet klopt. Is het vruchtwater schoon? Vraag ik. Ze schud haar hoofd, nee zegt ze.. Hij heeft in het vruchtwater gepoept. 

De pijn begon me uit te putten, de benauwdheid werd maar niet minder. Dat was achteraf niet gek, want Seffe bleek 56 cm te zijn en zat dus constant op mijn longen te drukken, ondanks dat hij al volledig was ingedaald.