3 jaar geleden
De mooiste verassing ooit.
Blijkbaar ken ik mijn lichaam erg goed, want bij mijn beide zwangerschappen wist ik diep van binnen al voor de testen dat ik in verwachting was. Het is een gevoel wat ik niet kan omschrijven. Los staand van de normale zwangerschap symptomen zoals zere borsten en misselijk zijn, schreeuwde vooral bij de zwangerschap van Seffe mijn gevoel uit dat ik zwanger was. Aangezien mijn eerste zwangerschap al snel eindigde in een miskraam was ik niet echt bekend met hoe een gezonde zwangerschap zou zijn. Helaas had ik dit ontzettend voor mezelf geromantiseerd. Begrijp me niet verkeerd, ik heb een redelijk fijne en rustige zwangerschap gehad.. Maar echt makkelijk vond ik het niet. Zo wist ik bijvoorbeeld wel dat je flink misselijk kon zijn in het eerste trimester, maar little did i really know.. Vanaf week 6 begon ik bijvoorbeeld bijna standaard mijn dag met een bezoekje aan het toilet, helaas niet voor de gewoonlijke zaken maar om over te geven.. Als ik de wc überhaupt haalde.
Vanaf week 6 was het dus iedere dag wel een aantal keer feest. Zodra ik opstond als ik wakker werd, als ik een keukenkastje open maakte ( laten we niet beginnen over die koelkast..), zodra ik in de auto zat en zodra ik koffie rook.
Ik heb in ieder geval mijn conditie toen goed getraint met naar de wc rennen.. ;] Maar dat nam ik echt voor lief, want ik wist waarvoor ik het deed. Toch bijzonder hoe zo'n klein hummeltje je zo ziek kan laten voelen.
Na de 12 weken echo hebben wij ons grote nieuws bekend gemaakt op social media en aan onze vrienden, familie wist het al vanaf week 8. Vanaf toen werd het steeds makkelijker, dat tweede trimester beviel me prima. Ik had onwijs veel energie en ik genoot van iedere minuut, het idee dat er een klein hummeltje in mij groeide vond ik zo bijzonder.
Het was helaas wel een dag taak om me niet weg te laten slepen in angst. Zoals in mijn vorige blog te lezen is is mijn eerste zwangerschap geëindigd in een miskraam. Dat is de reden geweest dat ik regelmatig een extra echo aanvroeg en iedere week op hartjes spreek uur ging.
Ik voelde al heel erg snel gefladder in mijn buik en rond week 17 voelde ik zijn eerste echte trapje. Ik herinner me dat nu als een onwijs bijzonder moment, maar eerlijk? Ik schrok er zo erg van dat ik bijna het stuur van de auto omgooide, alsof ik vergeten was dat ik zwanger was en je zo'n trapje dus vroeg of laat kan verwachten.
Ik kon niet wachten tot mijn partner het ook kon voelen, maar lang hoefde we niet te wachten. Want tussen week 18 en 19 lagen wij op een ochtend nog lekker in bed te relaxen, en voelde hij trapjes.
Vanaf toen kon ik echt gaan genieten, want het gene wat voor mij al zo echt en dichtbij voelde.. Was voor hem nu ook zo dichtbij, het eerste contact met zijn zoontje. Mijn hart smolt.
Rond 28 weken zwangerschap ben ik gestopt met werken, ik begon met de dag meer krampen te krijgen en mijn lichaam schreeuwde uit dat ik rustig aan moest doen. De pijn in mijn banden, bekken en rug nam me compleet over. Maar de rust hielp enorm goed en ik kon weer wat ondernemen.
De ene na de andere verloskundige afspraak was goed en de uitgerekende datum begon steeds dichterbij te komen. Naarmate die dichter bij kwam werd mijn nesteldrang steeds erger, iedere dag stond ik het huis van boven naar beneden, ieder hoekje en iedere kamer te stoffen, poetsen, stofzuigen en dweilen. Ik ging het echt niet laten gebeuren dat ik terug zou komen uit het ziekenhuis in een stoffig huis. Ik stond zelf mijn partner zijn voeten te stofzuigen als hij met zijn voeten op de bank lag.. Iets met hormonen en nesteldrang toch..? Hij zuchtte het in ieder geval maar weg, godzijdank.. Ik zie mezelf al weer helemaal staan met die uitgezakte knot, lopend in alleen een string want ik had het constant bloed heet, en dan die enorme buik die aan me lijf hing.. Als een bezetene iemand zijn voeten stofzuigen.. Tja..
Naarmate de hittegolf van dit jaar zich aankondigde stond ik op klappen, mijn buik groeide de pan uit, ik ontplofte van het vocht en het enige wat ik nog kon was sochtends het huis poetsen en dan weer gaan slapen. En eten.. Bizar veel eten, dat stopte alleen als ik.. Je raad het al.. Aan het stofzuigen en slapen was.
Achteraf gezien heb ik een enorme spijt, spijt dat ik niet meer heb genoten van de zwangerschap. Ik was enorm veel bezig met voorbereiden en klaar met de pijn zijn. Nu kan ik echt brullend naar mijn zwangerschap fotos terug kijken en denken.. Kon ik nog maar een keer die trapjes voelen of die buik voelen.
Want hoe erg dat ik niet kon wachten tot hij er was en die grote pens eindelijk weg was, zo erg mis ik die pens nu. Want man oh man wat is het een bijzonder iets, en wat ben ik dankbaar dat ik het heb mogen mee maken.