Mijn miskraam.

En toen ik mijn hand op mijn zus haar groeiende buik neerlegde en mijn neefje zijn schopjes voelde durfde ik langzaam toe te geven aan het gevoel dat ik misschien toch ooit wel zwanger wilde worden, als ik een jaar of 30 ben dan..

En daar werd mijn prachtige, lieve neefje geboren. Vanaf het moment dat ik hem voor de eerste keer vast hield, wist ik het zeker.. Ik wilde mama worden, maar voorlopig nog niet..

Dan spoelen we even door naar eind juni 2019.

Halverwege juni begon ik me gek te voelen, anders dan anders.

De wens om mama te worden was inmiddels best groot geworden en met vriendinnen kon ik er uren over fantaseren hoe het zou zijn, want mijn vriendinnen woonde ook samen en hadden ook zeker een kinderwens.

Ik weet nog als gister dat een van mijn beste vriendinnetjes vroeg, wanneer moet je weer ongesteld worden? Ik besefte me toen dat ik al een aantal dagen over tijd was, maar dit had ik niet door gehad doordat dit vaker gebeurde.

Zo heb ik twee weken in ontkenning rond gelopen. ' want het zal toch niet?'

Dan spoelen we even door naar 3 juli 2019.

Ik werd misselijk wakker, zere borsten en een opgeblazen gevoel.

Die dag wist ik het al voor ik de test überhaupt gedaan had, vanaf die dag verbaas ik mij over hoe sterk dat mama gevoel is.

En zoals iedere vrouw die een zwangerschap test, doet zat ik met mijn hart bonzend in mijn keel te wachten op de 3 minuten die nodig waren voor een betrouwbare uitslag.

Maar na nog geen minuut zag ik het plusje al verschijnen.

Al had ik een kinderwens, ik schrok zo erg dat ik in paniek gelijk mijn partner bel.

En aangezien we het nog niet aan het proberen waren, schrikt hij net zo erg als dat ik deed.

Dan besef ik me dat het misschien wel een nep positieve is, want dat hoor je wel vaker hoor ik mezelf nog zeggen.

Dus met opnieuw een bonzend hart koop ik een digitale clear blue test, dan weten we het zeker.

Zwanger - 1 tot 2 weken.

Het overweldigende gevoel zakt langzaam weg en tegen de avond aan zijn we er over uit dat we het even laten bezinken. Ik was inmiddels al 2, 5 week over tijd, toen besefte ik mij nog niet dat de clear blue test toen eigenlijk al aangaf, dat het niet goed zat.  

4 juli 2019, mijn partner ik hebben het allemaal even laten bezinken. We worden papa en mama.

Vol trots haal ik die dag het eerste rompertje, een rompertje waar altijd een rot herinnering aan zal hangen.

6 juli 2019, mijn verjaardag.

Ik word vroeg in de ochtend wakker en zoals altijd moet ik naar het toilet, half slapend waggel ik vanuit de slaapkamer de gang in. Ik voel een scherpe kramp in mijn buik en al snel word duidelijk wat er aan de hand is, ik bloed.

Ik staar een tijdje naar het bebloede papiertje, heel even besef ik me nog niet wat er aan de hand is maar al snel voel ik paniek over me heen stromen.

Ik ren bijna naar mijn vriend toe die nog heerlijk ligt te slapen, geen idee hebbende van wat er komen gaat.

Ik maak hem wakker met tranen in mijn ogen en vertel hem wat er gebeurd is.

Zo relaxt als hij godszijdank is begint hij te googelen en zegt hij mij dat dit vaker gebeurd tijdens het eerste trimester en dat er waarschijnlijk niks aan de hand is, bel straks de verloskundige maar even.

Enigszins gerustgesteld stem ik hiermee in en besluit ik verder te slapen, maar mijn gevoel schreeuwde diep van binnen dat het fout was.

Een aantal uur later word ik weer wakker, het is nog steeds vroeg. Maar in plaats van nog even om te draaien stuif ik naar de badkamer toe om te kijken of ik nog bloed.

En ik voel mijn maag omdraaien op het moment dat ik zie dat ik nog heviger ben gaan bloeden, foute boel schreeuwt mijn gevoel.

Net zoals eerder die vroege ochtend ren ik bijna naar mijn partner toe en maak ik hem wakker.

Het is maar goed dat hij altijd rustig kan blijven en helder kan blijven nadenken in stress volle situaties, wat dat betreft zijn wij vuur en water.

' Bel de verloskundige maar even dan'..

Even diep in en uit ademen Lot, zeg ik hardop tegen mezelf.

Ik zoek het nummer van de verloskundige op, de eerste echo stond al gepland dus het nummer stond al in mijn contacten.

Ik leg de situatie uit en ergens had ik toch verwacht dat zij zou zeggen, ach meissie niks aan de hand.

Maar helaas.. ' zou je naar de afdeling kunnen komen voor een echo? We verwachten dat je een miskraam hebt maar we willen uit sluiten dat het een buiten baarmoederlijke zwangerschap is.'

Vanaf dat moment stelde ik mezelf er alvast op in dat de zwangerschap tot een einde was gekomen, maar ergens in mij zat dat sprankeltje hoop nog en oh wat heeft dat sprankeltje hoop mij met de grond gelijk gemaakt toen ik daar lag en de gynaecoloog mij vertelde dat er geen vitale zwangerschap meer te zien was.

Ik wist mij nog sterk te houden totdat de gynaecoloog en de assistente weg waren.

Ik brak, en hard ook.

De gynaecoloog kwam nog terug met de bloeduitslagen, het hcg hormoon was nog in mijn bloed terug te vinden, maar absoluut niet hoog genoeg voor het termijn waarop ik eigenlijk al zou moeten zijn.

' Misschien was het een late innesteling' probeert de gynaecoloog mij nog gerust te stellen, ik krijg een afspraken kaart mee met een datum waarop er nog een echo gemaakt zal worden.

Fijn denk ik, weer een lege baarmoeder zien.

Daar lag ik dan op mijn verjaardag, compleet verslagen op de bank.

Gek genoeg, ondanks dat ik verslagen was, kon ik het op dat moment goed relativeren voor mezelf.

Met die instelling begin ik de mensen op de hoogte te stellen die van de zwangerschap af wisten

Die eerste paar weken was ik absoluut verdrietig, maar ik had niet het gevoel dat ik het recht had om verdrietig te zijn.

Ik denk dat vele vrouwen hierin zich kunnen vinden, herkennen jullie de zin: ' ach, gelukkig was je nog niet zo ver in je zwangerschap, het was nog harstikke klein.'

Probeer dan maar eens toe te geven aan je verdriet. Heb ik wel het recht om me zo rot te voelen als dat ik doe? Dacht ik vaak.

Alles wat daarna kwam is niet de schuld van de mensen die mijn verdriet niet erkende, want het is geen domme uitspraak, maar onwetendheid. Want begrip heb je pas als je zoiets zelf mee maakt, dus neem ik het niemand kwalijk.

Ik merkte dat ik me steeds slechter begon te voelen, het verdriet begon me compleet over te nemen.

Het was onwijs moeilijk om me hieraan over te geven, ik herkende deze neerslachtig heid totaal niet van mezelf. Anderen om mij heen herkende mij hier ook niet in, des te moeilijker was het voor mij en anderen te praten over mijn gevoelens.

Alles daarom heen resulteerde erin dat ik er aan toe moest gaan geven dat ik dit zelf en met mijn geliefden hier niet uit ging komen, ik had hulp en tijd nodig.

En zo begon ik aan een periode waarin ik mijn depressie moest erkennen, hulp moest accepteren en ons verloren kindje een plekje in mijn hart moesten gaan geven.

Omdat wij hier zo snel bij waren was ik ook weer binnen 3 maanden uit deze depressie, daar ben ik nog steeds ontzettend dankbaar voor.

Ik ben van nature iemand die gewoon door gaat en het moeilijk vind om dingen toe te geven, man oh man ben ik in die tijd op mijn plek gezet.

Want ja je verdriet mag er zijn, laat het er alsjeblieft zijn.

Nee het is niet gek dat je onwijs verdrietig bent over het verlies van je zwangerschap, want op het moment van die positieve test draait alles in jou gedachten om je kindje.

Dan maakt het geen drol uit of dat dat kindje ' een klompje cellen is' of dat het kindje al een kloppend hartje heeft.

Je moedergevoel draait over uren vanaf die positieve test.

Laat niemand je het gevoel geven dat het erger had kunnen zijn, of dat jou gevoel aanstellerij is. Praat er over met mensen die zich kunnen voorstellen wat je voelt, probeer mensen te vinden die het zelfde hebben mee gemaakt, want samen sta je zoveel sterker. 

En het prachtige aan heel deze ervaring voor mij, was dat op het moment dat ik mijn depressie uit stapte en ons kindje een warm plekje in mijn hart had gegeven.. Was die dag erna: 29 november, de nieuwe positieve test, en daar was ons regenboog kindje, Seffe.