Het genot dat bevallen heet. 2/2

Doordat de weeën gelijk zo hevig zijn word ik meegenomen naar de kraam suite in een rolstoel. Eenmaal terug op de kraam suite ga ik op bed liggen en probeer de weeën op te vangen, ze komen alleen zo dicht op elkaar dat het me niet lukt om te ontspannen, ook niet met een warme kruik. Ik ga een poosje in bad liggen, maar ook daar kan ik niet ontspannen. Ik ijsbeer een tijdje van bed naar douche heen en weer. Wanneer de verloskundige weer komt kijken hoe het er voor staat, lukt het om het ballonnetje eruit te trekken, gelukkig denk ik nog.. Er zit vooruitgang in! 3 cm zegt de verloskundige, tijd om je vliezen te breken.. Ik besef me opeens dat ik voor dit moment bang was, want wat als hij in het vruchtwater heeft gepoept? De verloskundige breekt mijn vliezen en ik zie aan haar gezicht dat het niet klopt. Is het vruchtwater schoon? Vraag ik. Ze schud haar hoofd, nee zegt ze.. Hij heeft in het vruchtwater gepoept. 

Op dat moment word ik overladen met angst, er word een haakje in seffe zijn hoofdje gezet zodat ze hem extra in de gaten kunnen houden. Hoe dit precies werkt weet ik niet meer want op het moment dat mijn vliezen braken begon de hel, de weeën storm kondigde zich aan en het enige wat ik nog kon was smeken om een ruggenprik. 

Uiteindelijk was het maar goed dat ik de ruggenprik nam, die kreeg ik ongeveer ergens rond 1300 of 1400 en ik was al dus uren bezig met weeën opvangen en ik had al een paar uur in een weeën storm gezeten, seffe is pas om 01:25 geboren. Dat had ik zonder ruggenprik niet volgehouden. 

Met die ruggenprik heb ik een flinke tijd kunnen uitrusten, slapen ging niet door de spanning. In die tussentijd is er niet veel spannend gebeurd. Wel nog excuses aan de verpleegkundige die mijn ondergekostste bed moest schoonmaken.. 

Rond 2100 begin ik wat persdrang te voelen, de verloskundige toucheert mij en ik zit op de 9 cm. Ik mag zachtjes mee persen wanneer ik een wee heb. Hij zat namelijk namelijk nog redelijk hoog in mijn geboorte kanaal. 

Rond 00:00 voel ik echt flinke persdrang, en vanaf daar herinner ik mij de kraam suite niet meer als een fijne, gezellige kamer. Maar als een donkere kamer waarin veel paniek was en er steeds meer mensen waren om de geboorte van seffe onder controle te houden. 

Ik was op, ik kon niet hard genoeg persen en daarbij zat Seffe klem achter mijn schaam been, de bevalling vorderde dus niet. Ik begon aan de gezichten van de verloskundige te zien dat er iets niet goed was en ik kijk op het beeldscherm van de CTG, ik zie dat Seffe zijn hartslag ergens boven de 200 is. 

Ik raak in paniek en vraag de verloskundige of alles wel goed gaat met hem. Ze geeft aan dat hij het zwaar begint te krijgen en ze doen allerlei testen om te kijken of Seffe nog wel genoeg zuurstof krijgt, tegelijkertijd word de gynaecoloog gebeld voor assistentie. 

Ik smeek om een keizersnede, ik heb de kracht er niet meer voor en bij iedere perswee voel ik Seffe terug zakken mijn geboorte kanaal in. Seffe zijn hartslag blijft torenhoog en de angst dat we ons zoontje gaan verliezen neemt me compleet over. Eindelijk is de gynaecoloog daar, vanaf dat moment weet ik niet veel meer. De gynaecoloog roept het OK team bij elkaar voor het geval de spoed keizersnede toch nog nodig is. De gynaecoloog besluit dat hij het wilt proberen met de vacuüm pomp en een inknip, opeens valt het me op dat er ongeveer 7 mensen in de kamer staan om Seffe op te vangen als hij geboren word, de angst om hem te verliezen word voor mij met de minuut groter. 

De pers weeën werden heviger, wat voor mij betekende dat ik makkelijker kon persen. 

De gynaecoloog knipt mij in en zet de vacuüm pomp op zijn hoofdje, uit eindelijk moest hij 6 keer trekken aan het hoofdje van Seffe. Ik kan je vertellen dat dit er niet zachtjes aan toe ging, ik krijg nog steeds kippen vel als ik er aan terug denk wat een kracht deze man moest zetten. 

Eindelijk word het hoofdje van Seffe geboren, ik verbaas me tijdens alle chaos wat een hoop haar hij heeft. Zijn lieve harige hoofdje werd helaas geboren tijdens het einde van mijn wee, de spanning liep flink op. Eindelijk kwam daar weer een pers wee.. En alsof het allemaal nog niet rot genoeg verliep.. Zat seffe vast met zijn schouder. 

Ik word bijna omgeflipt op handen en knieën en voor ik het weet word daar onze prachtige zoon geboren, ik laat mezelf neerploffen op mijn buik en ik kijk toe hoe ons zoontje beademd word. 

Het enige wat ik nog kan is huilen, er van uitgaande dat het verkeerd is afgelopen. Ik zie mijn partner, die me zo goed geholpen heeft tijdens de bevalling kijken naar het levenloze, paarse lijfje van ons zoontje, ondanks dat zie ik hem glimlachen van trots. 

En wat is de naam vraagt de verloskundige? Vol trots en angst kijk ik naar hem, en ik hoor dat hij geluid begint te maken. Ik breek volledig in twee door de opluchting dat hij geluid maakt en met trots zeg ik haar: Hij heet Seffe. 

Daar begon onze 2 weken in het ziekenhuis met Seffe, daar vertel ik meer over in mijn volgende blog. Wel verklap ik alvast dat we uiteindelijk een gezond zoontje in onze armen hebben gekregen, ondanks de bevalling. En daarvoor ben ik eeuwig dankbaar.