3 jaar geleden
Het genot dat bevallen heet. 1/2
Als eerste wil ik even beginnen met het punt dat iedere bevalling anders is. Mijn bevallingsverhaal is helaas geen roze wolk bevalling, maar dat betekent niet dat alle bevallingen verschrikkelijk zijn. Ik ken namelijk meer prachtige en bijzondere bevallingsverhalen dan verhalen zoals die van mij, misschien dat ik ook daarom nooit verwacht had dat ik een traumatische bevalling zou krijgen. Een traumatische bevalling, helaas heb ik dat gehad. Laten we bij het begin beginnen.. In het algemeen heb ik een prima zwangerschap gehad, daar zal ik in een volgende blog meer over vertellen.. Vanaf 28 weken begonnen de voorweeën en harde buiken, dus vanaf toen ben ik rustig aan gaan doen. Tot 36 weken was mijn zwangerschap nog goed te doen, maar na die 36 weken werd het met de dag zwaarder. Helaas kon ik bijna iedere kwaal afvinken die bij het laatste trimester horen, daarbij hielp het niet dat het steeds warmer werd. Bij iedere verloskundige controle gaf ik aan dat ik op begon te raken.
De pijn begon me uit te putten, de benauwdheid werd maar niet minder. Dat was achteraf niet gek, want Seffe bleek 56 cm te zijn en zat dus constant op mijn longen te drukken, ondanks dat hij al volledig was ingedaald.
Eindelijk werd er bij 39 weken gesproken over inleiden, ik zou bij 41 weken een controle krijgen en daarna zou ik een datum krijgen voor de inleiding, eindelijk!! Ik had er enorm veel zin in, eindelijk van die pijn af en eindelijk onze kleine man ontmoeten..
De controle op precies 41 weken was perfect, groen licht dus voor een inleiding. Ergens begon daar het gevoel al dat er iets niet oke was, maar ik probeerde het af te schuiven op zenuwen voor de bevalling. De eerste afspraak voor het ballonetje plaatsen ging niet door, dit zou op een dinsdag avond zijn. Het was te druk op de afdeling, dus werd ik woensdag avond om 1900 verwacht. Een domper dus, want met de dag werd ik vermoeider. Maar hoofd omhoog, prima dacht ik. Woensdag avond gaat het beginnen.
Maar helaas, het ballonetje plaatsen lukte niet die woensdag avond. Mijn baarmoedermond stond nog te ver weg en het zou te veel pijn doen om door te gaan met de plaatsing. Donderdag ochtend werd ik weer in het ziekenhuis verwacht, ze zouden dan beginnen met tabletten. Dit was voor mij een goede reden voor een kleime mental break down, weer een nacht met die enorme buik doorbrengen.
Eenmaal thuis installeert mijn partner zich nog op de bank, nog even relaxen. Hij seint of ik bij hem kom zitten, maar met tranen in mijn ogen geef ik hem een weltrusten kus, ik ga nog even douchen zeg ik tegen hem
Toen ik onder de douche stond merkte ik dat ik lichte krampen had in mijn rug, maar hier schonk ik geen eens aandacht aan want dat had ik al sinds week 28..
Om 0300 word ik wakker, pfff die krampen zijn nu toch wel vervelend.. En ik was er ook wakker door geworden. Zou het dan toch natuurlijk op gang komen?
Ik lig nog even te draaien en te zuchten in bed, maar ik wilde mijn partner niet wakker maken dus besloot even te gaan douchen in de hoop dat de kramp over zou gaan.
Na het douchen was de kramp beter te doen, maar nog steeds vervelend genoeg om niet terug naar bed te gaan. Ik installeer mezelf op de bank onder een deken.. En voor ik het weet is het zo ver.
Eindelijk naar het ziekenhuis. Tot snel kleine man.
1/2