Na 5 uur kon ik eindelijk mijn dochter écht in mijn armen houden. De ambulance was er al snel en Jazz mocht niet met mij mee, “want zij is geen patiënt”. Nu werden mijn kind en ik opnieuw van elkaar gescheiden. Michel en Jazz moesten zelf met de auto naar het AMC komen. In de ambulance kletste ik aan één stuk door en eenmaal in het ziekenhuis heb ik blijkbaar (hele lelijke) selfies gemaakt. Dit zag ik ongeveer een paar dagen later, toen ik niet meer high was van de morfine.

Wat ik nog precies weet

Vlak nadat Björn en Esmée weg waren, gingen de naweeën over in een scherpe pijn, laag in mijn onderbuik. Volgens de verloskundige waren het sterkere naweeën door de vlotte bevalling, maar ik benoemde al snel dat dit geen naweeën waren. In een korte tijd veranderde ik van een net bevallen vrouw in euforie, in een vrouw die alleen nog maar au kon zeggen en haar focus begon te verliezen.

De aller eerste keer dat ik je gezichtje zag. Het voelde alsof de zon op kwam in jouw ogen en de maan en de sterren een geschenk zijn van jou. Mijn liefde voor jou, van het licht naar het donker en de eindeloze lucht.

Zondag 27 oktober 2019, 40 + 2 weken

Voordat ik überhaupt ooit zwanger was had ik al helemaal bedacht wat ik wel en niet ga doen en wat wel en niet goed is. Ik moet in mezelf vaak lachen om de verbazing dat ik doe wat ik doe. 

Vandaag, 6 maanden geleden is Jazz geboren. Ik heb de afgelopen tijd geprobeerd te schrijven, maar het lukte me niet. De bevalling zit enerzijds natuurlijk in mijn geheugen gegraveerd en anderzijds is het een soort waas waar ik moeilijk bij kan komen. Overdag schrijven lukt me niet. Ik heb er geen tijd en ruimte voor… Ook niet in mijn hoofd. Als ik in bed lig en niet kan slapen, vertel ik mezelf hele verhalen in mijn hoofd. De dag erna is dat weg en kom ik er niet meer bij.