Bevalling deel 2: De nachtmerrie

Vlak nadat Björn en Esmée weg waren, gingen de naweeën over in een scherpe pijn, laag in mijn onderbuik. Volgens de verloskundige waren het sterkere naweeën door de vlotte bevalling, maar ik benoemde al snel dat dit geen naweeën waren. In een korte tijd veranderde ik van een net bevallen vrouw in euforie, in een vrouw die alleen nog maar au kon zeggen en haar focus begon te verliezen.

De pijn werd zo erg en scherp dat mijn doel van mijn baby knuffelen veranderde in het doel om pijnstilling te krijgen. “Mag ik iets tegen de pijn? Ik heb echt pijn.” “Daar is niks aan te doen, je kan een paracetamol krijgen.” Doe maar dan? Al helpt die mij amper een hoofdpijn door…?

De tijd verstreek, maar mijn pijn werd alleen maar erger in plaats van minder. Ik begon in elkaar te krimpen en alleen nog maar au te schreeuwen. Mijn ogen gingen dicht en mijn volledige aandacht was in mijzelf gekeerd. Ik stond mijn kind af aan mijn moeder.

Het werd tijd dat ik zou gaan plassen en het werd mij aangeraden om dat onder de douche te doen. Het was duidelijk dat ik bijna niet kon opstaan en lopen, dus ondersteunde Michel mij naar de badkamer. Daar stond ik als een in elkaar gezakt vogeltje te hangen aan Michel, die ik langzaam aan mee de douche onder trok en bewusteloos raakte. Het bewusteloos raken voelde heerlijk. Ik voelde mezelf langzaam wegglijden en de pijn verdwijnen.

Ik werd wakker op de wc, waar ik nog steeds moest gaan plassen. Ik benoemde nog hoe lekker het was om flauw te vallen. Daarna keek ik naar beneden en zag ik tot mijn verbazing een grote zwelling. Niemand vertelde mij dat het zó een war zone zou worden… dus ik vroeg de verpleegkundige: “is dit normaal?” Haar schrik was groot, dat zag ik aan haar ogen en ze zei: “Nee, dit is niet normaal.” Ik werd door de verpleegkundige en Michel terug naar mijn bed getild. Er was nog maar weinig beweging in mijn benen…

Vanaf dat moment kwam ik weer bij en werd de pijn zo heftig dat mijn ogen begonnen te draaien(ben ik in het dagelijks leven ook een ster in schijnt het) en alleen nog jammerende geluiden produceerde en niet meer bewoog. Jazz werd mij aangeboden door mijn moeder, maar ik wilde haar niet vasthouden. Ik kon mij nergens anders meer op concentreren dan mezelf. Michel moest mijn hand vast houden en ondertussen gingen er mensen in en uit. Ik mocht nu eindelijk iets krijgen tegen de pijn. Het werd morfine.

Het hielp niet. De pijn bleef daar en er werd overleg na overleg gepleegd. Ik hield het niet meer en begon ze te smeken om mij onder narcose te brengen en in die tijd maar na te denken wat ze met me aan moeten. Dat kon natuurlijk niet… Michel werd nu boos en verhief zijn stem dat er nú iets moet gebeuren, “want jullie zien toch dat het niet gaat”. Er werden mensen opgeroepen van thuis om te assisteren bij het onderzoek naar mijn probleem. Er moest een CT scan gemaakt worden.

Dat wachten was vreselijk. Het was al avond dus die mensen waren al thuis, maar ik kon geen seconde meer wachten. Ik bleef vragen om me meer te geven tegen de pijn en haalde daarbij alles uit de kast om duidelijk te maken dat ik het niet meer aan kon. “Ik ga nog liever 10 keer achter elkaar bevallen dan dat ik deze pijn nog 5 minuten langer voel.” “Hou nog even vol, de morfine begint straks beter te werken, ze komen er zo snel mogelijk aan.”

Op naar de CT scan, toen inderdaad de morfine begon te werken. De nieuwe mensen die mij brachten samen met Michel vroegen hoe onze dochter heet en of het mijn eerste kind is. “Ja en ook mijn laatste”, was de tekst nu. De pijn werd wel minder scherp, maar ik werd vooral heel suf. Ik kon alleen nog maar zacht fluisteren en maakte van de pijn 10 nu een pijn 8. “Het is wel iets minder, maar het is vooral zwaar nu om te praten”.

Na de scan moesten we nog even wachten en toen kwam daar de gynaecoloog met de verlossende woorden. De woorden van haar aan mijn voeteneinde zal ik nooit meer vergeten. Zij was mijn reddende engel: “Dit is een typisch gevalletje pech met een uitzonderlijke complicatie. Dit heb ik in mijn 20 jaar nog nooit eerder meegemaakt. Deze mevrouw heeft heel veel pijn. Er moet nu een ruggenprik komen en een katheter, want deze mevrouw kan ook niet plassen”.HÉ HÉ! Als het kon had ik met een koor op dat moment Halleluja voor haar gezongen!Ik bespaar jullie verder de naam voor deze uitzonderlijke complicatie en de bezoekjes aan google, maar het komt neer op een inwendige slagaderlijke bloeding.

De beste anesthesist werd opgeroepen om de ruggenprik te plaatsen, want ik kon er niet voor gaan zitten. Ook moest er een ambulance komen om mij te vervoeren naar het AMC waar ik geopereerd zou worden. Het ziekenhuis in Hoorn, waar ik lag, durfde het niet aan.

Eindelijk verlost van de pijn toen de ruggenprik erin zat. Ik was er zo op tegen om die te nemen voor mijn bevalling, maar het bleek toch mijn beste vriend. Het heeft in totaal na de geboorte tot dit moment 7 uur geduurd voordat ik pijnvrij was. Ik was inmiddels 1,5 L bloed verloren en mijn blaas stond op springen.

Laat je een hartje of reactie achter als je het hebt gelezen? Ik ben benieuwd naar hoeveel mensen mijn verhaal nu kennen.