5 dagen ziekenhuis

Na 5 uur kon ik eindelijk mijn dochter écht in mijn armen houden. De ambulance was er al snel en Jazz mocht niet met mij mee, “want zij is geen patiënt”. Nu werden mijn kind en ik opnieuw van elkaar gescheiden. Michel en Jazz moesten zelf met de auto naar het AMC komen. In de ambulance kletste ik aan één stuk door en eenmaal in het ziekenhuis heb ik blijkbaar (hele lelijke) selfies gemaakt. Dit zag ik ongeveer een paar dagen later, toen ik niet meer high was van de morfine.

Ik kan mij dan ook weinig herinneren van de rest van die nacht. Ik werd in ieder geval niet meer geopereerd, want het risico als ze mij open zouden maken was dat de bloeding alleen maar sneller zou gaan doorstromen. Het werd nu getamponneerd door de 1,5 L die er al voor lag. Dat vond ik helemaal prima, want ik was als de dood nog onder narcose te moeten. In de eerste instantie vond ik de ruggenprik al te eng om te kiezen voor het bevallen (controle freak?). Hoewel ik denk dat het mij een hoop had gescheeld voor het verdere verloop als die 1,5 L weggehaald zou zijn en ik een bloedtransfusie had gekregen.

Ik mocht twee dagen onder invloed blijven van de ruggenprik en toen was het tijd om hem eruit te halen. Ik huilde en smeekte hen om hem te laten zitten, want ik was heel bang om de pijn opnieuw weer te voelen. Ik had geen gevoel meer in mijn linkerbeen, er moest beoordeeld worden of er niet per ongeluk naast geprikt is. Het bleek dat er meer verdoving daarin was gestroomd, omdat ik op mijn zij lag toen de prik erin ging. Nu werd het een pillencocktail. Ik kon weer terug naar het ziekenhuis in Hoorn, dus daar gingen we weer.

Ook in Hoorn mochten Michel en Jazz de hele dag bij mij zijn en waren er ook geen speciale bezoektijden. Wanneer mag ik naar huis? Zodra je zelfstandig kan plassen en kan lopen. Die katheter moest er nu ook uit, anders zou ik een luie blaas krijgen. De eerste stapjes waren naar de wc met twee die mij ondersteunde. Michel tot de wc en de verpleegkundige deed de rest. Ik voelde me echt een slappe vaatdoek en kon mezelf niet aanzien. 3 dagen hebben we geoefend en de eerste keer dat ik alleen ging haalde ik de wc niet. Daar stond ik in mijn eentje voor de wc te huilen en te wachten tot iemand mijn plas kwam opruimen. Michel mocht mij niet helpen of zien, ik schaamde me vreselijk.

In de tussentijd werd er goed voor mij en Jazz gezorgd. Ik gaf haar alle flesjes en Michel deed de andere dingen. Het eerste badje bijvoorbeeld, maar ook daar werd ik bij betrokken door een bad naar mijn bed te brengen. De rest van de dag lag ze in mijn armen en konden Björn en Esmée ook eindelijk hun zusje goed bekijken en vasthouden. Na 5 dagen mochten we naar huis.

Als ik terugdenk aan deze periode zitten er veel gaten in. De grote lijn van alles weet ik, maar de details ben ik kwijt. Michel en mijn moeder hebben mij veel verteld en we hebben overal foto’s van gemaakt. Ik heb ondanks de pijn en mijn lichamelijke gesteldheid heel veel liefde gevoeld en gekregen. Ik hoefde niks anders te doen dan gewoon met Jazz samen te zijn. Ik heb 5 dagen in een Michel, Ashley, Jazz bubbel gezeten. Ik kan dat nu, na 11 maanden zien als een cadeautje in plaats van een beperking die mij ook veel verdriet heeft gedaan.