Corona bedankt

Vandaag, 6 maanden geleden is Jazz geboren. Ik heb de afgelopen tijd geprobeerd te schrijven, maar het lukte me niet. De bevalling zit enerzijds natuurlijk in mijn geheugen gegraveerd en anderzijds is het een soort waas waar ik moeilijk bij kan komen. Overdag schrijven lukt me niet. Ik heb er geen tijd en ruimte voor… Ook niet in mijn hoofd. Als ik in bed lig en niet kan slapen, vertel ik mezelf hele verhalen in mijn hoofd. De dag erna is dat weg en kom ik er niet meer bij.

Toen dacht ik; waarom zou ik ook meteen daarmee beginnen? Ik kan toch eerst een beetje oefenen met over andere delen schrijven? Tenslotte hebben alle delen een invloed op hoe het met mij ging en gaat. De meeste gedachten de afgelopen tijd gingen over Corona. Al zo’n 6 weken heeft dat wel positieve en minder positieve invloeden op mijn (gezins)leven.

Ik heb de afgelopen tijd gemerkt dat er meer prikkels zijn die lichamelijk en emotioneel invloed op mij hebben. Ik zou de eerste week van mei gaan beginnen met “koffie drinken op mijn werk”. Ja, dat klinkt best wel suf, maar zo begin je met re-integreren. Naarmate die dag dichterbij kwam kreeg ik een angstig gevoel. Dit heb ik toen telefonisch besproken, want ik kan ook niet meer naar mijn psycholoog toe. Samen kwamen wij tot de conclusie dat re-integreren met een bezoekje niet mogelijk is en ik emotioneel nog niet weerbaar genoeg ben om met de veranderingen om te gaan, nu het ook voor de groep en organisatie nog zoeken is naar het vorm geven van het “nieuwe werk”. Ik was eindelijk in staat 80% van het ritme in ons gezin te volgen toen de kinderen opeens niet meer naar school konden en thuis onderwijs nodig hadden. Jazz kon op donderdag niet meer naar mijn moeder, Michel zijn werk gaat wel door, geen afspraken meer bij de psycholoog en een bedrijfsarts + verzuimcoach ontmoeten via de telefoon en dan maar even vertellen hoe het nou met je gaat.

Net nu ik in staat was juist wat activiteiten te gaan ondernemen buiten de deur moest ik toch weer thuis blijven. Dat was best wel balen, maar al snel gaf het mij ook het veilige gevoel om binnen mijn vertrouwde bubbel te blijven; thuis. En eerlijk is eerlijk… Ik denk dat het langer en meer thuis zijn van mama, papa, Björn en Esmée het hechtingsproces van Jazz extra ten goede komt. Toch komen er ook heel wat schuldgevoelens bij kijken. Ik voel me schuldig tegenover mijn collega’s en de schatjes op mijn werk, ik mis het echt wel. Tegenover mijn moeder en onze kinderen; ik moest mijn moeder gaan bellen dat het oppassen op donderdag niet meer door gaat. Geen rustdag meer voor mij, maar vooral het grote plezier en de verwennerij van Jazz ontnomen. Daar stond mijn moeder dan voor het raam te praten tegen Jazz die vanuit haar box naar haar aan het lachen was. De tranen liepen over haar wangen. Ik was geneigd Jazz te pakken en haar aan haar te geven, maar mijn moeder moet ook zorgen voor mijn oma en ik draag de verantwoordelijkheid mijn kleine baby niet ziek te laten worden of mijn oma in gevaar te brengen. De kinderen moeten binnen en in de tuin spelen, zonder vriendjes, geen sport, geen school, geen activiteiten buiten de deur. Gelukkig konden ze het heel goed oppakken en hebben we dingen thuis gedaan waar we normaal minder tijd voor hebben, maar je gunt ze wel een onbezorgd kinderbestaan en nu worden ze geconfronteerd met grote wereld zorgen. En zo lang als het al duurt… Ik begin mij bijna zorgen te maken dat de rest van hun toekomst de 1,5 m maatschappij zal worden? Jazz zal dan niet beter weten dan dat we afstand van elkaar moeten houden?! That hurts. And it hurts dat ik haar nog niet kennis kon laten maken met bijvoorbeeld het zwembad, want mama kon dit lichamelijk nu eindelijk.

Met zijn allen de hele dag thuis is fijn en gezellig, maar ik merk dat mijn energie dat bijvoorbeeld 5 dagen achter elkaar niet redt. Ik heb dagen dat ik goed in mijn energie zit; dan geef ik thuisschool, kijk ik alles na, speel ik met de kinderen en doe ik huishouden (ik slaap wel tot 10 uur en tussendoor doe ik ook nog een dutje). Dan komt er opeens een dag of twee dat ik me lichamelijk ziek voel; ik heb hoofdpijn, buikpijn, ben misselijk, geef over, hang de halve dag op de bank en ga alle slaapjes met Jazz mee doen. Of ik zit snel in een sterke emotie, waar ik daarna moeilijk uit kom (boosheid of verdriet).  

Dus Corona, dank je wel. Dank je wel dat je mijn gezin meer quality time bezorgd en dank je wel dat je mijn herstelproces een paar tikken gaf.