Kai is bijna 2jaar en na de zwangerschap is mijn menstruatie onregelmatig geworden.

Sinds de laatste 2x douchen heeft kai opgemerkt dat mama er iets anders uit ziet dan papa en hij zelf🙄

Mijn kleine baby is ziek, hij is geen baby meer al een tijdje niet meer, maar nu wel.Hij hangt de hele dag tegen me aan met tussendoor wat oplevingen en dansjes met juf roos.Speen, knuffel en mama zijn zijn troost en we zijn er voor hem.Hij schommelt tussen de 38.1 en 38.9 graden.Hij spuugt al het vaste voedsel uit en heeft flinke poep luiers.Maar voor mij niet ziek genoeg om de huisarts te bellen.Remon brengt kai naar bed, zoals iedere avond, hij komt beneden met rode vlekken in z'n trui, bloed.Kai heeft iets in z'n mond kapot gebeten en ligt nu in z'n bed, dat wou die.Ik besluit dat ik dit geen goed idee vind en ga naar kai toe.Licht opdringerig vraag ik of ik hem uit bed moet tillen en of hij met mij wilt slapen.Natuurlijk zegt hij ja.

❤samen❤

Jou gevoel mag er zijn.Als jij boos bent mag je schreeuwen.Als jij verdrietig bent mag je huilen.Als jij blij bent mag je lachen.Ik zou er altijd zijn als je die arm om je heen nodig hebt.Ik zou er altijd zijn om je tranen op te vangen en te drogen als jij er aan toe bent.Ook stoere jongens huilen, schreeuwen en lachen ❤We gaan onze jongens niet opvoeden tot mannen die geen emotie kunnen tonen! 💋

Hoezo gaat het opgroeien zo snel ? 17 maanden en kletst me de oren van mijn hoofd af.Sommige zinnen zijn voor mij ook echt nog abracadabra maar heel veel is ook echt wel heel duidelijk.Ik kijk naar mijn jongen en iedere dag denk ik weer: kind wat word je groot.De ontwikkeling gaat razend snel, zo snel dat ik mezelf betrap op "dat doet mijn kind allang" als iemand verteld wat iemands kind nu kan.Dat word toch over het algemeen als vervelend en irritant gezien, daar ben ik me van bewust, maar aan de andere kant... wat kan ik er aan doen dat mijn kind dat allang doet? Daarbij heeft ieder kind z'n eigen tempo.Zelfstandig eten, drinken, aan een vork prikken of opscheppen, blazen als het warm is,Rond rennen, doen wat ik hem vraag, (bijvoorbeeld. Jas pakken, op de trap zitten om schoenen aan /uit te doen, kleine dingetjes)Ik kan het niet eens persee benoemen wat hij kan omdat het hier gewoon normaal is.Gister ging ik even kijken wat hij wist over zijn eigen lichaam..Kai waar zit je buik?, je handen? Je oren,neus, voeten, en noem het zo maar op.Hij wist alles prima aan te wijzen.Waar zijn je ogen? En hij begint heel overdreven te knipperen, het was hilarisch.Hij zegt halo tegen de mensen die hij tegen komt en zwaait naar auto's, ik geniet daar van.Ik kijk vol trots naar mijn kleine jongen die iedere dag groter lijkt te worden.4 dagen in de week ben ik met kai, dus ik weet dat vooral ik degene ben die hem begrijpt.Het maakt het allemaal net even makkelijker.Aangeven als hij moe is, helpen zeggen als iets niet lukt, Hij pakt zijn stoel en zegt "eten"? Loopt naar de koelkast en zegt iets wat lijkt op drinken...Beetje jammer dat hij mij het liefst rond half 5 de keuken in wilt sturen en zegt "kokuh" (koken) "kah etuh" (kai eten) Ondanks dat ik af en toe denk, laat mij nu is even met rust... ik bedoel, hij pakt mijn hand en ik moet overal bij zitten als hij gaat spelen.Terwijl als papa er is hij zo een half uur tot 3 kwartier alleen kan spelen.Hij klimt ook overal op en zit overal aan.Sommige dagen bestaan uit "niet doen, hou op, blijf daar vanaf, kom daar vanaf" en ga zo maar door.Laatst gooide hij een trein naar remon zijn hoofd waardoor remon zijn neus begon te bloeden.Ik kom binnen lopen en kai staat wat ongemakkelijk in z'n buik te prikken en te draaien."Kah niet doen papa" zegt hij tegen mij(kai niet doen zegt papa) hij voelde zich schuldig en deed het ook niet met opzet.Als hij wist wat excuus was had hij zeker sorry gezegd.Wat vooral fijn is is dat hij kan aangeven waar het pijn doet.Alleen mijn vraag is dan "waar heb je auw"? Terwijl ik altijd heb geroepen dat je een kind toch fatsoenlijk kan benaderen en vragen waar hij/zij pijn heeft 🤣Over het algemeen gaat het goed en is het een lekker vrolijk ventje.Mijn kleine baby die verandert in een echt mensje.Ik kan aan hem merken dat zijn snelle ontwikkeling hem goed doet.De frustratie is minimaal waardoor hij niet meer zoveel huilt als in het begin.Want jeetje wat was zijn start heftig, een huilbaby, 3 maanden lang.Wat ben ik blij dat de baby fase voorbij is.En ondanks dat sommige dagen en nachten nog echt wel heel pittig zijn, geniet ik over het algemeen van mijn kleine man die al zo veel kan.

Het was een jaar met ups en downs.Januari was kai 3 maanden en als ik zo terug kijk, ging het echt niet oké.Er waren dagen dat hij 7uur lang aan 1 stuk huilde.Ik wist niet wat ik met het kind aan moest.Het liefst had ik hem buiten in de kinderwagen gezet, met de ramen en deuren dicht, zodat ik hem gewoon even niet hoorde.Er is me veel hulp aangeboden door vriendinnen maar ik hield de schijn op en vertelde dat ik geen hulp nodig had.Ik voelde me zo alleen, zo moe en zo leeg.Is het moederschap wel voor mij weg gelegd ? Hoe doen mensen dit ? Het zou toch leuk zijn? Nee, dat leuke gevoel had ik niet.Op mijn verjaardag heeft een vriendin mijn huis schoon gemaakt, ondanks dat ik haar vertelde dat ik geen hulp nodig had, stond ze gewoon voor mijn deur.Ik zat met de ziel onder mijn armen op de bank te bedenken dat ik dat ook echt wel zelf had gekunt.Maar nee, op dat moment kon ik het niet zelf...Postnatale depressieAchteraf heb ik daar wel diep in gezeten.Mijn lijf dat was veranderd, de energie die ik helemaal niet had en een huilende baby maakte het voor mij lastig.Kai was 13 weken en ging een middag naar de opvang en ik ging werken.Weer even onder de mensen deed me goed, alleen als ik hem ophaalde gaven ze mij het gevoel dat hij een lastig kind is, een kind dat niet wou slapen en huilde.Dat wist ik zelf ook wel maar het is wel mijn lastige kind, ik accepteerde niet dat ze mij dat gevoel gaven.Hoe zouden ze dan op hem reageren?Om maar een voorbeeld te geven hadden hun de regel : een uur na de fles gaat het kind naar bed.Hij had net geslapen voordat ik hem bracht, hij had / heeft niet veel slaap nodig dus natuurlijk werkte dat niet.Ik heb er eerder een blog over geschreven dus zou nu niet nogmaals is detail treden.Door meerdere situaties heb ik besloten kai daar weg te halen, je kind met buikpijn af zetten is niet oké, ik bleef nog liever thuis dan dat hij nog 1 keer daar heen moest.Gelukkig vond ik snel een nieuw kinderdagverblijf.Ze waren lief, het voelde goed.Daarna kon ik 3 maanden niet werken door de pandemie.In die 3 maanden hebben we elkaar goed leren kennen, zijn behoefte kon ik steeds beter lezen en het vele huilen was voorbij.Hij begon te kruipen, eten deden we samen en de dagen zaten vol vaste rituelen.Dit werkte en ging goed.Toen ik weer aan het werk moest vond ik het heel moeilijk om kai een ochtend in de week bij de opvang te zetten.Hun hadden het gevoel dat het voor hem beter was om een hele dag te komen, zodat hij alle rituelen mee krijgt en niet de helft van de dag binnen kwam vallen.Mijn schoonouders kwamen 1 dag in de week bij ons thuis oppassen, of nouja, opa past op en oma maakte die dag bijna het hele huis schoon een kookte.Dat was zo fijn.Het voelde alsof mijn leven weer iets op orde was.Ik besloot ook weer te gaan sporten, even de gedachten weg van thuis en met mijzelf bezig zijn.Dat werkte als therapie, hoe fitter ik werd hoe beter ik mezelf weer begon te voelen.Ondertussen is kai 1 jaar en 3 maanden.Een heerlijke vrolijke, ondernemende dreumes.Hij rent, speelt, lacht en wonder boven wonder slaapt hij over het algemeen goed.1x op de dag nog, want nogsteeds heeft hij gewoon niet veel slaap nodig.Ik denk, als ik zo terug kijk, dat hij ook best honger heeft gehad.Als ik zie wat hij eet op een dag denk ik dat hij best wat meer melk flesjes had kunnen hebben, maargoed, je bent net voor het eerst moeder en eigenlijk deed ik maar wat, hielt ik me aan de regeltjes en volgde de lijnen die een kind van die leeftijd behoort te doen.Kai was/ is met alles snel.Met een paar weken rolde hij om en met 16 weken zat meneer recht op.Op 7 maanden trok hij zichzelf op, 8 maanden liep hij langs de tafel etc en met 11 maanden kwamen de eerste stapjes.Op zijn eerste verjaardag rende hij de hele kamer rond.Nu kijken we naar zijn behoefte, misschien een tikkeltje autisme want alles op precies de zelfde manier doen werkt.Hem eerst even laten wennen aan een situatie, ipv hem uit de ene situatie halen om hem gelijk in een andere situatie te duwen.Het was een pittig jaar, vol met verdriet maar ook zeker een dikke glimlach.Mijn kleine vriendje, ik ben zo ongelooflijk trots op hem, op ons.Ook op mijn man die het met mijn moodswings vol houd, blijft lachen en hoeveel ik ook weeg... blijft zeggen dat hij me mooi vind.Mijn bonus kinderen, 2 pubers die knetter gek zijn met hun kleine broertje.Zo dankbaar dat we als gezin samen kunnen zijn!Nu zou me geen leven meer kunnen voorstellen zonder mijn kleine draak !Ik weet nu dat het moederschap zeker wel voor mij is weg gelegd, ik zou niet anders willen.Misschien is mijn sociale wereld kleiner geworden sinds ik moeder ben, maar mijn hart is veel groter.Alles heb ik over voor hem. 

Sinds 2 weken slaapt kai ineens niet meer door.