Hele vroege overgang

Kai is bijna 2jaar en na de zwangerschap is mijn menstruatie onregelmatig geworden.

Ik heb de huisarts na een jaar gebeld en die heeft mij door gestuurd naar de gynaecoloog voor onderzoek. Eerst bloedprikken.. Ik kreeg een inwendige echo en alles was goed. De bloeduitslagen waren wel iets afwijkend maar niets om me zorgen over te maken.

Na 10 maanden, maar 3 keer een menstruatie te hebben gehad, heb ik nogmaals de huisarts gebeld en die stuurde mij wederom naar de gynaecoloog. Nogmaals een inwendige echo. Ze vertelde me dat mijn eitjes minimaal zijn.

Een vrouw van mijn leeftijd heeft ongeveer 15 werkende eitjes in de eierstokken zitten en ik heb er 5. Best iets om je zorgen over te maken. Onze kinderwens is nog groot en daarom stuurde ze mij door naar een specialist.

Ik zou 3 opties hebben : hormoon pillen, hormonen spuiten of ivf. Allemaal prima vond ik. Normaal is er 3 maanden wachttijd, maar ze vond dat er haast achter zat. Ik moest wederom bloed prikken en 3 weken later hadden we samen een afspraak bij een specialist.

Ik had me voorgesteld dat ze ging vertellen dat mijn hormoonwaardes niet goed zijn, hoe ik medicatie zou krijgen om een menstruatie op te wekken en hoe ik daarna aan de hormoon pillen zou gaan. De gynaecoloog had mij dus al verteld dat ik weinig eitjes heb. Maar een vrouw maakt dit gewoon aan toch ?

We lopen naar binnen, gaan zitten en het wordt even stil. Ze vraagt of ik de bloeduitslagen al gehad heb en ik vertel haar dat we daarvoor hier zijn. Uit het bloed is gekomen dat mijn hersenwaardes heel hoog zijn (die geven heel veel seintjes af naar de eierstokken en blijkbaar is dat niet goed) maar mijn hormoon te laag. Als de waardes onder de 1 zijn, kunnen ze niks meer met hormonen doen. 

Ze vertelt me dat mijn waardes 0,2 zijn. "O", zeg ik. "En nu?" Nog steeds in gedachten van: geef me nou maar gewoon wat pillen. "Nou", zegt ze. "Dan kunnen we niks meer."

"Hoezo niks meer?", zeg ik. "Ook geen ivf? Of spuiten of iets ?" "Nee", zegt ze. "Je eitjes zijn op."

Ik word stil en probeer te beseffen wat ze nu eigenlijk gezegd heeft. Tranen branden in m’n ogen, maar ik huil liever niet in bijzijn van anderen. Ik vraag of dit de overgang is.  "Nee", zegt ze. "Daar ben je eigenlijk al voorbij."

Oké, dus toen ik 1 jaar geleden met precies de zelfde klachten bij ze kwam, was alles goed en nu is dit binnen een jaar gebeurd? "Nee, toen waren je waardes ook al niet oké."

"En waarom heeft niemand mij daar mee geholpen?", vraag ik. Ze haalt haar schouders op. Zij kan er niks aan doen, maar ik word kwaad en sluit me af.

LUISTERT ER DAN NOOIT IEMAND NAAR ME, denk ik, maar ik zeg niks…

We gaan nogmaals een echo maken, van binnen uit. Ze ziet aan 1 kant nog 2 eitjes, die doen niks… niet op dit moment. Aan de andere kant 3 eitjes, waarvan 2 aan het groeien zijn. Ze meet ze op, 13mm zegt ze… Een eitje groeit tussen de 1 á 2 mm per dag en springt rond de 20mm. "Ik denk dat dat dus wel gaat gebeuren."

Dus ik zeg: "Binnen een paar dagen heb ik dan toch nog een eisprong? Ja! Dus het kan nog? Dus er is nog hoop? Binnen nu en een week of 2! Dan zou ik, theoretisch gezien, zwanger kunnen raken?" "Ja", zegt ze. "Je kan een ovulatietest doen of om de dag gemeenschap hebben." 

Waarschijnlijk 1 van de laatste kansen, want het is klaar, m’n lichaam doet het niet meer. Het voelt als rouw… afscheid nemen van iets wat ik zo graag nog had gewild! De kans dat het raak is, is natuurlijk heel klein. "Ivf heeft net zoveel zin als op de natuurlijke manier", zegt ze. Ik slik m’n tranen weg en vraag me af of ik het allemaal wel begrijp.

Ik wou dat iemand mij gewoon is kon helpen… maar dat kan niet. De eileiders doorspoelen geeft nog een mini kans, dus dat laat ik doen, want wie weet ! We gaan er voor! Onze weg naar een wonder 

Lees ook: Win! De Owlet Monitor Duo twv 449,-! Voor beter zicht op je kindje 💤