Mijn baby heeft nachtangst

Mijn kleine baby is ziek, hij is geen baby meer al een tijdje niet meer, maar nu wel.Hij hangt de hele dag tegen me aan met tussendoor wat oplevingen en dansjes met juf roos.Speen, knuffel en mama zijn zijn troost en we zijn er voor hem.Hij schommelt tussen de 38.1 en 38.9 graden.Hij spuugt al het vaste voedsel uit en heeft flinke poep luiers.Maar voor mij niet ziek genoeg om de huisarts te bellen.Remon brengt kai naar bed, zoals iedere avond, hij komt beneden met rode vlekken in z'n trui, bloed.Kai heeft iets in z'n mond kapot gebeten en ligt nu in z'n bed, dat wou die.Ik besluit dat ik dit geen goed idee vind en ga naar kai toe.Licht opdringerig vraag ik of ik hem uit bed moet tillen en of hij met mij wilt slapen.Natuurlijk zegt hij ja.

Ik zie geen bloed meer maar mag ook niet in zijn mond kijken.

Zodra hij in m'n armen in slaap is gevallen leg ik hem naast me neer en ga ik een boek lezen.Er word me een glas ranja en een bakje chips gebracht.Als een leeuwin waak ik over mijn welp.Hij word wakker en schreeuwd "Nee kai" zit rechtop en gaat ook gelijk weer liggen en valt weer in slaap.Google is met alles m'n beste vriend en ook dit zoek ik ook.Een nachtmerrie? Ik lees over nachtangst en dit komt overeen met hoe kai reageert.Het gebeurd 2 keer, ik blijf rustig, geef hem een kus en hij valt weer in slaap.Rond 11uur weer een nachtangst, hij schreeuwt, hard ! Maaamaaa auw mond auw mond.Ik pak hem vast, hij duwt me weg, hij heeft z'n ogen nog dicht.Hij begint te kokhalzen omdat hij in paniek is.Z'n kaak is stijf, dan strekt hij z'n hele lijf en schreeuwt weer, hard ook en ik raak in paniek.Dan word hij wakker, ik doe alsof ik de rust zelve ben en lach naar hem.Ik mag hem weer vast houden.Hij moet overgeven maar er komt niks, hij hapt naar adem en ik kan niks doen, niks anders dan hem vast houden en zo rustig mogelijk tegen hem proberen te praten.Toe maar schatje, is niet erg om over te geven, komt goed.Eindelijk komt er veel slijm uit waar hij mij mee onder spuugt.Maar dat maakt mij echt niet uit, als het er maar uit is, als die blinde paniek maar verdwijnt.Remon komt eindelijk binnen, ik heb hem geroepen, gebeld en geapt, maar hij reageerde niet.Juist op dat moment liet hij de hond uit, zonder telefoon mee, want hij is maar even weg.Heel even wat voor mij een eeuwigheid leek te duren.Ik zit met kai op m'n schoot op de grond.Hoe we daar zijn gekomen? Geen idee, maar ik barst in tranen uit en hou m'n kleine baby vast.Hij komt tegen me aan liggen en wilt wat drinken.We staan op, remon neemt kai van me over en legt hem op z'n blote borst, ik blijf even knuffelen totdat hij is slaap valt.Remon legt hem tussen ons in, zo vallen we samen in slaap, met het nacht lampje aan, want dan kan ik hem zien als ik slaap.Dat is logisch op dat moment.Kai heeft nog iets verhoging maar de energie is terug, gelukkig! Bij mij niet, het gevoel van machteloosheid, angst dat er wat ernstigs met m'n kind is heeft me een paar extra grijze haren en een verhoogde bloeddruk gegeven.Misschien heeft dit me een paar jaar van m'n leven gekost.Oke dat is heel dramatisch, maar ik ben moe.