Postnatale depressie, eerste jaar als moeder

Het was een jaar met ups en downs.Januari was kai 3 maanden en als ik zo terug kijk, ging het echt niet oké.Er waren dagen dat hij 7uur lang aan 1 stuk huilde.Ik wist niet wat ik met het kind aan moest.Het liefst had ik hem buiten in de kinderwagen gezet, met de ramen en deuren dicht, zodat ik hem gewoon even niet hoorde.Er is me veel hulp aangeboden door vriendinnen maar ik hield de schijn op en vertelde dat ik geen hulp nodig had.Ik voelde me zo alleen, zo moe en zo leeg.Is het moederschap wel voor mij weg gelegd ? Hoe doen mensen dit ? Het zou toch leuk zijn? Nee, dat leuke gevoel had ik niet.Op mijn verjaardag heeft een vriendin mijn huis schoon gemaakt, ondanks dat ik haar vertelde dat ik geen hulp nodig had, stond ze gewoon voor mijn deur.Ik zat met de ziel onder mijn armen op de bank te bedenken dat ik dat ook echt wel zelf had gekunt.Maar nee, op dat moment kon ik het niet zelf...Postnatale depressieAchteraf heb ik daar wel diep in gezeten.Mijn lijf dat was veranderd, de energie die ik helemaal niet had en een huilende baby maakte het voor mij lastig.Kai was 13 weken en ging een middag naar de opvang en ik ging werken.Weer even onder de mensen deed me goed, alleen als ik hem ophaalde gaven ze mij het gevoel dat hij een lastig kind is, een kind dat niet wou slapen en huilde.Dat wist ik zelf ook wel maar het is wel mijn lastige kind, ik accepteerde niet dat ze mij dat gevoel gaven.Hoe zouden ze dan op hem reageren?Om maar een voorbeeld te geven hadden hun de regel : een uur na de fles gaat het kind naar bed.Hij had net geslapen voordat ik hem bracht, hij had / heeft niet veel slaap nodig dus natuurlijk werkte dat niet.Ik heb er eerder een blog over geschreven dus zou nu niet nogmaals is detail treden.Door meerdere situaties heb ik besloten kai daar weg te halen, je kind met buikpijn af zetten is niet oké, ik bleef nog liever thuis dan dat hij nog 1 keer daar heen moest.Gelukkig vond ik snel een nieuw kinderdagverblijf.Ze waren lief, het voelde goed.Daarna kon ik 3 maanden niet werken door de pandemie.In die 3 maanden hebben we elkaar goed leren kennen, zijn behoefte kon ik steeds beter lezen en het vele huilen was voorbij.Hij begon te kruipen, eten deden we samen en de dagen zaten vol vaste rituelen.Dit werkte en ging goed.Toen ik weer aan het werk moest vond ik het heel moeilijk om kai een ochtend in de week bij de opvang te zetten.Hun hadden het gevoel dat het voor hem beter was om een hele dag te komen, zodat hij alle rituelen mee krijgt en niet de helft van de dag binnen kwam vallen.Mijn schoonouders kwamen 1 dag in de week bij ons thuis oppassen, of nouja, opa past op en oma maakte die dag bijna het hele huis schoon een kookte.Dat was zo fijn.Het voelde alsof mijn leven weer iets op orde was.Ik besloot ook weer te gaan sporten, even de gedachten weg van thuis en met mijzelf bezig zijn.Dat werkte als therapie, hoe fitter ik werd hoe beter ik mezelf weer begon te voelen.Ondertussen is kai 1 jaar en 3 maanden.Een heerlijke vrolijke, ondernemende dreumes.Hij rent, speelt, lacht en wonder boven wonder slaapt hij over het algemeen goed.1x op de dag nog, want nogsteeds heeft hij gewoon niet veel slaap nodig.Ik denk, als ik zo terug kijk, dat hij ook best honger heeft gehad.Als ik zie wat hij eet op een dag denk ik dat hij best wat meer melk flesjes had kunnen hebben, maargoed, je bent net voor het eerst moeder en eigenlijk deed ik maar wat, hielt ik me aan de regeltjes en volgde de lijnen die een kind van die leeftijd behoort te doen.Kai was/ is met alles snel.Met een paar weken rolde hij om en met 16 weken zat meneer recht op.Op 7 maanden trok hij zichzelf op, 8 maanden liep hij langs de tafel etc en met 11 maanden kwamen de eerste stapjes.Op zijn eerste verjaardag rende hij de hele kamer rond.Nu kijken we naar zijn behoefte, misschien een tikkeltje autisme want alles op precies de zelfde manier doen werkt.Hem eerst even laten wennen aan een situatie, ipv hem uit de ene situatie halen om hem gelijk in een andere situatie te duwen.Het was een pittig jaar, vol met verdriet maar ook zeker een dikke glimlach.Mijn kleine vriendje, ik ben zo ongelooflijk trots op hem, op ons.Ook op mijn man die het met mijn moodswings vol houd, blijft lachen en hoeveel ik ook weeg... blijft zeggen dat hij me mooi vind.Mijn bonus kinderen, 2 pubers die knetter gek zijn met hun kleine broertje.Zo dankbaar dat we als gezin samen kunnen zijn!Nu zou me geen leven meer kunnen voorstellen zonder mijn kleine draak !Ik weet nu dat het moederschap zeker wel voor mij is weg gelegd, ik zou niet anders willen.Misschien is mijn sociale wereld kleiner geworden sinds ik moeder ben, maar mijn hart is veel groter.Alles heb ik over voor hem.