We gaan op vakantie en nemen mee: vier kinderen, opa en oma, twee honden, een kat en een cavia. Ik weet het, absurd. Maar ik kan het verklaren. Wij zijn een samengesteld gezin en samen hebben mijn partner en ik vier kinderen, twee jongens en twee meisjes. De leeftijden variëren tussen de 15 en 7 jaar. Twee kinderen zijn in biologisch opzicht van mij en een kind is in biologisch opzicht van mijn partner. De vierde is van ons samen.

Als je in mijn oude fotoalbums kijkt, dan zie je daar heel veel, soms nog best schattige, foto’s van mij als kind. Op het moment toen bij mij de puberteit begon, verschijnt er opeens een lacune in de fotoalbums. Zodra er, tijdens mijn puberteit, een fotocamera in zicht kwam, schoot ik ergens onder of achter. Echt niet, dat je mij zover kreeg, dat ik ging poseren voor de camera. Nog steeds duik ik het liefst weg, zodra er een foto wordt genomen. Als ik dan wel op een foto sta, lach ik als een boer met kiespijn. Niet zo maar kiespijn, maar iets met een dubbele wortelkanaalbehandeling zonder verdoving.

Toen ik als puber begon te experimenteren met make-up deed ik dat gewoon thuis voor de spiegel met make-up van mijn moeder. Soms alleen en soms samen met vriendinnen. Het experimenteren ging regelmatig mis, waardoor het er vaker uit zag als iets dat was ontsnapt uit een horrormovie in plaats van de verleidelijke look die ik probeerde te creëren.

Het ene moment ben je moeder van een prachtige dochter voor wie je mooie roze jurkjes met frutseltjes en strikjes mag kopen. Die het prachtig vindt om met prinsessenkroontjes op te lopen, het liefst met jouw hoge hakken aan haar kleine voetjes. Die je de allerliefste moeder vindt en voor altijd bij je wil blijven. En het volgende moment heb je een puberdochter in huis.