Make-up en beauty vloggers

Toen ik als puber begon te experimenteren met make-up deed ik dat gewoon thuis voor de spiegel met make-up van mijn moeder. Soms alleen en soms samen met vriendinnen. Het experimenteren ging regelmatig mis, waardoor het er vaker uit zag als iets dat was ontsnapt uit een horrormovie in plaats van de verleidelijke look die ik probeerde te creëren.

Mijn dochter doet dat anders. Tegenwoordig experimenteer je met make-up met een iPad in de hand en kijk je naar beauty vloggers. Vloggen is hetzelfde als bloggen, maar dan met behulp van video’s. Door te kijken naar deze video’s op YouTube leert dochterlief precies hoe ze op de beste manier make-up kan aanbrengen. Oefenen doet ze niet op haar eigen gezicht. Nee, daar heeft ze een zusje voor gekregen.

Dit lieve, nog door roze jurkjes bevangen kind doet niets liever dan smeren met make-up en kijkt met grote ogen op tegen haar grote zus. Dus wat is er nou mooier dan door deze grote zus onder gesmeerd te worden met make-up. Grote zus blij, want die kan mooi oefenen. Kleine zus blij, want die krijgt aandacht van grote zus. Mama, minder blij, want die schrikt zich in eerste instantie rot als er een onderontwikkelde, mini-versie van Barbie de trap afloopt en vervolgens moet ze de krijsende Barbie ook nog schoon boenen.

Als je al deze ellende hebt overleefd, komt dochterlief vervolgens haar eigen make-up showen. Het moet gezegd worden, mooi gedaan.

Maar dan ben begint het pas. ’s Morgens sta ik goed gemutst mijn eigen make-up in de badkamer op te doen. Ik besteed er zelf niet zo heel veel tijd aan en gebruik al jaren vaste producten, waar ik heel tevreden mee ben. Dochter komt de badkamer binnen en zegt niets, maar kijkt kritisch in de spiegel. Nadat zij mij een paar minuten stil aan heeft zitten staren, waardoor ik mij toch enigszins ongemakkelijk voel, vraag ik: Wat is er?

Foute vraag. De kritiek barst los. Of ik mij wel realiseer dat ik helemaal de verkeerde kleuren gebruik. De kleuren die ik gebruik maken mij flets of steken af. Ze denkt dat ik een aardemens ben en geen watermens of zoiets. Ik moet herfstkleuren gebruiken in plaats van zomerkleuren. Blauw is fout en bruin is goed. Het oogpotlood moet linksom in plaats van rechtsom. Oogschaduw moet ik uitsmeren en ik gebruik de verkeerde borsteltjes en kwastjes voor de verkeerde producten op de verkeerde plekken. Laat staan hoe ik mijn mascara op breng en mijn lippenstift is helemaal fout.

Volledig overvallen staar ik met open mond naar mijn eigen spiegelbeeld. De ontsnapte horrorfigurant uit mijn eigen puberteit doemt weer op in mijn gedachten. Heb ik het dan al die jaren zo vreselijk fout gedaan. Dan voel ik de hand van mijn dochter op mijn rug, waarop de snotaap mij licht glimlachend aankijkt en zegt: Maar verder zie je er nog wel goed uit hoor, voor je leeftijd.

Wanhopig denk ik terug aan mijn eigen experimenteer periode met make-up. Als ik toen iets niet wist, ging ik naar mijn moeder voor hulp. Nu vertelt mijn dochter mij doodleuk even wat ik allemaal fout doe. Een ding is echter nog wel hetzelfde gebleven als toen. Het is niet haar eigen make-up waar ze mee loopt te experimenteren. Die gebruikt ze liever voor speciale gebeurtenissen. Van mijn make-up maakt ze wel gebruik en dan het liefst al die kleuren die mij, volgens haar, niet staan. Dus daar gaan mijn zomerkleuren en mijn waterverf. Mijn blauw is op en mijn mascara opgedroogd. Maar, haar advies was gratis!