Scarlett is altijd een slim meisje geweest. Ze zei met 5 maanden haar eerste woordje, met 12 maanden liep ze en met anderhalf jaar sprak ze al kleine zinnetjes. Niet veel later begon ze ook moeilijkere woorden uit te spreken, zoals automatische schuifdeuren... dat zal ik nooit vergeten. Scarlett is ook een tekentalentje. Toen ze net 1 jaar was, tekende ze een zonnetje met zonnestralen en met 2 jaar tekende ze een vogeltje met pootjes en een snaveltje, en een spongebob, allemaal zo duidelijk en gedetailleerd. Op het consultatiebureau zeiden ze altijd dat het een pienter meisje was. Maar het was helaas niet alleen slimheid wat ons meisje had. Ze kon vaak boos worden om niks, ineens lelijk kijken en stampen en schreeuwen. Slaan met deuren en gooien met speelgoed. Dit begon tijdens de zwangerschap van Bradley, toen ze nog geen 2,5 jaar was. Met kinderen was ze heel lief maar tegen de volwassenen leek ze opstandig. We dachten, dit is de peuterpubertijd, dit gaat over. Maar ik werkte op een kinderdagverblijf en had gewerkt op peuterspeelzalen. Dit gedrag was erger, pittiger dan wat andere kinderen van haar leeftijd lieten zien. We lieten het even op de loop, wie weet was het wel een hele extreme variant van de peuterpubertijd. Bradley werd geboren en Scarlett werd grote zus. Ze vond het prachtig, een klein moedertje met af en toe een klein beetje jaloezie, wat natuurlijk heel normaal is! Toen we weer in wat rustiger vaarwater zaten, merkten we dat Scarlett's gedrag nog steeds zo pittig was. Ze kon beginnen op een peuterspeelzaal bij ons in de buurt waar ze vier dagdelen per week naar toe ging. Ook daar merkten de juffen haar slimheid op. Thuis botsten de slimheid en boosheid vaak tegen elkaar op en toen Scarlett 3 werd en we naar het cb moesten voor een controle, hebben we dit gedrag uitgebreid besproken. Thuis waren we eigenlijk de hele tijd bezig met Scarlett's gedrag en iedereen moest daar onder lijden. We werden doorgestuurd naar Opvoeden In De Buurt. Dat zit intern bij het cb. Er kwam een paar keer iemand bij ons thuis om de situatie te bekijken en er werd ook een keer een filmopname gemaakt van een speelmoment. Dit alles was erg wennen voor ons en we dachten nog, dit is tijdelijk. Nooit gedacht dat we jaren daarna in dit bootje zouden zitten.

Ik ben sinds de eerste dag van de geboorte van mijn eerste kind een zeer trotse mama. Al toen ik wist dat ik net zwanger was, voelde ik mezelf zo trots. Alles draaide nog om dat wereldwondertje in mij. Vrienden had ik weinig, altijd gehad. De paar echte vrienden in mijn leven, zijn altijd gebleven en daar ben ik ze dankbaar voor. 

Zoals ik vertelde in mijn eerste blog, verliep mijn laatste zwangerschap alles behalve naar wens. Zo kwamen we er met 20,6 weken achter dat we al zo ver zwanger waren. We verwachtten een mini mensje te zien op de echo, maar daarintegen was er al een heel compleet mensje te zien met 10 vingertjes en 10 teentjes, zelfs het geslacht was zichtbaar. Daar staan je dan, compleet verrast en overdonderd met de echo in je ene hand en je baby van 9 maanden op je arm, bij je ouders en schoonouders het nieuws te vertellen. De echo was goed, de baby zag er gezond uit, het enige zorgelijke was een laag liggende placenta. Maar dit trok in 90% van de gevallen weer omhoog voor de 30 weken, dat zou in mijn geval ook zeker zo zijn en dus mocht ik na een grote controle echo met 30 weken pas terugkomen voor de liggingsecho van de placenta. Die 30 weken controle heb ik niet gered bij de verloskundige.

Na mijn eerste bevalling in januari 2010, mochten we na een dag naar huis. Lekker thuis genieten van je pasgeboren baby en je heerlijk in de watten laten leggen door partner, kraamzorg en familie. Zo hoort het te gaan, en daar moet jij als kersverse mama toch heerlijk van genieten. Mij lukte het toch echt niet. Al vanaf dat ik uit het ziekenhuis kwam, had ik rugpijn. De kraamzorg bleef het erop houden dat het door de bevalling kwam. Ik lag de hele dag door in bed of op de bank, kon van niks genieten en had zelfs Scarlett amper vast of zelfs maar een flesje gegeven. Ik kreeg ook hoofdpijn erbij en koorts. Op de derde dag thuis, dag 4 na de bevalling, had de kraamzorg nog niks in de gaten. Haar dienst (3 uurtjes) zat er op en ze legde me in bed met een kruik. Op dat moment had ik 39 graden koorts en zij vertelde dat dit kwam door stuwing. Er was naar haar zeggen geen reden tot paniek. Dat mijn hartslag 90 was, was blijkbaar ook heel normaal. Ze was de deur nog niet uit, of mijn partner belde naar de vk. Deze zat midden in een bevalling en ze gaf mij het advies om 2 paracetamol te nemen en even te gaan rusten. Dit was 2 uur 's middags. Om 6 uur 's avonds was het niet veel beter. Ik kon amper op mijn benen staan en het licht deed pijn aan mijn ogen. Weer de vk gebeld en deze kwam toch even kijken. Ondertussen belde ik mijn schoonmoeder dat ze moest komen en tegelijk met de vk kwam ze binnen. Ik bleek 41 graden koorts te hebben en de vk belde naar het ziekenhuis waar ik vervolgens met spoed heen moest. Mijn partner bleef met Scarlett thuis, terwijl ik naar het ziekenhuis gebracht werd waar een arts al klaar stond om mij op te vangen. Ik moest plassen, maar dit lukte niet. Ik kreeg een echo om te kijken of mijn baarmoeder ontstoken was, maar zodra de inwendige echo erin ging, gilde ik het uit van de pijn. Er werd een knijper op mijn vinger gezet voor mijn hartslag en de arts ging even naar een ander kamertje. Binnen no time was ze weer terug met een heel team want de toren naast mij sloeg op hol met mijn hartregistratie, 182!!! Alsof ik een marathon aan het lopen was. Met spoed werd ik op mijn bedje vervoerd naar een aparte kamer op de kraamafdeling. Op de wandelgangen hoorde mijn schoonvader de artsen zeggen dat ik 42,6 graden koorts had. Ik werd geinstalleerd in een ander bed met allerlei toeters en bellen, een infuus met vocht en later kreeg ik ook antibiotica toegediend die de koorts en hartslag moest laten zakken. Dit duurde echter te lang volgens de artsen en dus werd er besloten om mij op de hartbewaking te leggen van de IC. Per ambulance werd ik daarheen vervoerd en werd ik weer aan allerlei toeters en bellen gelegd. Ik kreeg ook een zuurstofbrilletje op en er werd elk kwartier over mij gewaakt door het personeel die nacht. Ondanks dat ik hele hoge koorts had, had ik het steenkoud. Ik wilde mijn kindje bij me hebben. Wat was dit erg zeg! Zo zonder je kleintje.

in 2009 raakte ik zwanger van Scarlett, mijn oudste dochter. Ik was net 21 en dolgelukkig toen ik erachter kwam dat er een nieuw leven in mij groeide. Begin 2010 is ze geboren, en na wat heftige complicaties in de kraamweek, mag ik nu al bijna 6 jaar elke dag van haar genieten.