Voordat ik deze blog überhaupt start en daarmee random mijn ervaring en meningen ga rondstrooien, wil ik een ding duidelijk maken. Ik heb mijn oudste zoontje 10 maanden lang keurig voorzien van de melk uit mijn eigen melkfabriek. Ook mijn jongste telg is inmiddels 12 weken lang rond en gezond op mijn eigen gefabriceerde witte goud. Maar of ik nou zo’n voorstander ben van borstvoeding? Nee. Voorstander van flesvoeding? Ook nee. Geitenmelk? Nee. Ik ben een voorstander van moeder zijn met je hart, en precies dat is wat ik deed. In deze blog lees je welke sprongetjes mijn hart maakte na het krijgen van onze kids.

Elke ouder herkent het: de small talk over de kinderen. Over hoe zwaar de nachten zijn, hoe graag we ook eens door willen slapen, hoe irritant het herriemakend speelgoed is, hoe slecht ze eten, en hoe weinig tijd we hebben.

Zoals iedereen wel eens een moment van besef heeft, zo had ik die vandaag. Zoals bekend dealen wij met een vruchtbaarheidsprobleem. Niet zo’n groot probleem als je het op papier bekijkt, en aangezien wij een gezond jongetje hebben mogen krijgen is het wellicht ook in de praktijk minder groot dan de verschrikkelijke verhalen die ik van anderen lees. En daar komt dat moment van besef om de hoek, want hoe klein een probleem, of uitdaging, voor een ander ook lijkt, voor degene die het doormaakt is het groots; en daar zou best eens bij stil gestaan mogen worden.

Bevallen. Bevallen van je eerste kind, je bedenkt er vanalles bij maar het loopt toch anders. Ik was totaal niet bang, had er geen stress van en ik liet het allemaal op me afkomen. Tóch liep het allemaal anders dan ik had kunnen bedenken.

Hallo!