Bevallen in 3 dagen, of was het nou 3 uur?

Bevallen. Bevallen van je eerste kind, je bedenkt er vanalles bij maar het loopt toch anders. Ik was totaal niet bang, had er geen stress van en ik liet het allemaal op me afkomen. Tóch liep het allemaal anders dan ik had kunnen bedenken.

Maandag 30 oktober 2018

Ik had een controle in het ziekenhuis. Ik voelde me al dagen een beetje ‘gek’. Een rare pijn boven in mijn schouderbladen die pulseert door mijn rug overheerst. De baby in mijn buik trekt zich er niets van aan, maar lekker zit het me niet. Bij de controle wordt ik door de assistent geroepen voor het meten van de bloeddruk en mijn gewicht, en dat is eigenlijk waar het achteraf allemaal begon. Ze pakt haar attributen, meet mijn bloedruk en trekt een moeilijk gezicht. Ze mompelt dat mijn bloeddruk aan de hoge kant is maar wellicht omdat ik pas net binnen ben? Ik was tenslotte pas een halve minuut met mn 36 weken zwangere buik op de stoel van de wachtkamer geploft. Even zitten dus. Dan toch nog een keer meten; nog hoger. Ze verteld dat ze even gaat overleggen wat er moet gebeuren. Ipv dat ik naar mijn afspraak moet bij de verloskundige moet ik aan de CTG. Daar blijkt alles goed te gaan. Ik moet een potje urine inleveren voor de zekerheid en daarna naar mijn controle. Niets aan de hand; ik mag gaan, de baby doet het goed.

Dinsdag 31 oktober 2018

Nog steeds voel ik me gek, maar echt een reden heb ik niet. De pulserende pijn is er nog steeds maar ik geef hem slechts een 3 op de tienpunts-schaal dus ik zet het maar aan de kant. Tijd voor de fysio, mijn onderrug verveelt al de gehele zwangerschap en wordt daar heerlijk los gemasseerd. Na de behandeling zegt de fysio, die me al ruim 6 maanden twee keer per week ziet, dat ze vind dat ik er ‘anders’ uit zie. Ook maakt ze zich zorgen over de tinteling in mijn linker arm. Ze besluit haar pauze op te offeren en de doorbloeding in mijn arm te stimuleren… dat lijkt te werken. Na de behandeling besluit ze mijn bloeddruk te meten omdat ze vindt dat ik er niet uit zie zoals anders en ze ziet me elke week. Een bloeddruk van 168/94 – oei. Ze adviseert om de verloskundige te bellen.

Eenmaal thuis overleg ik met mijn moeder (gepensioneerd verpleegkundige in de verloskunde) de verloskundige van het ziekenhuis doet hier namelijk al weken niets mee, en samen besluiten we de huisarts te vragen. Ik moet even langskomen. Omdat hij ook de bloeddruk te hoog constateert wordt ik doorgestuurd naar de verloskundige in het ziekenhuis. CTG, urine check en bloeddruk gemeten: niets aan de hand. Er was slecht wat ‘vervuiling’ in de urine, wat dat dan ook moge betekenen. Ik stel er geen vragen over en mag naar huis.

’S Avonds wordt de pulserende pijn erger en erger en valt uiteindelijk alle kracht uit mn linker arm weg. Op dat moment word ik boos; waarom doet niemand iets?! Waarom wordt alleen de baby gecheckt?! Zou dit een hartinfarct kunnen zijn?! Ik word angstig en bel de HAP om te vragen of ik pijnstilling mag, maar ik mag alleen paracetamol. Shit, dat werkt niet. Naar bed dan maar. Ik heb een onrustige nacht, maar uiteindelijk val ik in een diepe slaap.

Woensdag 1 november 2108

8.00 uur, ik bel de huisarts. Mijn arm doet het weer maar door de pulserende pijn in mijn rug kan ik nauwelijks zitten of liggen, alleen staan is redelijk pijnloos. Ik mag weer langskomen. Ik ga met enorme tegenzin, want ik voel aan alles dat ik weer naar het ziekenhuis zal moeten, en opnieuw alleen de baby (die dus hartstikke gezond is!) zal worden gecontroleerd. Eenmaal daar constateert de huisarts een torenhoge bloeddruk en nu ook een erg hoge pols. Hij belt de gynaecoloog en deze vind dat ik langs moet komen. Ik stribbel nog wat tegen, maar een keuze kreeg ik niet; ik moest en zou direct langs komen.

Omdat ik al wist dat ik weer weg gestuurd zou worden maak ik geen haast. Ik ben boos. Verdrietig. Ik voel me niet serieus genomen.. ik bel mijn moeder op weg naar huis op om te vragen of ze met me mee wil gaan (zodat ik niet uit mijn slof schiet) en ze vraagt me langs te komen zodat we samen kunnen rijden. Op mijn dooie gemak ga ik eerst naar huis, ik loopt een heerlijke ronde door het bos en in de zon met onze hond, en besef me dat dit wel eens de laatste keer zou kunnen zijn dat ik dat zonder plannen en organiseren kan doen.. Thuis eet ik de warme maaltijd die manlief gekookt had omdat hij avonddienst had. Ik geniet van mijn aardappels en snijboontjes en loop naar mijn moeder. We vertrekken richting het ziekenhuis waar weer een CTG en een urine onderzoek gedaan worden: alles is goed, ik mag naar huis.

Nu word ik boos! Ik mopper flink tegen de verpleegkundige die me dit vertelt en eis een gynaecoloog te spreken. Gelukkig heeft ze al snel door dat ik het meen en vrijwel direct ben ik aan de beurt. Ik spreek mijn zorgen uit maar de gyn in kwestie dat ik begrijp dat de baby het goed doet, maar dat ik pijn heb en mijn arm uit valt en ik bang ben voor hartproblemen bij mijzelf! Ze bekijkt de bloeduitslagen en mijn urine en spreekt uit dat de eiwitten in mijn urine te hoog zijn. De bloeddruk was goed dus eigenlijk kan er niets zijn, maar ze is het met me eens dat er verder gekeken moet worden. Inmiddels is het 17u dus ze verplaatst me van de poli naar de afdeling en laat daar een neuroloog langs komen en een hartfilmpje maken.

Mam en ik zitten daar uren. Een oud collega van mam babbelt wat met ons over de good old days en maakt een hartfilmpje. Niets aan de hand! Ook de Neuroloog die uiteindelijk om 21u even langskomt vindt niks. Nog een random controle en dan…. Torenhoge bloeddruk! ‘Eindelijk!’ Denk ik, nu zien jullie het ook eens! De gynaecoloog komt terug en besluit dat ik moet blijven. Er hoeft niets te gebeuren want zo erg is het niet, maar ze willen het even monitoren voor een nachtje.

Ik bel mijn nan op dat ik moet blijven, die komt s avonds na zijn avonddienst nog even langs, maar nog voor hij er is merken ze toch een alarmerende bloeddruk op. Er komt een arts die me verteld dat ik aan de bloeddruk verlagende medicijnen moet en tot de bevalling niet meer naar huis zal mogen. Met 38 weken zullen ze bekijken of een inleiding nodig is. Ik stribbel nog wat tegen en probeer of ik nog eeeeeen nachtje thuis mag slapen; maar ik heb pech. Helaas. Ik doe die nacht nauwelijks een oog dicht.

Donderdag 2 november 2018

Een rare ochtend als je het mij vraagt. Eerst komt een collega van mam uit de keuken gezellig bij me babbelen, ze herkende mij meteen en legt me in de watten met een luxe ontbijt! Wat leuk! Ik lig op een vierpersoons kamer (de high care) omdat daar verder niemand is en ik dan een lekker grote badkamer voor mezelf heb. Ik wordt oprecht een beetje verwend door mam’s collega’s en iedereen maakt een praatje. Er komt tijdens de artsen visite een gyn langs met de mededeling dat ik ingeleid word met tabletten. WAT?! Maar ik mocht toch wachten tot 38 weken?!

Dat moest even zakken. Ik wil dit niet, mijn instinct zegt dat de baby hier niet klaar voor is, dat ik dit te veel info vind in 24u en dat ik hier niet aan toe ben. Toch laat ik me overtuigen; zwangerschapsvergiftiging kan ineens heel snel gaan en is gevaarlijk voor zowel mij als de baby. Toch maar doen dan. Ik maak nog even een foto van de pilletjes die ik in moet nemen, slik de gekke dingen met een dubbel gevoel weg en bel mijn man met het nieuws. ‘Schat je moet ons bed op klossen gaan zetten en de hond wegbrengen. Ze gaan me inleiden.’ ‘Wanneer?‘ ‘Ik ben al gestart…..’

Die dag gebeurd er niks, aan het einde van de dag heb ik een zielig centimeter ontsluiting. De CTG zegt dat er weeën activiteit is, maar ik voel er niets van. Het zal wel.. Een vriend komt nog even op bezoek maar hem vertel ik niks over het inleiden en ’s avonds komt er een uitgeputte man langs. Hij heeft thuis de boel klaar gemaakt; fijn!

’S Avonds word ik nog verplaatst naar een tweepersoons kamer. Er kwam een patiënt binnen die daadwerkelijk op de OHC hoorde, en ik vond dat zij de privacy wel kon gebruiken. Ik kom op een kamer terecht met een vrouwke met een enorm Oss’ accent, en ze blijkt een grappige kamergenoot te zijn. We babbelen wat en gaan dan slapen.

Vrijdag 3 november 2018

De vrouw naast me snurkte enorm en ik heb geen oog dicht gedaan ondanks de slaapmedicatie. De laatste dosis tabletten wekte gisteravond een flinke dosis weeën op volgens de CTG maar ik voelde er niets van. Even de artsenvisite afwachten nu. Zou er meer ontsluiting zijn?

Bij het toucheren blijkt dat er nauwelijks vordering is; neeeeee! Ik heb nu 2 cm en er word me verteld dat ik 24 uur urine moet sparen. Als de eiwitten in de urine meevallen moet ik naar huis. Ik stort in, begin vreselijk te huilen en lucht mijn hart bij de verpleegkundige die bij het gesprek zat. Ik geef aan dat ik zo veel ‘wellis nietus’ niet aan kan, eerst is er niets, dan toch wel, een opname, medicatie, geen inleiding, toch een inleiding; gaat niet snel genoeg dus naar huis?! Ik wil niet! Ik ben boos.

Enfin, ik herpak me en besluit er het beste van te maken, tenslotte hebben we nog 24 uur nietwaar? Papa en mama komen op bezoek. Ik heb mijn man beneden bij de kiosk een bos bloemen laten halen voor hun trouwdag en we gaan beneden een lekkere cappuccino drinken. We grappen nog wat over dat iedereen al dacht dat de baby op 3-11 zou komen omdat het mijn ouders trouwdag is, en nadat pap en mam naar huis gaan besluiten mijn man en ik te gaan wandelen en wat extra trappen te nemen voor de ontsluiting. You never know, toch?

Terug op de afdeling (14u ongeveer) vraag ik of de verpleegkundige nog eens wil toucheren. Liever doet ze dat niet maar omdat ik met natte puppyogen naar haar kijk besluit ze het te doen; 3 cm! ‘Zal ik nu je vliezen breken?’ Vraagt ze.

Paniek! mijn man is net weg! Vliezen breken?! Echt niet. Met haar vingers nog in mijn hoeha probeert ze me te overtuigen dat er niets gebeurd en ik er niets van voel, maar ik weiger. Ik heb thee nodig. Ik moet dit verwerken. STOP! Net moest ik nog naar huis?! Ik bel Manlief, we gaan thee drinken in het restaurant en babbelen nog wat. Ik heb een knoop in mijn maag, het is zo veranderlijk steeds? Waarom? Waarom komt er geen duidelijkheid? Ik ben een beetje bang, niet voor de bevalling maar voor de leiding tijdens de bevalling. Gauw zet ik die angst opzij en gaan we terug naar mijn kamer. Daar zat iemand op me te wachten; ‘We gaan naar de verloskamer!’ HELP! Denk ik, ik wilde dit niet? Was ik niet duidelijk? Maar voor ik het wist zaten we in verloskamer 6. En nu?

16.30u: ‘We gaan je vliezen breken’ zegt mijn verloskundige voor tijdens de bevalling. ‘Daarna kun je doen wat je wilt.’ Ik voel een vlaag van paniek in me opkomen, ‘nee niet de vliezen’ denk ik, dan begint het! Dan is de baby er meteen! Ik spreek mijn angst uit, maar de verloskundige beweert dat het nog heel lang gaat duren. Toch weiger ik, ik wil eerst douchen. Ze zucht, rolt nog net niet met haar ogen maar voelt mijn angst en besluit me eerst te laten douchen. Gelukkig! Eerst even scheren (haha ja echt), douchen en bijkomen.

Na de douche is het dan toch zo ver; de vliezen worden gebroken. Ik spreek nog een keer mijn angst uit dat ik het gevoel heb dat de baby er dan direct is, maar ze verzekerd me dat dat niet kan. Ik moet nog zeker 8 uur. Oke…. Doet het pijn? Nee, geen pijn zegt ze, het voelt als een ballon die knapt en het water zal warm aanvoelen. Oke? ‘Oke’. Ze scheurt de vliezen (18.10).

Direct voel ik de baby zakken en een heel heftige, misselijkmakende pijn in mijn buik – net boven mijn maag – stroomt door mijn lijf. AUW! Wat is dit? Wat moet ik doen?! Ik raak in paniek van het heftige gevoel. De verpleegkundige van die avond doet voor hoe ik moet zuchten, en ik besef me dat die hevige pijn een wee moet zijn. Ik doe haar na en de pijn zakt. Damn. Duurt dit acht uur ja?

Weer een wee! AUW! Ik voel een enorme druk op mn hele onderkant, het brand, ik klap bijna dubbel van de kracht die hier achter staat, ik zucht zoals me voorgedaan is maar weet zeker dat dit niet lang lukt. ‘Kan het dat die al komt?’ Vraag ik. de verpleekundige kijkt me aan vanaf een afstandje ‘Nee hoor, dat duurt nog even’ zegt ze, ‘Ik wil een ruggenprik!’ Roep ik. Zowel mijn man als de verpleegkundige kijken me aan; echt? Nu al? ‘JA NU AL!’ Denk ik – of misschien heb ik het ook gezegd want de verpleegkundige belt anesthesie voor me. Intussen zucht ik wat, probeer met het brandend gevoel in mijn vagina om te gaan, maar niets helpt. Wat een ellende, doen mensen dit 8 uur lang ja? Telkens krampen mijn buikspieren zo hard dat ik bijna met m’n hoofd op mn knieën kom, althans zo voelt het. Ik word misselijk en vraag om een spuugbakje maar er komt eigenlijk niets. Ik heb dorst. En wat is het heet!!

Daar is anesthesie, ze leggen me het een en ander uit dat ik allemaal het ene oor in en het andere weer uit laat gaan. Ik weet hoe het werkt, ken de risico’s jaja, prikken maar! Manlief komt voor me staan om me te helpen ontspannen, en hoewel dat totaal niet lukt is hij mijn held. Wat ruikt hij vertrouwd! Ik kijk naar de figuurtjes op zijn witte blouse om mezelf af te leiden van de weeën, en de verloskundige zoekt hevig naar het hartje van de baby op de CTG. Iedereen maakt zich druk, maar omdat ik de baby voel wiebelen vind ik het wel best. Ik laat het langs me heen gaan.

De ruggenprik zit. Fijn, althans dat dacht ik…. Maar de weeën blijven komen, ik blijf dubbel klappen?!

Mn rechter been is totaal lam, maar dit doet nog steeds pijn?! En nu?!

De verloskundige adviseert me op mijn linker zij te gaan liggen zodat de ruggenprik naar de andere kant kan zakken. Ze gaan even weg en laten de ruggenprik inwerken en zodra het straks goed werkt gaan we ‘rustig verder met de bevalling’ verteld ze ons. De verpleegkundige en verloskundige verlaten de kamer.

Er komt weer een wee ‘HIJ KOMT!’ Denk ik. Ik weet het zeker, hier is geen houwen aan hoor! Ik zeg mijn opstandige man dat hij ‘dat mens’ terug moet halen omdat die NU komt. Hij probeert me nog te sussen, maar ik zeg hem dat ik hem er wel zonder hulp uit poep als ie niet opschiet. Ga dr halen, NU! Blijkbaar begreep hij dat zn huwelijk op het spel stond als hij me zou negeren...

Ze moet nog maar net de deur verlaten hebben want binnen no time waren ze allemaal terug. De verloskundige gaat met een glimlach achter mn bed staan, kijkt me aan en vraagt dan met een ernstig gezicht ‘maar wat voel je dan?’ ‘Gewoon dat die komt’ zeg ik nog net. Weer een wee; Ja daag! Ik zal t je laten zien! denk ik. Ik laat mijn lijf doen wat ik al die tijd al wilde doen, pers zachtjes mee en de verloskundige besluit dat het er serieus uit ziet. Ze toucheert. ‘Jeetje! Je hebt gelijk! Dat is snel, goed hoor!’ ‘Volledige ontsluiting!’ Mijn man reageert blij, ik zie hem op de klok kijken en ook de verpleegkundige reageert blij ‘goed hoor!’ Bij de volgende wee mag je mee persen.

Hoe lang dit geduurd heeft heb geen idee van. Het persen schijnt 1 uur en 20 minuten geduurd te hebben. Omdat ik niet vaak genoeg kon persen in een wee (2 keer) kreeg ik weeënopwekkers, ik voelde daar niets van maar kon daardoor inderdaad 5 keer persen in een wee. 20.38u; Daar is de baby; hij wordt op mijn borst gelegd. We wistennhet geslacht van de baby niet, maar ik had het idee dat het een zoontje zou zijn. ‘Heb je gezien wat het is?’ Vraagt de verpleegkundige. ‘Een jongen?’ Vraag ik. ‘Ja, maar heb je het ook gezien?!’ Vraagt ze, ze tilt hem op; inderdaad een jongen! Welkom lieve Jelte, wat ben je welkom kleine man. Zachtjes begint hij te knorrelen en een beetje te huilen. Gelukkig, je doet het goed! Kom maar bij mama 🥰

Uiteindelijk kwam mijn placenta niet los, en moest ik na een uur geopereerd worden om de placenta te laten verwijderen. Ik had erg veel bloed verloren en voelde me niet best, maar erg veel herinner ik me er niet van.

Benieuwd hoe mijn kraamweek was? - of ja.. kraamweek? Dat lees je in mijn volgende blog!

Liefs, Lucy