‘Nee, hij groeit niet meer..’ antwoordde ik vanmorgen. Ik liep met een andere moeder terug naar huis. Ik had Cato naar school gebracht en trof op de terugweg de mama van T. Zij hebben net als wij ook zorgen rondom hun zoontje. We zitten in hetzelfde schuitje, zeg maar. Ze vroeg hoe het met onze Tim gaat. Ik geef aan dat het steeds zwaarder en pittiger wordt thuis en dat we met vragen lopen zoals: wat als hij straks gaat puberen en wat als het straks niet meer houdbaar is thuis. Stil lopen we verder.. ieder met onze eigen gedachten aan onze jongens.

.. en het regenende tranen.

Mijn eerste blog gaat over jou, Tim. En ik schrijf hem met een brok in mijn keel. Je moet nooit, maar dan ook nooit vergeten dat ik van je hou. Hoor je mij?