2 jaar geleden
Zorgenkindje: topsport
Tim kan soms niet eens de trap op lopen. Doordat hij overal tegenaan ‘moet’ tikken, krijgt hij zijn voet niet omhoog. Een zetje onder zijn bips en hij kan 1 tot 2 traptreden lopen. Daarna begint het weer.
‘Nee, hij groeit niet meer..’ antwoordde ik vanmorgen. Ik liep met een andere moeder terug naar huis. Ik had Cato naar school gebracht en trof op de terugweg de mama van T. Zij hebben net als wij ook zorgen rondom hun zoontje. We zitten in hetzelfde schuitje, zeg maar. Ze vroeg hoe het met onze Tim gaat. Ik geef aan dat het steeds zwaarder en pittiger wordt thuis en dat we met vragen lopen zoals: wat als hij straks gaat puberen en wat als het straks niet meer houdbaar is thuis. Stil lopen we verder.. ieder met onze eigen gedachten aan onze jongens.
.
Tim is met zijn autisme en verstandelijke beperking een zorgintensief kind. Hij is nog niet volledig zindelijk, wat maakt dat we hem vaak moeten verschonen. Daarnaast heeft hij bij alle dagelijkse activiteiten hulp en begeleiding nodig. Verstandelijk is hij 3 jaar, maar hij zit wel in het lijf van een 9-jarige. Hem verzorgen gaat steeds lastiger. De achterstand tussen ontwikkel-leeftijd en kalenderleeftijd wordt steeds groter. Daar komt zijn autisme ook nog eens bij, plus alle tics en dwangmatigheden.
.
Zo vroeg een andere moeder zojuist op het schoolplein hoe zich dit uitte. Ik zei: ‘hij kan soms niet eens de trap op lopen. Doordat hij overal tegenaan ‘moet’ tikken, krijgt hij zijn voet niet omhoog. Een zetje onder zijn bips en hij kan 1 tot 2 traptreden lopen. Daarna begint het weer.’
.
Het is heftig en ontzettend moeilijk en zwaar om Tim zo te zien worstelen met zichzelf. De opvoeding is topsport, ik hoop en bid dat we het nog even vol kunnen houden. Het moment dat hij begeleid moet gaan wonen komt steeds dichterbij. Nog maar even niet aan denken. Mijn lieve, lieve kind 💙
Liefs.