Het begon te regenen..

.. en het regenende tranen.

Was het opluchting of teleurstelling?

Ik rij rondjes en zoek een rustig plekje om even stil te staan en uiteindelijk vind ik een parkeerplaats buiten de stad. Ik kom zojuist bij de psychotherapeut vandaan. Mijn broer had deze praktijk getipt. Hij vond de werkwijze bij me passen. Altijd fijn, iemand die in ‘hulpverleningsland’ met je meedenkt.

Ik stond ongeveer 2 maanden op de wachtlijst, maar in januari was het dan eindelijk zo ver. Ik was aan de beurt. Ik twijfelde of het nog wel nodig was. Ik had het al een tijdje zelf moeten doen en op zich ging het wel. Toch?!

Na een aantal weken van intakegesprekken kreeg ik vandaag mijn diagnose te horen: persisterende depressieve stoornis stond er boven mijn behandelplan.. 

Het waren tranen van opluchting. Ik loop al een tijdje te dubben met mezelf en toen ik onlangs uitriep of God Zijn plan duidelijk wilde maken, viel vanmiddag ineens alles op z’n plek. God zet mij met deze diagnose even stil. Ik moet dit aangrijpen en kijken welke ballen ik kan laten zakken. Met als doel weer te kunnen genieten en mezelf te kunnen verliezen in een schaterlach. God laat het even regenen, wat zeg ik: het is een flinke bui. Maar, na regen komt zonneschijn ☀️