Ik verloor  één van mijn tweelingdochters. Mijn andere dochter verbleef de eerste 7 weken van haar leven op de Intensive care, en wij verbleven die weken in het Ronald MC donald huis. Met mijn ziel onder mijn arm. En in die weken, heb ik echt de rauwste vorm van rouw ervaren. 

Wereld prematuren dag 2021. Een zekerheid van slechts een seconde is je gegeven. Ik baan me een weg door je draden, terwijl de alarmen tetteren in mijn oor. Alles staat op scherp in deze ruimte. Mijn hart bonst in mijn keel. Maar de grote vraag van elke seconde is;  bonst die van jou nog wel? Een zekerheid van slechts een seconde is ons gegeven in deze ruimte. Met 860 gram kwam je op de wereld, na een zwangerschap van 27 weken en drie dagen. Je was verre van klaar om op de wereld te komen, maar je zusje overleed. Buiten de buik bleek ineens misschien beter dan in de buik. Maar uit de buik was eigenlijk nog een veel te grote boze wereld voor jou. Je huid doorzichtig, je armpjes tientallen keren geprikt, terwijl er amper een armpje te zien was.  Ik graaf door de draden en plakkers om een glimp op te vangen van jouw gezicht. Mijn dochter. Waar ben je? Mijn armen reiken naar je, maar ik kom er bijna niet doorheen. Ik raak je aan, maar het voelt veel te ver weg. Elke avond gaan we terug naar het Ronald MC Donald, wetend dat de situatie elk moment om kan slaan. Van goed, naar alarm. Van leven, naar op het randje. De telefoon constant bij de hand. Non stop op scherp. Hopend, smekend dat hij niet over zal gaan. Slechts een wc bezoek kan het verschil zijn tussen oké en 4 artsen rond het bed. Bezorgde gezichten. Je vader net een beetje lichter in zijn gezicht dan normaal. Terwijl hij degene is die altijd koel blijft. Ik hoor van alles, maar toch hoor ik niks. Prikken in je lijf. Waarvoor? geduw en getrek. Piepjes vullen de kamer. Maar niets vult de kamer meer dan mijn angst. ''ze ziet grijs'' hoor ik in de verte. Het galmt in slow motion door de ruimte. Niet ook nog zij. Niet ook nog mijn andere kindje. Als er iemand moet gaan, kies mij. Niet zij, kies mij. Niet zij, kies mij. Dreun ik als een mantra door mijn hoofd. Amper een kilo. Balancerend op de rand. De seconden tikken weg, ze duren veel te lang. Ik wil de tijd vooruit spoelen, maar alleen als die tijd zekerheid biedt. En dat kan hij niet. Dus blijf ik maar in deze seconde hangen. Deze seconde is de enige seconde die mij de zekerheid kan geven dat ik je bij me heb. Welke kant zal het op gaan vandaag? Op een gegeven moment moeten we wel terug naar het Ronald MC Donald. Zonder slaap zijn we nergens. We zijn al slechts een schim van wie we ooit waren, nog maar een week geleden. Maar ik breek. Ik breek en ik breek. De berichtjes die we sturen naar vrienden en familie zullen nooit de lading dekken van hoe onze dagen zich vullen met zorgen en angst. Hoe onze lijven strak staan van adrenaline en vrees. Ik zet de douche aan en ik gil. Mijn mond gaat open en mijn lijf gilt zó hard. Vanuit mijn tenen. Maar er komt geen geluid. Het water stroomt in mijn mond, en langzaam glijd ik op de grond. We krijgen geen belletje die nacht, en dus haasten we ons zodra we wakker zijn zo snel mogelijk weer naar jou. Je bent er nog. Het is niet slechter geworden. We mogen met je buidelen. Hoop. Er is weer hoop. Je mag bij mij liggen, en voor een paar ademhalingen lang voel ik mijn spieren ontspannen. Je bent er. Je bent bij mij. In de volgende seconde besef ik mij dat ik je al een paar seconden niet hoor ademhalen. Dat klopt niet. Zal ik wachten of op de bel drukken, waardoor de kamer weer gevuld gaat worden met mensen die aan jou schudden? Was het dan toch schijn dat het weer wat stabieler met je ging? Het duurt te lang. Ik druk op de bel. Daar gaan we weer. En zo gaat het. Opnieuw en opnieuw en opnieuw.. De zekerheid van slechts één seconde. Één dag op de NICU. Één dag in het leven van een prematuur en haar ouders. Elke dag zo gevuld met hoop, vrees, goed nieuws, slecht nieuws, onderzoeken, piepjes en draden, dat elke dag een maand voelt. Vier seizoenen wisselen zich elke dag af. Wereld prematuren dag. Een fractie van onze rollercoaster. Omdat het zoveel meer is dan '' een kleine baby die nog moet groeien''. Omdat het zoveel meer is dan elke dag buidelen en toewerken naar naar huis mogen. Nu wij het fantastische geluk hebben om een a terme baby mee te mogen maken, slaat het af en toe in ons gezicht. Gewoon is voor ons niet gewoon. Nog steeds zitten er restjes in ons systeem. Nog steeds sluipen de zorgen er af en toe in. We zijn nu twee jaar later. Ze is bij ons. Maar nog steeds is ons meisje een prematuur geboren kindje. Nog steeds zijn haar longen anders dan die van vele anderen. Haar start was kei en kei en keihard knokken, en een knokker is ze nog steeds. Wereld prematurendag. Voor iedereen die het nu moet leven: I feel you. Alles wat je voelt is oké. Alles wat je denkt is oké. En ik snap het, ik snap het dat je niet meer kunt. Ik snap het dat je huilt zonder tranen, gilt zonder geluid. Ik snap het, dat je bang bent. Ik snap het, als je snauwt, als je schreeuwt, of juist niets meer zegt. Ik kan je niet gerust stellen, dat is onmogelijk. Ik weet namelijk dat niet alle baby's levend thuiskomen. De harde waarheid. Ik weet dat je een zekerheid van slechts één seconde leeft nu. Ik kan je wel liefs sturen, alle liefs en kracht. Wil je weten hoe het nu met ons gaat? Daarover deel ik op mijn instagram pagina 

Geslachtsvoorkeur, ik vond het altijd maar een bizarre gedachte. Zwanger worden ging bij ons niet op een manier van even proberen en het is raak. Op een gegeven moment kwam het op het punt van, stiekeme stille tranen bij een zwangerschapsaankondiging van iemand anders. Het was voor mij sowieso extra spannend of het zou lukken om zwanger te worden, omdat ik 2 jaar niet ongesteld ben geweest in de jaren dat ik worstelde met Anorexia. Een zwangerschap voelde voor mij verre van vanzelfsprekend.

Hey Kleintje, 

De eerste nacht nadat ik beviel van mijn dochters. Van leven en dood. Van het veel te stille meisje onder het roze dekentje en van het meisje aan draadjes, omringd door toeters en bellen.

Ik lig te buidelen met Linde, zoals elke dag wanneer ze stabiel genoeg is.

Lieve NICU mama,

Zes maanden lang groeide jij in mijn buik, samen met je grote zus.Vanaf 4,5 maanden lagen jullie zelfs samen in één vruchtzak. Op de echo's zagen we dat jij altijd met je hoofd tegen de nek van je grote zus aan lag. Lekker vertrouwd en veilig.

Toen mijn dochter overleed, ontwikkelde ik dwang en angst.