Geslachtsvoorkeur na verlies van een kindje

Geslachtsvoorkeur, ik vond het altijd maar een bizarre gedachte. Zwanger worden ging bij ons niet op een manier van even proberen en het is raak. Op een gegeven moment kwam het op het punt van, stiekeme stille tranen bij een zwangerschapsaankondiging van iemand anders. Het was voor mij sowieso extra spannend of het zou lukken om zwanger te worden, omdat ik 2 jaar niet ongesteld ben geweest in de jaren dat ik worstelde met Anorexia. Een zwangerschap voelde voor mij verre van vanzelfsprekend.

Ik vond het dan ook altijd bizar als ik iets hoorde of las over geslachtsvoorkeur. Het klonk mij gewoon een beetje brutaal. Alsof een kind iets is wat je besteld en dat je dan kunt aanvinken wat voor eentje je wilt. Ik had er geen sterke mening over, maar haalde wel altijd mijn schouders op zo van ‘’ het zal’’.

Toen raakte ik zwanger. Er bleken zelfs twee kindertjes in mijn buik te groeien. Een risicovolle zwangerschap waarbij we direct goed werden voorgelicht over de risico’s. Het was fantastisch dat ik zwanger was. We waren helemaal euforisch dat we een tweeling verwachtten en toen met 14 weken duidelijk werd dat er twee meisjes in mijn buik groeiden, stelde ik mij helemaal in op het fenomeen ‘’meisjesmama’’. Ik vond het direct heel logisch. Twee meisjes. Twee meisjes die ik mag voorleven om als vrouw zeker in het leven te staan, na alles wat ik had meegemaakt. Ik begon het bijna direct al als een soort van missie te zien. Ik ging me direct gedragen naar wat ik zou willen uitdragen naar hun. Mijn meisjes.

Mijn zwangerschap ging ‘’helemaal mis’’. Dat verhaal heb ik uitgebreid gedeeld in mijn andere blogs op mamaplaats. Vanaf 26 weken lag ik opgenomen in het LUMC te Leiden. Bij 27+3 kregen wij het wereldverwoestende nieuws dat één van onze meisjes was overleden. Onze Faye. Die middag zijn Faye en Linde met een spoedkeizersnede ter wereld gekomen en begon de meest bizarre rollercoaster van ons leven.

Het was een dag of 4 na de bevalling, we waren net in het Ronald MC Donald huis getrokken en hadden die ochtend eerst afscheid moeten nemen van Faye. Ik lag in bed en ineens bedacht ik mij, Linde is 3 maanden te vroeg geboren, als ik nú weer zwanger wordt, dan zit er gecorrigeerd maar een half jaar tussen beide meisjes. Dan is het bijna alsnog een tweeling. Meisjes, ja. Alsof dat het meest vanzelfsprekende op de wereld was. ‘’Gewoon’’ weer een meisje. Of nog beter, ‘’gewoon’’ weer een meisjestweeling.

Ik wist toen, dat dit de rouw, de angst, de paniek waren die spraken en niet mijn heldere verstand. Ik sprak die ietwat bizarre wens uit naar André, mijn partner, en we hadden het er samen over. Vooral over waarom dat allemaal geen goed idee was.

Twee jaar later, inclusief peuter, en inmiddels ineen héle andere wereld, stond ik in de badkamer met een positieve test in mijn handen. Het was oké. Eindelijk mocht het. Het hoefde geen tweeling meer te zijn. Het hoefde geen Faye te zijn. Er was een nieuw gezinslid welkom. Al vanaf het begin van de zwangerschap had ik het gevoel dat het een jongetje zou worden. Maar ik besefte me ook, dat dit ook een stukje zelfbescherming kon zijn. Van een meisje wist ik immers hoe dat voelde, dus misschien wilde ik me ook mentaal voorbereiden op de andere optie. Het gevoel voor een jongetje werd steeds sterker, als we naar echo’s keken (die we wat meer dan gemiddeld kregen gezien ons verhaal) keken we eigenlijk alsof we naar een jongetje keken. Het werd voor ons al een soort vanzelfsprekendheid, hoe gek dat wellicht ook klinkt.

En toen was het ineens 26 maart, een extra echo op ons eigen verzoek, een geslachtsbepalende echo. Alles in mij wist, dat het tijd was om het nu te weten. Om een stap verder te komen in de zwangerschap, om het allemaal wat echter te maken. Het is namelijk niet niks, zwanger zijn na verlies.

Ik lag op dezelfde plek, in dezelfde stoel als waar wij destijds te horen hadden gekregen dat er twee meisjes in mijn buik zaten. De euforische plek. De warme gel kwam op mijn buik en de echoscopist begon al vrij snel te typen: Lieve papa en mama, ik ben jullie…

En ineens voelde ik het. Een paniek door mijn hele lijf. De flashbacks naar toen. Duizend gedachtes razend door mijn hoofd. Jep, er kunnen schijnbaar gewoon een stuk of duizend gedachtes door je hoofd gaan in een paar seconden. Ineens besefte ik het me. Ik heb voorkeur.

Ik, die er altijd wel iets van vond, ik, die anderhalf jaar had gewacht voor het oké genoeg voelde tot ik geen geslachtsvoorkeur meer had en het verlies van Faye op een andere manier in ons leven verweven was geraakt ten opzichte van de verse rouw van het begin.

Lieve papa en mama, Ik ben jullie zoon.

Een kleine ‘’haha, dacht ik al’’, bracht ik uit. De automatische piloot nam het over. We wandelden even door de stad, kochten een broodje, en gingen naar huis om de blauw gevulde cakejes voor de dag te halen om het later die middag aan mijn ouders te vertellen. De roze gevulde cakejes gaven we weg aan de schilders die onze kozijnen buiten aan het verven waren.

Toen mijn ouders er waren en we het er eventjes heel kort over hadden, merkte ik een kleine brok in mijn keel, een traan in mijn ooghoek. Maar ik slikte het weg.

En toen ineens, de volgende dag, een stortvloed aan tranen, snot tot in mn nek, het hele plaatje.

Ik kreeg geen meisje. Ik was geen meisjesmoeder meer. Ik voelde me zo ellendig, zo vervreemd van wat er in mijn buik groeide, en tegelijkertijd zo onwijs schuldig naar wat er in mijn buik groeide.

Ik heb het de vrije loop gelaten, rouw is een ingewikkeld, niet met woorden te verklaren proces en als ik één ding in de afgelopen jaren geleerd heb is dat wegstoppen nooit zin heeft. Je krijgt het dan later altijd dubbel en dwars weer terug. Mijn insteek is altijd om gevoelens te doorleven, er te laten zijn en zodra het scherpste er vanaf is, te onderzoeken wat er allemaal nou precies zit én achter zit.

Bij de komst van een jongen, neem ik tegelijkertijd afscheid van mijn titel als meisjesmama. Ik neem voor altijd afscheid van het beeld van het opvoeden en op zien groeien van twee meisjes. En stiekem, heel stiekem, voelde een meisje, zonder dat het een vervanging is, want zo heb ik het nooit gezien, een heel klein beetje als dichter bij Faye.

Ik laat het er zijn, zoals alles, en tegelijkertijd ben ik ook blij dat deze gevoelens nu allemaal al opkomen, en niet pas wanneer er een klein ventje in mijn armen ligt over een aantal maanden. Het zegt zo niets over dit kleine jongetje wat groeit in mijn buik, het zegt alles over mijn proces. Ik doorleef het met liefde, en ik zal er straks ook met liefde zijn. Onvoorwaardelijk. Als meisjes en jongensmama. Je kunt alles over ons leven met Linde, Faye* én de nieuwe zwangerschap volgen op mijn instagrampagina