Een slap, grauw meisje van nog geen kilo op mijn borst

Ik lig te buidelen met Linde, zoals elke dag wanneer ze stabiel genoeg is.

Een klein propje mens van nog geen kilo ligt op mijn borst. Wat ik vooral zie zijn draden, een kap, een muts, een infuus, en alles wat er om en aan haar hangt. Ergens onder al die draden zit mijn kindje verstopt.

De monitoren naast ons houden alles goed in de gaten, en ik hou vervolgens die monitoren weer goed in de gaten.

Af en toe gaat er een alarm af, dan geeft de oxyginie een stoot extra zuurstof via het masker aan Linde, omdat Linde haar longen niet sterk genoeg zijn om het zelf van genoeg zuurstof te voorzien. Of er is een infuus leeg, wat verwisseld moet worden. Of de monitor kan de hartslag even niet meten.

Ik probeer mijn ogen dicht te doen en te ontspannen, maar ontspannen lukt niet. De schrik zit er nog goed in van gisteren, toen Linde zomaar stopte met ademen en de alarmen afgingen. De verpleegster kwam er toen aangesneld om Linde te porren en te schudden zodat ze weer zou beginnen met ademen. Dat lukte. Maar die gebeurtenis heeft er flink ingehakt.

Als nieuwbakken mama van een prematuurkindje heb je geen idee wat je allemaal te wachten staat. Even zag ik in een flits mijn grootste angst waarheid worden. Nog een levenloos kindje op mijn borst. Het is nog maar een week geleden dat we afscheid moesten nemen van haar tweelingzusje Faye.

Ik probeer zelf rustig te ademen, maar ontspannen lukt niet. Ik ben alleen maar bezig met het ritme van haar adem.

Ik voel de warmte van haar lijfje, maar het geeft amper druk op mijn borst door haar magere kilo aan lichaamsgewicht.

Ik tel de ademhalingen in mijn hoofd mee. Alsjeblieft meisje, zet door. Het is alsof ik de seconden wel naar voren wil duwen. Ik wil haar zo graag vooruit duwen in de tijd. Als we maar weer een seconde verder zijn. Weer een seconde groter en sterker. Maar het groter en sterker lijkt nog zo ontzettend ongrijpbaar ver weg. En ik weet dat het allemaal in een luttele seconde om kan slaan. Van eurofie en hoop naar koud en levenloos en stil. Van blijdschap naar je ziel in duizend stukjes op de grond.

Ik voel het aankomen, en ik begin zelf te zweten. Ik word warmer, zij wordt een stukje kouder. André is eventjes de gang op om een kopje koffie te drinken in de ouderkamer. Ik ben alleen met Linde. Naast me ligt een alarmbel waar ik op kan drukken, maar Linde is zelf ook op allemaal alarmen aangesloten. Haar ademhaling wordt oppervlakkiger. Soms voel ik hem niet eens meer. Elke 5 seconden kijk ik met een gedraaide nek achter me naar de monitoren om te kijken wat haar hartslag en zuurstofgehalte in haar bloed doen. Shit. Ze zakt weg. Ik wist het.

Ik merk en zie het aan alles. Haar kleur begint langzaam een klein beetje te veranderen. Waar ik vuurrood ben geworden met inmiddels straaltjes zweet langs mijn oren, wordt dat kleine propje mens steeds grauwer. Ik probeer mijn eigen ''trucjes'' toe te passen. Even zelf een diepe teug adem nemen waardoor mijn borst even flink omhoog en omlaag gaat. Want netjes door mijn buik ademen is al eventjes onhaalbaar. Geen reactie. Met mijn hand wrijf ik over haar rug. Geen reactie.

Alarm. Door de kamer. Alarm. Op de gang. ''HET IS LINDE'' . De verpleegster staat naast me.

''Hey meissie, lig je zo lekker te slapen dat je even vergeet te ademen? '' begint ze mee.

'Kom maar schat, even weer bij de les madammeke'' Vervolgt ze.

'' Nou zeg, deze is hardnekkig, kom op Linde!!'' Zegt ze terwijl haar stem langzaam een beetje verandert.

''Nou, nou meiske toch'' Klinkt het door de kamer terwijl ze inmiddels Linde bij mij vandaan pakt.

Ze wendt zich naar mij, en zegt '' Ik ga haar helpen hoor, ze komt er zelf niet uit'' , en ze reikt naar het beademingsapparaat wat vlak achter mij staat. Om de seconde drukt ze op een knop waardoor er een soort zuurstofstoot door het masker Linde's neus binnengaat. Bovenop de constante zuurstofstroom die ze al krijgt.

Het zijn slechts maximaal tientallen seconden waarin dit alles zich plaatsvindt, maar die tientallen seconden lijken voor mij in slow motion plaats te vinden. Ik wist niet dat er in tientallen seconden zoveel gedachtes en angsten door je hoofd konden razen.

Linde wordt geactiveerd door de stoten zuurstof die haar lijf binnen komen. Ze besluit om zelf ook weer mee te doen.

De verpleegster haar ogen staan net even anders dan toen ze de kamer binnenkwam. Met het terugkomen van Linde haar kleur in haar gezicht, zie ik de rust in haar ogen wederkeren.

Zelf voel ik echter nog niets hiervan. Ja, het is anders dan 20 seconden geleden, maar de schrik zit er weer goed in. Het was een diepe deze keer. De verpleegster blijft nog even bij ons staan. Ze ziet hoe erg ik ben geschrokken en ze begint wat te vertellen over deze ademstops. Linde haar longen zijn nog ontzettend onrijp, en ook de hersenen zijn nog niet op het niveau waarop een kindje normaal op de wereld komt. Ze kunnen letterlijk vergeten om te ademen. Het hoeft niet heel alarmerend te zijn en vaak is porren genoeg om ze wakker te schudden zodat ze het ademhalen weer oppakken. Maar het blijft een ontzettend dunne lijn. Soms komen kindjes er niet uit en moeten ze ter plekke volledig beademd worden. En wanneer het ineens veel vaker gebeurt kan het een indicatie zijn dat het niet goed gaat met een kindje en moet er onderzocht worden of het kindje ziek aan het worden is of dat er iets anders aan de hand is.

We zijn tientallen seconden verder, en ik ben voor mijn gevoel weer drie jaar ouder geworden. Ik word helemaal naar van de gedachte dat ''gewoon blijven ademen'' geen vanzelfsprekendheid is. Een onzekere factor.

Dit is een stukje uit mijn ''dagboek van de NICU periode''. Inmiddels zijn we anderhalf jaar verder in de tijd. Is Linde een vrolijk rennend meisje. En nog steeds, nog steeds slaak ik een zucht van verlichting, wanneer ik haar hoor ademen in haar slaap.

Op mijn instagram account deel ik over Linde, maar ook nog steeds over haar overleden tweelingzusje Faye.

Daarnaast deel ik veel over mijn eigen proces na het verlies van Faye en de kwetsbaarheid van Linde.

Verder vindt je op mijn account veel zelfspot, het echte leven, dansjes en liedjes.