Rouw om je kind, de puurste vorm van liefde.

Ik verloor  één van mijn tweelingdochters. Mijn andere dochter verbleef de eerste 7 weken van haar leven op de Intensive care, en wij verbleven die weken in het Ronald MC donald huis. Met mijn ziel onder mijn arm. En in die weken, heb ik echt de rauwste vorm van rouw ervaren. 

Ik heb in mijn rouw de meest prachtige puurste vorm van liefde mogen leren kennen. Misschien heb je rouw meegemaakt. Misschien ook niet. Misschien kun je het je indenken. Ik zie mezelf nog liggen in de badkamer van het Ronald MC donaldhuis in Leiden.

Het douchekrukje, omdat ik net bevallen was, een keizersnede had gehad, stond onder de hete straal. Het ving niet alleen de druppels op van de douche,maar incasseerde ook de klappen van mijn vuisten.

Al het dierlijke, al het oerse wat ik in mij had kwam eruit. Het sidderde vanuit al mijn vezels.

In de dagen ervoor had ik me gedragen.Je weet wel, gedrag waar andere mensen zich nog enigszins comfortabel bij kunnen voelen. Familieleden die afscheid kwamen nemen ontvangen. Netjes antwoorden. Zelfs nog luisteren naar verhalen over een nieuwe liefde van de visite terwijl ze afscheid kwamen nemen van mijn net overleden dochter.

Want, je weet wel,  je mag wel verdrietig zijn, als het maar wel een béétje binnen de perken blijft.

Als we maar éven die pretoogjes of een schamele glimlach zien zodat we nog met een klein beetje fijn gevoel naar huis kunnen gaan. En dan het liefst nog even zo'n opmerking als: En ja je moet ook gewoon weer door he. Zodat er een zucht van verlichting door de kamer slaat, iedereen even aan kan haken met een positieve noot om de zwaarte uit de kamer te halen. Want jeetje je zou toch maar eens met z'n allen in de zwaarte van rauwe rouw zitten van een moeder, van ouders, die hun kind hebben verloren.

En ergens in de nacht zei verpleger Kees; 

'' ergens deze dagen komt het er allemaal nog wel uit meisje. Ongenuanceerd. En weetje: Doe het. Denk dan maar even terug aan mijn woorden, en doe het zonder je schuldig te voelen.''

(Het is zo maf eigenlijk, hoe Kees zijn leven doorleeft, en dat ik niets meer van hem weet dan dat hij de naam Kees draagt. Terwijl hij aan mijn zijde was in de oorverdovend stille nachten met lege armen op de kraamafdeling na het overlijden van mijn kind.)

En daar was het dan, het moment. 

Er was visite in het Ronald MC Donald huis. Er werd iets gezegd, en het was alsof er een knopje in mijn hoofd omging. Alsof er een ballon knapte die véél te hard was opgeblazen.Een ballon die prima in de ruimte kon liggen zonder dat er iets mee gebeurde.Zolang iedereen er maar af bleef, kon het daar wel liggen.Maar een flinstering van een aanraking van de punt van een kleurpotlood was genoeg om hem te doen laten knappen.

'' Ik ga naar de kamer ''. Zei ik nog op de meest sociaal acceptabele manier die ik op dat moment uit me kon toveren.

En toen was ik alleen. Ik voelde mijn hartslag denderen in mijn borstkas.Mijn ademhaling ging snel, snakkend. Alsof ik net over de finishlijn van de 20km was gekomen en knetterhard had gewerkt.

Zo snel als ik kon trok ik mijn kleding uit. Ik gooide het zoals een dier die zijn prooi aan het verscheuren is door de kamer. Ik dacht niet na, maar heel mijn lijf wilde afpellen. Rauw. Rauwer. Rouwst.

Ik zette de douche aan. De warme, nee, hete straal kwam op mijn lijf. Mijn afgepelde lijf.En daar kwam het. Een schreeuw alsof je met twintig messen in je lijf wordt gestoken.

Ik wil graag een omschrijving vinden van die schreeuw die recht toe doet, maar eigenlijk komt niets in de buurt. Ook die twintig messen niet. Het was de schreeuw, van een moeder die haar kind verloor.

Een oorverdovende, ongecontroleerde schreeuw. En met die schreeuw, met het loslaten van alles wat in mijn lijf opgeslagen zat, zakte ik door mijn benen. Maar mijn lijf gaf niet op. Het was alsof ik knock out werd geslagen maar kostte wat kost weer op wilde staan en door wilde gaan. Alsof ik aan het vechten was voor mijn leven. Of sterker nog, voor die van mijn kind. Alsof het alles of niets was.

Ik balde mijn vuisten en sloeg met alles wat ik in mij had op het douchekrukje. Opnieuw. Opnieuw. Opnieuw.

Schreeuwend, gillend, of hoe je de dierlijke oergeluiden die er uit mij kwamen ook maar wilt noemen.

Heb je wel eens een filmpje gezien van een dier wat rouwt om z'n kind?Ik schreeuwde, en schreeuwde, en schreeuwde, en schreeuwde.

Tot het op was. Voor dat moment.En de spieren in mijn lijf verloren van de zwaartekracht.Daar lag ik op de badkamervloer. In de dampende rook van het veelste hete water.Afgepeld als een ui. Open en bloot. Alsof zelfs mijn huidvelletje eraf was geschraapt.

En het was juist dat moment, terwijl alles in mijn open en bloot lag, dat ik het me realiseerde.

Rouw, is écht, de puurste vorm van liefde.

Iemand missen, afscheid nemen van je kind, van een leven lang met je kind, van je kind zien opgroeien, afscheid nemen daarvan. Wat dat in je losmaakt is bizar. Dat je met alles wat je intern voelt de héle aarde zou kunnen laten sidderen en trillen.

Dat kán niet anders dan de puurste vorm van liefde zijn die ik ooit in mijn leven heb gevoeld.

Inmiddels ken ik het verliefde naar je kindje (die wel ademt) kijken en helemaal vervuld worden. Helemaal verkneuteren.

Dat je écht iemand wel op wil eten.Maar zelfs dát gevoel van liefde, de onbegrensde ik zou alles voor je doen liefde, kan niet in de schaduw staan bij het gevoel wat ik toen voelde.  Gebroken en geknakt op de badkamervloer. Rouw. De púúrste vorm van liefde.

En in het zelfde moment realiseerde ik mij nog één ding,

Als ik dit kan voelen, als ik mij zo kan voelen zoals ik mij nu voel, en dat het me dan nog stééds lukt om door te ademen. Dat het mijn lijf lukt om na alles wat ik net gegeven en doorleefd heb, toch te winnen van de zwaartekracht. Dat mijn lijf mij weer op mijn benen weet te krijgen. Dan zijn er geen grenzen meer. 

En het was dat moment. Het dieper dan diepste moment, dat ik wist; ik kan nooit meer terug.

Ik kan nooit meer terug naar wie ik was. Ik kan nooit meer terug naar details.

Nooit meer terug naar druk maken over een vetkwabje, over een rommeltje in huis, over of ik wel goed genoeg ben. Voor wie of wat dan ook.

Simpelweg, omdat ik nog leef. Zij niet. Maar ik leef.  Dus ik LEEF. 

( Wil je meer lezen, ik deel heel actief op instagramaccount Twentytoesnl over onderwerpen als Rouw, Zelfbeeld, en ik doorbreek graag taboes! Alles puur en eerlijk, gewoon zoals het is. )