Ondanks ons fijne vangnet van oma’s en opa’s, zijn we opzoek gegaan naar een kinderopvang voor onze jongste. Mijn schoonmoeder is helaas door lichamelijke redenen uitgevallen. Waardoor we niet perse nu een dag opvang in de week missen, maar wel op langer termijn. Door mijn mentale gezondheid is het nog niet gelukt om mijn werk te hervatten. Tot die tijd zal de dag dat G naar het kinderdagverblijf gaat een dagje voor mijzelf.

Daar gingen we dan met zijn drieën naar Milaan, even alle aandacht op S gericht. G hadden we voor een paar dagen bij mijn ouders gebracht. De hele tijd stil zitten en niet vrij rond kunnen bewegen is niks voor haar. Daarbij was G de afgelopen tijd behoorlijk aanhankelijk ik kon mijn kont niet keren of ze huilde. Ze wilde alleen maar aan me hangen. Wat ergens heel fijn was, maar soms ook erg benauwd. Ze wilde alleen maar mama.

Over precies 4 weekjes wordt G alweer 1 jaar.

Tijdens het tweede gesprek bij de psycholoog begonnen we meteen met emdr. Niet zo zeer om naar een traumatische gebeurtenis terug te gaan maar meer naar mijn gevoel. Om te kijken waar het vandaan kwam dat ik mij zo slecht voel.

Daar zat ik dan huilend en overstuur, tegenover huisarts. Niet wetend wat er met me aan de hand was. Ik kon niet meer, mijn hoofd maakte overuren en met de dag begon ik mij nog slechter te voelen.

Het vervolg op mijn vorige blog.

Nog een klein half jaartje en S gaat voor het eerst naar de basisschool. Ik vind het erg al lastig om mijn kleine meisje, weer een stukje meer los te moeten laten. Vooral omdat deze nieuwe fase toch wel minder leuke herinnering naar boven komen. Maar ook omdat het kiezen van een basisschool niet zo makkelijk ging als we gehoopt hadden.

Ik ben onwijs enthousiast dat ik vanaf nu Spotlight Blogger mag zijn op mamaplaats. Al even blog ik hier over mijn leven.

Terwijl ik met de kinderen bezig was , ging er van alles door me hoofd. Waarom voel ik me zo leeg en neerslachtig. Waarom geniet ik niet van dit moment, G begint te lachen terwijl S haar kleine zusje kusjes geeft. Wat vreemd dat ik zelfs hier niks bij voelde. Het is alsof het niet binnenkwam, wat was dit? Hoezo voelde ik niks? Wat ik wel voelde was pure frustratie hierom, dat maakte het er niet makkelijker op. Er ging van alles door me hoofd, ik moet dankbaar zijn. Dankaar dat we nogmaals gezegd zijn met een kindje. Ze doen het beide zo goed, het is een droom die uitkomt en nog zoveel meer.