Huilen, huilen, huilen. In de box liggen deed ons dochtertje niet. Af en toe viel ze van uitputting in slaap. Dan kon ik snel naar de winkel, maar als ze wakker werd gingen meteen de sirenes weer af. En maar weer aanleggen, aan de borst was ze tenminste stil. En dat zo'n tien maanden lang. Wat zag ik op tegen de komst van ons zoontje. Hoe moest ik dat gaan doen met een peuter van twee erbij? Maar wat blijkt: zoonlief is wel tevreden in de box. Hij eet, slaapt veel en als hij wakker is, kan hij soms gewoon om zich heen kijken zonder direct te huilen.  Ongekend voor mij! Iedereen waarschuwde mij dat het zwaar zou gaan worden met twee kleine kindjes maar ik vind het fantastisch!  Wat een rijkdom :)

Mijn dochtertje is thuis geboren, met 39+3 dagen. Tijdens de bevalling grotendeels in bad gelegen en na 8 uurtjes was ze er. Goed te doen! Afgelopen maandag was ik 41+1 dag zwanger van ons zoontje. Dus voor controle naar het ziekenhuis. En vanaf toen ging het mis. 

Opgegroeid met twee oudere zussen weet ik niet beter dan hoe (leuk) het is om zussen te hebben. Jongens? Nee, dat is onbekend terrein voor mij. Bovendien krijg je er dan van die vervelende schoondochters bij. Nee dank je, ik ben een echte meisjesmoeder.  

Mijn zus deelde laatst deze foto op Facebook. Verschillende emoties overvielen mij. Boosheid: om dit soort shockerende foto's had ik niet gevraagd! Verdriet: wat vreselijk voor de ouders. Angst: het zou je kind maar zijn... De eerste keer dat ik deze foto zag, sprongen de tranen in mijn ogen. Ik kon het aanzien; zag mijn eigen dochtertje daar al drijven. Inmiddels ben ik enigszins aan het beeld gewend, maar toch word ik nog steeds   misselijk als ik de foto zie. Wie hierop met blijdschap reageert omdat het 'weer een uitkeringsgerechtigde minder is', KAN geen ouder zijn. Wie kinderen heeft, ziet hier geen uitkeringstrekker, geen vluchteling, maar een kind. Het zou je eigen kind maar zijn...

“Het is zo’n gemakkelijk, tevreden kindje. Zorg dat je haar niet verpest.” Het kan ook zijn geweest dat ze zei: “Zorg dat je dat zo houdt.” Haar precieze woorden weet ik niet meer, maar de strekking ervan ben ik niet vergeten en spookt nog geregeld door mijn hoofd. Want zodra de kraamzorg de deur achter zich sloot, begon dochterlief te huilen. En te huilen. En te huilen. Wat deed ik fout?

Dochterlief wordt bijna één jaar oud, en ik heb nog nooit ook maar één kledingstuk gekocht. Waarom niet? Daar zijn een paar redenen voor. Ik houd niet van winkelen. Echt waar, die vrouwen bestaan ook. Af en toe doe ik een poging, maar ik kan niet kiezen. Meestal omdat het aanbod gewoonweg te groot is en ik álles leuk vind. Zal ik dit kopen? Of toch maar dat? Ga ik voor stoer, lief, chique, comfortabel, duur, goedkoop? Nee, keuzes maken is niet mijn sterkste kant. 

Afgelopen maandag ben ik geslaagd voor het kinder-ehbo examen. Als ouder ben je (als het goed is) het vaakst zelf in de buurt van je kind, en dan wil je toch eerste hulp kunnen verlenen als er een ongeluk(je) is gebeurd. Ikzelf wist bijvoorbeeld nog net hoe je een pleister moest plakken, maar bij een wat grotere snee zou ik al in paniek raken. En wat als ons dochtertje heet water over zich heen zou krijgen, een vaatwastablet in zou slikken of uit haar stoeltje zou vallen en bewusteloos zou raken. Wat doe je dan?

Negen zwaarbewapende Talibanstrijders, allen met bomgordels, drongen gisterochtend de school binnen en schoten kinderen doelbewust in het hoofd en in de borst. Sommige leraren werden levend in brand gestoken. De aanval heeft het leven gekost aan 132 leerlingen en tien leraren. Het dodental kan nog oplopen omdat in ziekenhuizen tientallen zwaargewonden nog vechten voor hun leven, met kogelwonden in hun borst of hoofd. In wat voor wereld hebben wij onze kinderen neergezet?

Cuore betekent ‘hart’ in het Italiaans. Wie hart heeft voor vrouwen en meisjes, die tijdens de oorlog en conflicten slachtoffer worden van seksueel geweld, doet mee aan de Serious Request actie van 3FM. De armband Cuore is daarmee een erg toepasselijk cadeau voor de beste blogschrijver van Mamaplaats.