Vandaag was in ons ziekenhuis de testdag voor nieuwe echo-apparatuur waarmee een HyFoSy kan worden uitgevoerd. Deze nieuwe HyFoSy-techniek vervangt het radiografisch onderzoek ‘HSG’ waarvoor ik al vanaf april op de planning sta.

Op vrijdag 7 april reden we samen naar het ziekenhuis voor een onderzoek bij de gynaecoloog. Met al twee onderzoeken achter de rug bij de verpleegkundig specialist ging hij vandaag alles nog een keer checken en een behandelplan opstellen. ✍🏻

Inmiddels is het twee maanden geleden dat wij de doorverwijzing naar de gynaecoloog kregen. De afspraak in het ziekenhuis was snel gemaakt en op vrijdag 10 maart stond onze intake gepland bij de verpleegkundig specialist. Een super lieve vrouw, die ons gelijk geruststelde in een fijne kennismaking. Met mijn vriend is alles meer dan in orde, dus ik mocht gelijk plaatsnemen voor een inwendige echo. Die had ik even niet zien aankomen, maar het viel reuze mee!

Het is hier een tijdje stiller geweest, maar er is in de tussentijd veel gebeurd. In mijn laatste blog vertelde ik jullie dat we naar de dokter geweest waren en dat mijn vriend onderzocht zou worden. 

Daar gingen we dan, 08.00 uur ‘s ochtends en met dikke zenuwen; ons eerste bezoek aan de dokter. Ik had geen idee wat ik moest verwachten en was (denk ik) daarom zo gespannen. Gelukkig hebben we een hele lieve vrouwelijke dokter, het was dus ook een heel fijn gesprek. Ik had verwacht dat er hele ‘gekke’ vragen gesteld zouden worden of dat we het nog maar een jaartje moesten proberen, maar dat was helemaal niet zo. Ze begreep ons, omdat zij het zelf ook heeft meegemaakt en aanvoelde wat het met ons deed. Wat was het fijn om zo’n gesprek te hebben en wat voel je je op dat moment begrepen. Ik kan mij voorstellen dat dit bij andere misschien niet zo is geweest…

‘Laat het los, dan komt het vanzelf.’ ‘Niet aan denken.’ ‘Oefenen jullie wel vaak genoeg?’ ‘Bij die & die hielp het om…’ ‘Je moet je er veel over dromen, dan komt het goed.’ ‘Leef je wel gezond?’ ‘Slik je al foliumzuur?’

Een van de reacties die ik kreeg toen ik vertelde over onze wens voor een gezin, die tot nu toe niet uit wil komen. We zijn ruim een jaar verder en helaas hebben we nog geen positieve test in onze handen gehad. Al op jonge leeftijd wist ik dat ik heel graag moeder wilde worden. Ik was altijd overal aan het oppassen en gek op mijn nichtje en neefje. Zo naïef als ik was, dacht ik dat het bij ons heus niet zo lang zou duren. De realiteit bleek anders. Lang wisten alleen mijn ouders en mijn beste vriendin van dit verdriet. Ik weet dat het onderwerp ‘tegenwoordig’ bespreekbaar is, maar iets hield mij tegen. Hoe verder de tijd ging, hoe meer het met mij (ons) persoonlijk ging doen. Vanochtend was de druppel, na een onverwachte menstruatie brak ik en heb ik een half uur huilend in mijn vriend zijn armen gestaan. Waarom ‘lukt’ het niet? Onze wens is zó groot. Iedere maand de hoop, de dromen en de teleurstelling. Het breekt je een keer op. Volgende week mogen we op gesprek bij de huisarts. Een zware stap hebben we gezet. Dat voelt spannend, maar tegelijkertijd geeft het rust. 🫶🏻