Met een glimlach kijk ik naar mijn dochter van 1,5 die ronddwarrelt bij ijn moeder thuis. Sinds kort heeft ze het spelletje "Verstoppertje met Nijntje" uitgevonden. Ze roept hard door de tuin "Nijntje... NIJNTJE!". Ze komt eens langs aan tafel en vraagt "Mama, Nijntje?" We lachen erom en helpen haar met zoeken. Zodra Nijntje gevonden is begint het spel weer van voren af aan. 

Misselijk. Alweer. En daarnaast last van mijn buik, darmen en brandend maagzuur. Zo beroerd dat ik mijn bed amper uit kan komen. Eigenlijk helemaal niet. En zo komt het dat ik tijdens mijn vakantie de dag in bed doorbreng. Alweer. 

Wat een rollercoaster. Zaten we een paar dagen terug nog met Broer en schoonzus tijdens de lunch te genieten van ons mooie gezamenlijke nieuws, krijg ik nu tijdens de lunch een verontrustend telefoontje. Van onze verloskundige. En ik maar denken dat een vakantie bedoeld was om uit te rusten en te ontstressen... 

Het is zo'n moment wat je altijd bij zal blijven... Aan de telefoon met je broer en schoonzus, vertellen dat je zwanger bent, en daar samen om huilen... Het was zo gek om te huilen terwijl het zo'n mooie boodschap is. Het was zo intens omdat we samen het verdriet voelden. Het was zo moeilijk omdat er zoveel fysieke afstand tussen ons in stond. En wat ik misschien nog wel het lastigste vond was het moment, de dagen daarna. De momenten dat het wel door je hoofd heen spookt of het wel goed gaat met broerlief en schoonzus, maar dat je verstand je ingeeft dat het beter is om ze even wat tijd te gunnen. Dat je het juist moeilijker maakt als je nu steeds contact met ze opneemt. Dat je juist voor deze stap gekozen hebt om het voor hen makkelijker te maken, en dat ik nu dus even op mijn tanden moest bijten en gewoonweg moest wachten... Ze zouden vanzelf wel weer contact opnemen. Als zij er klaar voor zijn. Daar ging het tenslotte om. 

De wondere wereld van de kinderanimatie! Wat zijn wij daar blij mee. Met een mama die nog steeds af en toe dagen heeft dat ze amper het bed uit kan komen, en met een emmertje aan haar zijde leeft, en een papa die zijn uiterste best doet, maar af en toe ook moet laveren tussen de spelletjes met dochterlief en zijn migraine, zijn er best momenten dat zij zich zelf moet vermaken. En met een heerlijk buitenkind, dat niet hele dagen naar buiten kan in dit heerlijke typische Nederlandse weer, heeft zij het ook wel zwaar af en toe. Alle knutselspullen zijn inmiddels in huis, maar waar dochterlief écht behoefte aan heeft, is spelen met anderen. Leeftijdsgenootjes, wel te verstaan. En dan is daar... de kidsclub! 

Onze dochter heeft mazzel. Ze mag voor het eerst op ponykamp! En aangezien ze helemaal gek is op pony's en paarden hadden we haar geen beter cadeau kunnen geven. Al vanaf donderdag kijkt ze uit naar haar wekelijkse paardrijles op woensdag. Al dagen van tevoren krijgen wij te horen op wie ze wil rijden. Na de les is ze niet weg te krijgen, álle pony's moeten nog uitgebreid geknuffeld en gevoerd met snoepjes worden. En nu dan dus ponykamp. Vijf dagen lang begin van de middag brengen en eind van de middag weer ophalen. En iedere dag rijden, poetsen en knuffelen. Ja, dit is absoluut het ultieme cadeau voor haar.