Een zorgelijk telefoontje van de verloskundige...

Wat een rollercoaster. Zaten we een paar dagen terug nog met Broer en schoonzus tijdens de lunch te genieten van ons mooie gezamenlijke nieuws, krijg ik nu tijdens de lunch een verontrustend telefoontje. Van onze verloskundige. En ik maar denken dat een vakantie bedoeld was om uit te rusten en te ontstressen... 

Eerst een telefoontje van de assistente. We hebben voor maandag een afspraak gepland staan, en ze wilde zeker weten of deze wel doorgaat, dat is namelijk wel even belangrijk. De verloskundige wil me namelijk op korte termijn zien... Tevens de vraag of ik vanmiddag telefonisch bereikbaar ben, en of ik mijn telefoon bij de hand wil houden, zouden de verloskundige me kan bellen in verband met uitslagen van het bloedonderzoek. Goed... Ik begin me onderhand toch wel zorgen te maken, en geef dit ook aan. Kort vertelt ze me wat er aan de hand is, de uitgebreide versie en de details krijg ik vanmiddag van de verloskundige te horen. 

Begin van de middag word ik gebeld. Een korte herhaling van wat de assistente al had aangegeven; mijn suikergehalte is te hoog, en ze denken wellicht aan diabetes. Aangezien dit al in een vroeg stadium van de zwangerschap is, en zwangerschapsdiabetes pas optreed vanaf week 24 ongeveer, zou dit betekenen dat ik een voorstadium van chronische diabetes zou hebben (wat nu toevallig op deze manier ontdekt wordt). Ik moet opnieuw laten prikken, nuchter ditmaal. Het kan ook zijn dat het allemaal goed is, ik moet me nog geen grote zorgen maken. Maar toch... Daar komt nog bovenop dat de bloedwaarden niet goed zijn... Ik blijk irregulaire antistoffen in mijn bloed te hebben. Heel kort door de bocht: dit betekent dat, in het ergste geval, ik antistoffen aanmaak tegen het bloed van mijn baby, en deze daardoor kan gaan leiden aan bloedarmoede. Ik hoef me nog geen zorgen te maken. Eerst is er verder onderzoek nodig, bijvoorbeeld naar het bloed van mijn partner. Als hij een bepaalde stof niet in zijn bloed heeft is de kans groot dat er niet veel aan de hand is. En de baby is op dit moment zeker nog niet in gevaar. Als er al sprake van is, is het een langzaam proces en is dat goed te monitoren. Kortom, ik moet me nog geen zorgen maken. De verloskundige doet haar uiterste best om me gerust te stellen. 

Ik hang op. Ik heb haar geruststellende woorden gehoord. Ik doe verslag aan mijn partner. Hij is een stuk nuchterder dan ik (zeker met mijn huidige hormoonhuishouding). En toch zie ik ook bij hem twijfel in zijn ogen. Dit is gewoon niet het nieuws wat we willen horen. We willen alleen maar horen dat alles goed gaat, dat we ons nergens zorgen over hoeven te maken. Partnerlief belt gelijk naar werk om te regelen dat hij dinsdagochtend later begint, zodat hij eerst bloed kan laten prikken. Zekerheid voor alles, liefst zo snel mogelijk. 

Ik check het internet (heel fout, ik weet het) en op de sites van NVOG en RIVM staat precies dezelfde informatie als ik gehoofd heb van mijn verloskundige. Er is eerst vervolgonderzoek nodig. Tot die tijd is er geen zinnig woord over te zeggen. Dat is het dan. Ik moet het nu van me afzetten, want voorlopig kan ik toch niets met deze informatie. Klaar. We spelen een spelletje met onze dochter, eten wat, zetten een filmpje op en dan is het bedtijd... 

En dat is het moment dat het me niet meer lukt om het uit mijn hoofd te zetten. Het maalt. Ik maak me zorgen. Rationeel nadenken lukt me op dit moment echt niet. De woorden van de verloskundige zijn heel ver weg, als in een soort mist. Ik weet wel wat ze zei, ik hoef me nu nog geen grote zorgen te maken. Maar die woorden komen niet aan, ze landen niet. Het lukt me niet om die woorden tot me door te laten dringen. Ik maak me wel zorgen. Zodanig dat ik er niet van kan slapen. 

Daarom zit ik hier nu achter mijn laptopje. Om het van me af te schrijven. 's Avonds laat. Hopelijk geeft het enige rust. Ik betwijfel het, maar ga zo toch weer proberen te slapen. Een poging doen. Welterusten...