Opvoeden? Nee, vandaag even niet!

De wondere wereld van de kinderanimatie! Wat zijn wij daar blij mee. Met een mama die nog steeds af en toe dagen heeft dat ze amper het bed uit kan komen, en met een emmertje aan haar zijde leeft, en een papa die zijn uiterste best doet, maar af en toe ook moet laveren tussen de spelletjes met dochterlief en zijn migraine, zijn er best momenten dat zij zich zelf moet vermaken. En met een heerlijk buitenkind, dat niet hele dagen naar buiten kan in dit heerlijke typische Nederlandse weer, heeft zij het ook wel zwaar af en toe. Alle knutselspullen zijn inmiddels in huis, maar waar dochterlief écht behoefte aan heeft, is spelen met anderen. Leeftijdsgenootjes, wel te verstaan. En dan is daar... de kidsclub! 

Vol enthousiasme staat dochterlief te springen bij dat woord. Tranen met tuiten als ze erachter komt dat de animatie één dag in de week vrij is. Huppelend gaat ze er heen. Het is vlakbij, op onze eigen vertrouwde camping. We weten waar ze is. En dochterlief is al groot, die kan écht wel zelf hoor. We maken afspraken. Ze laat altijd weten waar ze is, als ze bij iemand binnen aan het spelen is moet ze dat vooraf melden. En na de animatie direct naar huis. Dochterlief houdt zich keurig aan deze afspraken. Tot gisteravond... 

De animatie was ditmaal 's avonds, na het eten. Een gezamenlijk spel, in de schuur, want het regent pijpenstelen. Het eindigt om 20.30 uur. Vrij laat, maar ach, het is vakantie! Vol goede moed vertrekt zij naar de schuur, op de fiets, tussen de druppels door laverend. En met een grote glimlach op haar gezicht. 

Om 20.30 uur zien wij geen dochter. Om 20.45 uur ook nog niet. Als de klok 21.00 uur aantikt besluiten wij om toch maar eens een kijkje te gaan nemen waar ze blijft. Hoeft niet. We horen gerommel, en daar staat dochterlief voor onze neus. Drijfnat. Doorweekte schoenen. Broek tot haar knieën doorweekt. En met een big smile op haar gezicht. 

Verbaast kijken wij haar aan. Waar is zij geweest? Als onschuld zelve hangt ze een verhaal op dat de kinderanimatie buiten was, en ze verplicht in de plassen moest staan van hen. 

Oké, en nu graag de waarheid, want van dit verhaal geloven we natuurlijk geen sikkepit. En dan vertelt ze. Hoe leuk de kidsclub was. Hoe groot ze zich voelde toen ze met de oudere kinderen mee mocht doen in het team. Hoe de oudere kinderen vroegen of zij na de kidsclub nog even mee wilde spelen. En hoe ze een spel bedachten, twister, maar dan met plassen. "Zet je linkervoet in de plas, en je rechtervoet daarbuiten!". 

Met veel enthousiasme vertelt ze haar verhaal. Haar wangen beginnen er van te gloeien. Ze krijgt een glimlach op het gezicht als ze terugdenkt aan dat gelukzalige moment van net. Tussendoor kijkt ze voorzichtig naar ons, aftastend wat wij eigenlijk van haar verhaal vinden. 

Tja, en toen ons dilemma... opvoeden of met haar mee genieten? Mijn partner naast mij begint langzaam te mopperen op haar natte schoenen. Ik besluit snel op een ander onderwerp over te stappen en stuur haar snel naar bed. Het is nu echt wel heel erg bedtijd. Met een glimlach duikt ze de douche in. 

Partnerlief vindt dat ik er wel erg makkelijk overheen stap. Ik beloof om morgen onze dochter aan te spreken op haar doorweekte schoenen. Dat is toch niet echt de bedoeling. Maar stiekem... genoot ik er van om haar gelukzalige gezicht te zien! Wat is er nou fijner dan genieten van het samen spelen met andere kinderen tenslotte?!