Tuurlijk het gedeelte van zorgen voor je kindje en onvoorwaardelijke liefde wordt altijd wel verteld, maar wat er achterwege gelaten word:

Zoals menig mens in Nederland hebben ook wij het iedere maand te krap. We komen net de maand niet rond omdat mama lief nog steeds baanloos is en niet echt een zicht heeft op iets nieuws. Zo heb je de laatste week a 2 weken van iedere maand dat je op de restjes gaat leven. Groente wat nog over is in potjes of in de vriezer, vlees wat ruim van te voren is ingekocht en waar je dan toch te weinig van hebt en dan moet je er ook nog iets van aardappels, rijst of pasta bij verzinnen. Toch sloof ik mij iedere avond weer uit in de keuken. Van eenvoudige sperzieboontjes met kip en aardappels tover in weer 1 of andere ovenschotel uit mijn mouw met wat italiaanse kruiden zodat het wat luxe heeft. Vol trots presenteer ik dit aan mijn heren. Kleine heer zit het heerlijk weg te smikkelen (maarja dat kind eet ook ECHT ALLES!) maar grote heer zit me aan te kijken alsof hij water ziet branden. Zet vol drama de zoutpot op zn kop op bord en gooit vervolgens na 3 happen de vork op het bord en geeft het bord een duw. Zodra ik en uk ons bordje leeg hebben en ukkie ook nog een danoontje weet weg te duwen begint t gejammer:"Ik heb zo'n honger! Hongerland here we come!" Dan geef ik aan: dan pak je toch een boterham. Ja alweer ik vreet alleen maar brood. Ja je had net de optie voor een gezond maal. Alweer die boontjes.. die heb ik al 3 keer gegeten! Vol verbazing sla ik achterover op mn stoel en sla mijn handen wanhopig de lucht in. WAT WIL JE DAT IK DOE! Geld kan ik niet toveren. Iedere dag Mac of pizza zie ik en mijn lijn niet zitten en ik hoor kleine uk niet zeuren behalve dat hij meer wil! Ik snap best dat je het wat luxer wil, maar helaas kan ik je dat niet bieden. En trouwens.... wees blij met wat je wel hebt. Een dak boven je hoofd, een vriendin die van je houd en een fantastische zoon die zo tevreden is dat hij alleen maar kan lachen. Je bent zover kan gezond en je hebt een vaste baan. Iedere avond eten op je bord, wat wil je nou nog meer?

Tuurlijk je volgt je gevoel en dat is goed. Maar toch komt steeds die vraag weer boven. Soms heb ik het idee dat ik veel meer kan doen dan ik al doe, maar dat zou betekenen dat ik dan al mijn tijd alleen maar in mijn kind steek en dus geen tijd meer voor mij. Want zodra vriendlief thuis komt wil hij ook aandacht. Logisch en belangrijk, maar je gaat er zelf aan ten onder. Ik ben een huismama die maar niet aan een baan kan komen. Opzich niet heel vervelend want ik maak alle eerste keertjes van mijn uk persoonlijk mee. En toch heb ik af en toe het idee dat ik het niet goed doe. Dat ik meer met hem moet spelen, meer moet "trainen". Maar hoe doe je dat? Ukkie is net 1 week 1, doet zn eigen ding en als je mee wilt "spelen" komt de kleine godzilla naar boven en vliegen alle blokken en knuffels door het huis. 

Ondertussen ben ik toch al bijna een jaartje mama, van Ryder. Mijn lust en mijn leven. Nooit gedacht dat ik zoveel kon houden van iemand anders! Ik las laatst een blog over het mama zijn en dat sprak mij zo aan! Het klopte gewoon, woord voor woord, terwijl het mama zijn toch best moeilijk is om te verwoorden, denk ik.