Daar lagen we dan, met zijn 3en op die 4 persoonskamer. Zoals je op de foto hierboven kan zien, was onze kleine man opgeknapt en los van alles. De antibiotica had zijn werk gedaan, en dat was dus ook weer een zorg minder! Eindelijk kon ook hij bezoek ontvangen van de opa’s en oma’s. 

De volgende dagen zijn door het ziek zijn redelijk in een waas voorbij gegaan. Bij de momenten dat ik 42 graden koorts had, had ik echt het gevoel dat dit het einde was. Ondertussen hadden er allerlei verschillende onderzoeken plaatsgevonden. Maar uit geen van de onderzoeken kwam de reden van waarom ik zo ziek was. De antibiotica zorgde ook absoluut niet voor een verbetering, ik werd er alleen maar zieker van. In de tussenliggende dagen werden er allerlei ziektes en infecties uitgesloten. Maar mijn toestand verbeterde geen moment. Na misschien wel de 50e bloedkweek die ze kwamen afnemen, was ik zo op dat ik flauw viel op mijn stoel. Ik kon amper eten of drinken en viel kilo’s af. Ik was een jonge moeder, met een ziek kind, die niet eens voor haar kind of zichzelf kon zorgen. Ik kon mezelf douchen, maar mocht voor de zekerheid daarbij de badkamer deur niet dichtdoen. 

Daar lagen we dan.. op de triage afdeling. Wachtend tot dat we een kamer toegewezen kregen. Als eerst kreeg ons kleine mannetje een kamer. We mochten nog 1 keer proberen hem zelf te voeden, en als dit niet zou lukken zou hij aan de sondevoeding moeten. Maar helaas.. ook deze keer wilde hij niet drinken. Dus terwijl hij bij mij op schoot lag, werd zijn sondevoeding ingebracht. Ontzettend zielig om te zien.. Hij lag op een kamer waarbij hij middels een videocamera in de gaten gehouden werd. Ook wij hadden beschikking over deze beelden, en konden hem dus 24/7 bekijken. Meteen diezelfde dag werd er ook bloed geprikt, zodat ze konden bepalen of er een onderliggende ziekte was die zijn ondertemperatuur verklaarde.

Het is 21 juni 2017, net na middernacht als ik plots moet plassen. Als ik opsta valt er een hele plens water naar beneden. Dit is het! Mijn vliezen zijn gebroken! Snel probeer ik mijn vriend wakker te maken, en knip ik het grote licht aan. Meteen zie ik dat het vruchtwater er niet normaal uitziet. Het is vermengd met bloed, heel veel bloed.. Snel bellen we met de verloskundige, die binnen een mum van tijd op de stoep staat. Ze vertrouwt het toch niet helemaal, dus hup, allemaal op naar het ziekenhuis.