Naar huis en binnen 24 uur weer terug.. PART 2

Daar lagen we dan.. op de triage afdeling. Wachtend tot dat we een kamer toegewezen kregen. Als eerst kreeg ons kleine mannetje een kamer. We mochten nog 1 keer proberen hem zelf te voeden, en als dit niet zou lukken zou hij aan de sondevoeding moeten. Maar helaas.. ook deze keer wilde hij niet drinken. Dus terwijl hij bij mij op schoot lag, werd zijn sondevoeding ingebracht. Ontzettend zielig om te zien.. Hij lag op een kamer waarbij hij middels een videocamera in de gaten gehouden werd. Ook wij hadden beschikking over deze beelden, en konden hem dus 24/7 bekijken. Meteen diezelfde dag werd er ook bloed geprikt, zodat ze konden bepalen of er een onderliggende ziekte was die zijn ondertemperatuur verklaarde.

Daarna ging Mason lekker slapen, en werd ik naar mijn kamer verwezen. Tot mijn blijdschap mocht mijn man bij mij op de kamer blijven, zolang Mason en ik in het ziekenhuis lagen. Ik was ondertussen namelijk ook zo ziek geworden dat ik niet fatsoenlijk meer voor mezelf of Mason kon zorgen. Ik had continu tussen de 40 en 41 graden koorts. Zweet me het ene moment volledig kwijt en het andere moment had ik warmtedekens nodig van de kou. Eenmaal op de kamer begonnen bij mij ook allerlei onderzoeken. Het vermoeden was dat ik kraamvrouwenkoorts had, dus kreeg ik een infuus met antibiotica. Ook werd er bloed afgenomen, en werd er een echo gemaakt. Die echo werd gemaakt om te kijken wat de staat was van de baarmoeder. Ondanks de antibiotica bleef ik ontzettend ziek, en moest mijn koorts verlaagd worden met paracetamol. Echter had dit maar een tijdelijk effect. Daarna schoot pijlsnel de koorts weer omhoog. 

Op de momenten dat ik me door de paracetamol wat beter voelde, ging ik gewapend met mijn infuuspaal (en later rolstoel), op naar Mason. Er was een moment dat we bij de kamer van Mason kwamen, maar hij er ineens niet lag!? We hadden geen idee waar hij was, en schoten meteen de eerste de beste verpleegster aan. Zij gaf ons aan dat ze vanwege Mason zijn ziektebeeld meteen een hersenecho hadden aangevraagd. Deze arts was thuis uit zijn bed gesprongen en meteen naar het ziekenhuis gekomen. We waren hier ontzettend van geschrokken, ook omdat ze ons niet eens even op de hoogte hadden gebracht. Tegen de tijd dat wij het wisten, was het voor ons al te laat om Mason nog eventjes te zien. We bleven op de gang wachten bij de kamer van hersenecho tot het klaar was. Gelukkig kregen we daarna wel snel de uitslag, er was niets geks te zien op de echo. Echter waren ze er dus nog steeds niet achter wat Mason dan wel had. Uit het bloedonderzoek van Mason was wel gekomen dat zijn ontstekingswaarden wat hoog waren, maar de exacte oorzaak konden ze niet vinden. Daarom werd er snel besloten om Mason op de Neonatologie te leggen. Zo konden ze hem goed in de gaten houden, en was er altijd iemand op zijn kamer op het moment dat het nodig was. Dan besef je je wel even dat je kind zieker is dan dat je had gedacht.. 

Mason kreeg allerlei plakkers, en een infuus met antibiotica. Het infuus ging in zijn voet, zodat hij deze niet zomaar eruit zou kunnen trekken. De antibiotica was tegen de ontsteking die ergens in zijn lichaam zat. Het was ontzettend fijn om te zien hoe snel Mason op de antibiotica reageerde. Hij knapte al enigszins op, maar had wel een flinke kuur nodig. Waarbij het met Mason steeds beter ging, ging het met mij eigenlijk steeds slechter..