3 jaar geleden
Naar huis en binnen 24 uur weer terug.. PART 4
Daar lagen we dan, met zijn 3en op die 4 persoonskamer. Zoals je op de foto hierboven kan zien, was onze kleine man opgeknapt en los van alles. De antibiotica had zijn werk gedaan, en dat was dus ook weer een zorg minder! Eindelijk kon ook hij bezoek ontvangen van de opa’s en oma’s.
Ondertussen ging ik van onderzoek naar onderzoek. En zo eigenwijs en ziek als ik was, wilde ik perse zelf overal naartoe lopen. Ik wilde gewoon dat wat ik nog zelf kon, ook zelf doen. Tot hilariteit van de verpleging als ze weer met een rolstoel aan kwamen zetten, en ik niet in wilde stappen. Maar weer in mijn pyjama en op mijn sloffen naar het volgende onderzoek liep. Van allerlei foto’s en echo’s, naar een CT-scan. Overal kreeg ik razendsnel de uitslag van. Alles zag er goed uit, alleen de CT-scan vertoonde wat onregelmatigheden.. Echter konden ze hierop niet precies zien wat dat inhield. Daarop besloot de internist om een PET-scan aan te vragen. Deze kon niet op de locatie waar ik was gedaan worden, maar moest ik naar de andere locatie gebracht worden.
Ik werd die week dus door de ambulance opgehaald op mijn kamer, en naar de andere locatie gebracht. Mijn man bleef bij ons zoontje, en mijn vader reed met mij mee. De PET-scan werd daar afgenomen in de kelder van het ziekenhuis. Vanaf de ambulanceplaats moest ik dan ook eerst langs allerlei containers en opslagplaatsen, om vervolgens bij de ruimte van de scan te komen.
Voor aanvang van de scan, word je in een kleine ruimte gelegd. Daar wordt via het infuus radioactieve glucose ingespoten. Vervolgens mocht ik een uur even niks. Ik was zo moe, dat ik in slaap viel, en pas wakker werd toen ik weer aan de beurt was. Deze glucose gaat naar plaatsen in je lichaam waar je lichaam het hardste moet werken. Zodat ze kunnen opsporen waar het precies mis gaat. Eenmaal in de scan moest ik gewoon een lange tijd heel stil liggen. Dit duurde ook echt wel eventjes, en ik was blij toen het voorbij was. Ik zou weer teruggebracht worden met de ambulance en kreeg de boodschap dat ik de komende 24 uur mijn zoontje niet op mocht pakken. Om zeker te weten dat deze radioactieve vloeistof hem niet zou beïnvloeden. Wat een ontzettende domper..
Diezelfde week kreeg ik op een vrijdag de uitslag. Ondertussen lag ik daar al ongeveer 2 weken. Door een spiegel van paracetamol, kon ik enigszins weer een beetje functioneren. En nam langzaam de koorts af. Tegen de avond kwam de internist met de uitslag van het onderzoek. Hij was hierin heel recht door zee.
Mevrouw, op de scan zijn heel actieve lymfeklieren en een vergrote mild te zien.. Dit kan eigenlijk wijzen op 2 dingen. U heeft de ziekte van Pfeiffer, maar dat lijkt me onwaarschijnlijk of u heeft een vorm van lymfeklierkanker.
Dit had ik dus totaal niet aan zien komen. Verdere uitleg is ook volledig langs me heen geschoten. En ik dacht alleen maar, nee dit kan niet! Ik kan niet nu ineens hartstikke ziek zijn. De arts sloot het gesprek af met een vraag aan mij. Het was nu weekend, en daarin gingen de artsen geen onderzoeken meer doen. Dus de keuze was aan mij. Bleven we het weekend in het ziekenhuis of gingen we als gezin (eindelijk) naar huis. Aangezien ik toch niet verder onderzocht zou worden, besloot ik naar huis te gaan voor het weekend. Echter kon ik al sneller terug dan verwacht..