Een kleine sidenote voor ik verder ga. Voordat iedereen nou denkt dat wij strevende ouders zijn met hoge verwachtingen van ons kind… niets is minder waar. Het is een kwestie van je kind ongelukkig zien, wéten hoe het anders kan maar niet genoeg gezien en begrepen worden als zowel ouders als kind. Zo zou ik het eerder omschrijven. Het hoe en waarom achter dit hele uitstroomadvies-verhaal en het belang van de juiste keuze begrijp je dan ook pas als je het verhaal erachter kent. Want het zal voor velen duidelijk zijn dat de weg die wij bewandeld hebben, wij samen en met anderen, zwaar is geweest. Een lange weg, een enorm lang verhaal. En nog lang niet klaar uiteraard. Vanaf eind groep 4 was duidelijk dat, ondanks Noa haar hoogbegaafdheid, school geen gemakkelijke opgave was voor haar. Een andere manier van denken, een andere manier van leren (top-down in plaats van het bekende buttom-up), het onvermogen van bijv. automatiseren (bekend bij veel HB-kinderen), het te logisch denken of te ver doordenken bij simpele vragen op (CITO)toetsen… allemaal dingen waardoor al snel duidelijk werd dat het huidige schoolsysteem niet geheel passend is bij Noa. En dit geldt helaas voor veel meer kinderen dan wij denken. Een wet voor passend onderwijs? Hebben wij niks van gemerkt. Ik heb daar, over het huidige schoolsysteem, zo door de jaren heen een aardige (kritische) visie op ontwikkeld. Ik neem je daar graag eens in mee, dus een mooi onderwerp voor een volgend blog.

Ergens in de zomer van 2019 was het moment daar. Ik had een random moment uitgekozen. Ver van tevoren. Ik keek er een beetje tegenop, niet wetende hoe ze zou reageren. Maar het werd tijd. Ik wilde ook heel graag dat ze het van mij zou horen, niet via een ander. Het was een wonder dat ze nog van niks wist, naar mijn idee. Over enkele minuten zou ik een fantasie als een bubbel uit elkaar doen spatten. Zou ze het mij aanrekenen? Zou ze het ons kwalijk nemen? Geen idee. “Noa, ik wil je graag een verhaal over Sinterklaas vertellen. Een verhaal van vroeger, het echte verhaal.” En daar gingen we…

“Met haar handje friemelt ze aan de halsopening van mijn shirt. “Au! Weer vergeten haar nageltjes te knippen…” schiet er gelijk door mijn hoofd. Het nasnikken houdt langzaam op. Ik hoor haar ademhaling rustiger worden. Haar oogjes zie ik steeds zwaarder worden. Ze vallen dicht. Ik neurie nog even door. Een diep zucht klinkt, het friemelen houdt op. Ik heb inmiddels al een paar slaapshirts met uitgerekte halsopeningen. Nog een diepe zucht. Haar handje ontspant. Fijn, ze slaapt. Ik ruik nog even aan haar haartjes, check de ligging van de deken, ik probeer te ontspannen en sluit ook zelf mijn ogen. Mijn hart maakt telkens weer een sprongetje als ze zo weer rustig, geborgen, veilig en tevreden in slaap valt. “Ja, we doen het goed zo.” denk ik, waarna ook ik snel in slaap val.” 

“Een reis, over hoge bergtoppen en door diepe dalen. Een reis waarbij het ene moment standje overleven is en waarbij je het andere moment heerlijk met de flow mee kunt gaan. Een reis van zelfontwikkeling en kennis vergaren. Jezelf compleet verliezen en/of juist vinden. Ik ben op reis, met de meest geweldige reisgenoten die ik mij ooit kon wensen. De reis van mijn leven.”