Gehoopt, gestreden, gevochten… erkenning met het juiste advies

Een kleine sidenote voor ik verder ga. Voordat iedereen nou denkt dat wij strevende ouders zijn met hoge verwachtingen van ons kind… niets is minder waar. Het is een kwestie van je kind ongelukkig zien, wéten hoe het anders kan maar niet genoeg gezien en begrepen worden als zowel ouders als kind. Zo zou ik het eerder omschrijven. Het hoe en waarom achter dit hele uitstroomadvies-verhaal en het belang van de juiste keuze begrijp je dan ook pas als je het verhaal erachter kent. Want het zal voor velen duidelijk zijn dat de weg die wij bewandeld hebben, wij samen en met anderen, zwaar is geweest. Een lange weg, een enorm lang verhaal. En nog lang niet klaar uiteraard. Vanaf eind groep 4 was duidelijk dat, ondanks Noa haar hoogbegaafdheid, school geen gemakkelijke opgave was voor haar. Een andere manier van denken, een andere manier van leren (top-down in plaats van het bekende buttom-up), het onvermogen van bijv. automatiseren (bekend bij veel HB-kinderen), het te logisch denken of te ver doordenken bij simpele vragen op (CITO)toetsen… allemaal dingen waardoor al snel duidelijk werd dat het huidige schoolsysteem niet geheel passend is bij Noa. En dit geldt helaas voor veel meer kinderen dan wij denken. Een wet voor passend onderwijs? Hebben wij niks van gemerkt. Ik heb daar, over het huidige schoolsysteem, zo door de jaren heen een aardige (kritische) visie op ontwikkeld. Ik neem je daar graag eens in mee, dus een mooi onderwerp voor een volgend blog.

Goed, terug naar nu. Door de jaren heen hebben wij Noa steeds meer zien onderpresteren. Moeilijk soms te begrijpen, want ergens strookt de combinatie matige resultaten met een heel hoog IQ niet helemaal. Dat zou iedereen wel voelen. Gelukkig prikten wij daar al heel snel doorheen. Er was meer aan de hand. De druk haalden we dan ook heel erg van die resultaten af. Maar gedurende die jaren werd ze door velen helaas niet goed genoeg gezien. Werden haar behoeften niet duidelijk genoeg erkend en vervuld. Werden er misstappen gemaakt door school door haar o.a uit de verrijkingsklas te halen en haar zo weg te halen bij de oo zo nodige uitdagingen en bij haar peers. Die verrijkingsklas was juist een plek waar ze erkenning en begrip vond. En plezier en motivatie om door te gaan. Je kunt je voorstellen dat zo’n beslissing aanvoelt als ‘straf’ en juist demotiveert. Ze raakte steeds verder weg van het huidige schoolsysteem. Een kind ongelukkig, vol (faal)angst naar school brengen, elke dag weer, strookt enorm met de moedergevoelens die je ervaart. Bijna, echt bijna zou ze thuiszitter geworden zijn. Het scheelde niet veel. Blij dat we doorgezet hebben. Blij dat vooral ZIJ doorgezet heeft, mede dankzij het gezien en begrepen worden door een geweldige juf die ze kreeg in groep 7 en nu nog heeft in groep 8.

Al jarenlang hikte ik ergens tegen dit moment aan. Het moment van het uitstroomadvies. Wij zagen het natuurlijk al een aantal jaar geleden snel de verkeerde kant op gaan, steeds verder, steeds dieper. Zal ze uiteindelijk op de juiste plek in het voortgezet onderwijs terecht komen? Niet omdat dat Mavo-, Havo- of Vwo-advies ons nou zoveel doet. Nee, alsjeblieft niet. Daar hebben we nooit de druk op gelegd. Maar haar dromen, haar wensen, haar passie, haar toekomstbeeld en vooral de nodige motivatie… daar zit toch wel een bepaalde eis qua niveau bij. En juist die dromen, wensen, passie en dat toekomstbeeld lijkt voor nu zo’n beetje haar enige houvast om door te zetten en gemotiveerd te blijven. Als deze bubbel zou knappen door een niet-passend uitstroomadvies, vreesden wij dat zij al gauw na de start op de middelbare school zou uitvallen. Vorige week, vlak voor het overleg in de adviescommissie, heb ik als ouders nog voor een laatste keer onze zorgen geuit, onze input en visie gegeven en op deze manier alles gedaan in mijn macht om haar op die juiste plek te krijgen.

En toen was vandaag het moment daar. Nou ervaart Noa veel begrip en steun van haar juf en HB-begeleidster, maar wij als ouders nu zeker ook. Want die erkenning van onze zorgen is hiermee eindelijk aanwezig. Er is naar gehandeld door een advies uit te geven passend bij Noa en haar situatie. Door verder te kijken dan cijfertjes en methodetoetsen. Dankbaar dat dat nog kan. Want die juiste plek die wij zoeken, die zij zo hard nodig heeft, is uitdagend genoeg, tussen peers en tegelijk niet te overweldigend of te zwaar. Niet te laag, niet te hoog, maar hoog genoeg om haar dromen te kunnen gaan volgen. Gemotiveerd, met zelfvertrouwen en met enorm veel zin aan nieuwe uitdagingen beginnen… dát is wat zij nodig heeft. En dit alles heeft vandaag die motivatie, dat zelfvertrouwen en de zin wel even een enorme boost gegeven hoor! Met dit prachtige advies, waar we tot gisteren stiekem alleen nog maar van durfden te dromen gezien haar ‘officiële resultaten’, kan ze nu naar de school van haar keuze en kan het waarschijnlijk ook nog eens in de taal van haar keuze. Surprise, surprise… Engels. Noa haar droom was Tweetalig Onderwijs en dat gaat haar nog lukken ook. Hoe tof?!

Trots, oo zo trots. Op haar, op ons, op alles. We zijn nog niet uitgestreden, dat zullen we ook nooit zijn. Er komen nog genoeg uitdagingen en to-do’s op ons pad. Maar voor nu valt er een enorme onzekerheid van ons af. We laten veel van die zorgen en onrust vandaag maar wegwaaien met de storm die momenteel buiten door het land raast. Met een rustiger en minder vol hoofd het weekend in, genieten van dit mooie moment. Blij voor haar, blij voor ons. Ik zag helaas te vaak een toekomst voor ons in de schaduw, donker en leeg. Nu zie ik een toekomst vol licht en zon, wetende dat Noa op een plek terecht gaat komen waar ze verder kan ontwikkelen. Benieuwd naar het nog-meer-moois dat zij ons, de wereld maar vooral zichzelf allemaal zal gaan brengen!

Liefs,