Het is inmiddels ruim 38 weken dat wij samen aan het groeien zijn. Hiermee zijn de laatste loodjes van mijn vijfde zwangerschap officieel ingegaan. Een bijzondere periode met gemengde gevoelens. Enerzijds kan ik niet wachten om je te mogen ontmoeten. Anderzijds geniet ik van de tijd waarin alles nog zo normaal is als het binnen een gezin van zes kan zijn.

Ik staar naar het tweede streepje op de test. Acht maanden geleden deed ik hetzelfde. Een grote glimlach verscheen op mijn gezicht. Vandaag is niet veel anders. Testen, wachten en nog tien keer kijken. De klachten bevestigen mijn vermoeden. Naast dat ik nu 36 weken zwanger ben heb ik ook nog eens corona. En of dit beestje nu Covid heet, Influenza of je lichaam om welke reden dan ook even op standje uit gaat; Een moeder kan simpelweg niet ziek zijn.

Het is vandaag zondag. Officieel zouden we Fay haar vijfde verjaardag vandaag groots vieren. Als alternatief besluiten we de visite buiten te ontvangen. Althans de kids, want die hebben gelukkig nergens last van. Op deze manier kan Fay toch haar cadeautjes ontvangen (daar draait het op deze leeftijd toch een beetje om) en komen wij desondanks van die koelkast vol gebak af. En zo zet ik mezelf er toe iets gezelligs aan te trekken en ondanks alles de gang in te slepen iedere keer dat de deurbel klinkt. 'Gaat het een beetje?' Mijn schoonzus kijkt me vragend aan. Mijn gebloemde broek kan nog zo vrolijk tonen, maar mijn bleke gelaat zegt het tegenovergestelde.

Na ieder kort praatje, braaf met de nodige afstand, roept nog altijd de plicht. Ik snij stukken fruit, breng Fem naar bed, ruim de vaatwasser uit en gooi nog maar eens de wasmachine vol. Het is iets na enen wanneer we een verplicht rustmoment inlassen in huis. Samen met de oudste drie kruip ik onder een dekentje op de bank. Stiekem sluit ik een paar seconden mijn ogen. Heerlijk. Als ik ze weer open zijn we anderhalf uur en nietsvermoedend twee visites verder. Tsja. Een moeder kan niet ziek zijn, maar gelukkig staat er achter (bijna) iedere moeder ook een vader. En ondanks dat we samen in verwachting zijn van ons vijfde kindje én ook deze positieve testuitslag met elkaar delen is hij vandaag mijn vangnet wanneer ik dat even nodig heb.

Ziek zijn is een uitdaging als ouder. Mijn 5 persoonlijke tips voor al die snotterende, spugende en oververmoeide papa's en mama's zet ik op een rijtje:
1. Laat los. Deze dagen lopen even anders als anders. Dit is geen ramp!
2. Voor die ene keer is het niet erg de televisie te gebruiken als oppas voor wanneer jij even een half uur je ogen dicht wilt doen.
3. Thuisbezorgd.nl moet ook gesponsord en als je de fut niet meer hebt om te koken (en er nog enige eetlust is) voor een keer geen schande.
4. Accepteer hulp. Van je partner, ouders, buren of vrienden. Laat ze een ochtend op je kind(eren) passen, toch die gezondere maaltijd koken of een boodschap halen.
5. Blijf positief. Hoe naar (en lang) deze dagen ook voelen. Ze gaan voorbij. Voor je het weet draait jouw huishouden weer op gezonde rolletjes!

En ineens zie ik hem in mijn agenda staan. Mijn laatste dienst als verpleegkundige voordat ik met zwangerschapsverlof ga. Mijn voornemen was om tot 35 weken te blijven werken, maar daar staken een extreem lage bloeddruk, wiebelend bekken en een portie bloedarmoede een week of vier geleden een stokje voor. Op de achtergrond deed ik nog wat kleine taakjes, maar helaas verdween ik noodgedwongen van de werkvloer. Na vandaag is het echter officieel. Verlof!

Het is zes uur in de ochtend wanneer ik wakker schrik van mijn hard huilende jongste dochter. Obstinaat draai ik me nog een kwartslag om. Althans. Ik doe een poging tot, want eerlijk toegegeven die bolle buik maakt veranderen van slaaphouding haast onmogelijk. 

"Mama! Het mag van de juf!" vragend kijk ik mijn oudste zoon aan. "Als de baby geboren is mag ik hem laten zien in de klas!" Het zevenjarig mannetje stuitert op en neer van plezier. "Dan gaan we dat zeker doen" beaam ik en aai door zijn wilde bos blonde haren. Dagelijks verbijster ik mezelf over hoe groot hij toch ineens aan het worden is.