Mijn hart in duizend stukken

Het is zes uur in de ochtend wanneer ik wakker schrik van mijn hard huilende jongste dochter. Obstinaat draai ik me nog een kwartslag om. Althans. Ik doe een poging tot, want eerlijk toegegeven die bolle buik maakt veranderen van slaaphouding haast onmogelijk. 

"Moet ik haar er vast uithalen voor je?" vraagt Dave die net het deuntje van zijn wekker uit zet. Ik kijk naar het tijdstip in het hoekje van zijn beeldscherm. 6.03. Met een zucht wrijf ik de slaap uit mijn ogen en knik. Normaliter bevat het eerste tijdstip dat ik zie altijd minstens een zeven dus een beetje verwend ben ik wel. 

Uiteraard hebben wij geen heiligen in huis. Ook hier wordt gespookt, pogingen gedaan tot bedvredebreuk en betrap ik de oudste drie er soms op op een zeer onnatuurlijk tijdstip voor de televisie te zijn geïnstalleerd (dit merk ik dan op als ik voor de derde keer naar het toilet waggel), maar  al met al mogen we niet klagen.

 Des te meer zeer doen dit soort momentjes. Het huilende hoopje mens wordt in mijn armen gedrukt en maakt dat ik van 10 naar 100% schiet. Dave verlaat de kamer weer en zonder dat wij hierover hoeven te communiceren komt hij een minuut later terug met een fles warme melk. Vanaf haar geboorte is Fem al geen fantastische eter en dus zijn wij naast vaste voeding gewoon doorgegaan met een Nutrilon ontbijt. Nog lichtelijk geïrriteerd omdat ze niet op mijn buik mag plaatsnemen maar er naast begint ze uiteindelijk te drinken. Rust in de tent. Althans voor een paar seconden.

Opnieuw vliegt mijn slaapkamerdeur open. "Ik hoorde Fem huilen en nu ben ik wakker" zegt Raf en kruipt naast me in het grote bed. Ik sla de deken over zijn koude voetjes heen en bevestig dat het oké is. Met zijn kleine lijfje kruipt hij tegen mijn andere zijde en zo liggen we een poosje met zijn drieën. 

Weer die deur. Fay rent binnen met een I-pad in haar handen. "Mag ik er ook bij?" vraagt ze zachtjes en voor ik het weet is er nog een plekje gevuld op het matras. Op haar scherm kan ik zien dat het inmiddels kwart over zes is. Fem duwt de lege fles uit haar mond en klikt op één van de icoontjes van Netflix. De begintune van Peppa Pig galmt door de kamer. In plaats van wakker ben ik nu standje stuiterbal evenzo als de rest van mijn gezelschap. En zo liggen we ruim een half uur. Af en toe wordt er gestoeid, dan weer een natte kus op mijn wang, een aai over mijn buik en voor de zoveelste keer dat irritante deuntje *knor, knor! 

Het tafereel maakt me gelukkig en bang tegelijk. Ik voel houden van, trots op dit groepje kleine mensen en zoveel liefde. Anderzijds zeurt er een klein stemmetje achterin mijn hoofd. Hoe verandert de dynamiek als er straks nog een kindje bij komt? Is er genoeg ruimte in mijn hart voor iedereen? Heb ik genoeg energie om alle kinderen een stukje quality time te geven? 

Een schop van het ongeboren mannetje in mijn zij brengt me terug naar het hier en nu. Het is zijn broer ook niet onopgemerkt gebleven. "Hoi Flip (zo noemen we de baby voor het gemak al een poos)!" roept Raf tegen mijn buik. Ik glimlach. Deze kleine man zal omringd worden door een overdaad aan liefde. Van mij, van Dave en van al zijn broers en zussen.